Pustynne piaski już dawno przysypały historię, którą przed tysiącami lat żył starożytny świat. Krew zdążyła wsiąknąć w piasek a ludzkie czaszki zbielały od wiatru i słońca. Wspomnienia zostały przykurzone przez szary pył zapomnienia. Jednak ruiny niebiańskiego miasta faraona Echnatona świadczą o dojrzewaniu bardzo wzniosłej lecz szalonej idei. Była nią odważna i niespotykana w ówczesnych czasach wiara w jedynego boga. I można się tylko spierać o to, czy oblicze nowego boga Atona nie zrobiło z ludzi morderców w imię pokoju. Czy boskie kłótnie nie wyrządziły Egiptowi więcej szkody, niż krwawe rządy faraonów będących tyranami. To i tak już nie ma znaczenia, gdyż jedynie resztki glinianych tabliczek oraz tajemne znaki na ścianach grobowców przypominają czasy, kiedy królowało bóstwo spod znaku słońca.

Mika Waltari napisał przewodnik po starożytnych cywilizacjach o którym można śmiało powiedzieć, że wędrówka według jego wskazówek doprowadzi do uwierzenia w to, że pochodzenie zapisane jest w gwiazdach. Na dodatek można się z niego zarazić prawdziwie utopijnymi hasłami równości wszystkich ludzi i panującej sprawiedliwości. Aż chce się wykrzyknąć, że oto nadchodzi nowa epoka. Ale to nowe królestwo nie mieści się w ziemskich granicach. Jego budowniczowie są więźniami swoich własnych marzeń i nawet w tych najodleglejszych czasach muszą pamiętać, aby być twardymi i chytrymi by utrzymać władzę. "Egipcjanin Sinuhe" zawiera przestrogę o tym, że niebezpieczne myśli są jak zaraza, która rozprzestrzenia się w bardzo łatwy sposób przenoszona przez niespokojne umysły.

Klątwa boga Atona który jest wiodącym motywem powieści, objawia się próbami zerwania ze starym porządkiem, który panował na świecie od pradawnych lat gdy zawsze biedni byli uciskani przez możnych. Szansa odwrócenia porządku skończyła się tragicznie o czym opowiada główny bohater Sinuhe. To zgodnie z jego myślą, wiedza nigdy nie powinna ustępować sile o czym sam się przekonał w końcowych latach życia. A siła często objawiała się w boskiej dominacji nad światem z którą Sinuhe chciał walczyć.

Tłem opowieści jest samotność głównych postaci w ich dążeniu do celu. Ich wiara w idee, które głoszą jest nie do udźwignięcia przez egipski lud, który łaknie chleba i wina. Dla Waltariego ważny jest temat życia wiecznego oraz marność ziemskiej egzystencji a kult bogów wywołuje liczne objawienia i popadanie w ekstazę. Moim zdaniem, kluczem do książki jest słowo "dlaczego". To ono odnajduje przyczyny i skutki wszelkich zdarzeń i jest motorem zmian. Człowiek, który stawia pytania jest człowiekiem wątpiącym i dzięki temu przyczynia się do rozwoju swojej wiedzy. Bardzo mocno polecam tą skarbnicę wiedzy wszystkim tym, którzy lubią powieści historyczne. Jej skarb to pamięć o narodach, które starte z powierzchni ziemi poznajemy jedynie podczas archeologicznych wykopalisk. Sinuhe jest tylko okiem i uchem naszej wędrówki przez ten umarły świat a jego historia zaskakuje wspaniałym odkryciem czegoś, o czym nie przeczytamy w podręcznikach historii starożytnej. Ten pęd do wiedzy i niepokój wyrażający się w pragnieniu sprawiedliwości to powody do największego zachwytu nad tą książką. Niech to coś nieznanego ludzkiej myśli udzieli się również wam.

Pustynne piaski już dawno przysypały historię, którą przed tysiącami lat żył starożytny świat. Krew zdążyła wsiąknąć w piasek a ludzkie czaszki zbielały od wiatru i słońca. Wspomnienia zostały przykurzone przez szary pył zapomnienia. Jednak ruiny niebiańskiego miasta faraona Echnatona świadczą o dojrzewaniu bardzo wzniosłej lecz szalonej idei. Była nią odważna i...