"Księżniczka" autorstwa Andrzeja Pilipiuka jest drugą częścią trylogii "Kuzynki Kruszewskie". W pierwszej części czytelnik ma wrażenie, że głównymi bohaterami są Stanisława i Katarzyna, teraz się to zmienia. Akcja drugiego tomu skupia się w okół księżniczki Moniki i Alchemika. Efekt? Trochę nudniej, trochę za mało się dzieje, trochę mniej ciętego języka i zabawnych anegdot, których w poprzedniej części było bez liku...
Mimo tego czyta się całkiem szybko i przyjemnie, zabawne ilustracje ubarwiają powieść w najciekawszych momentach.
Moją największą sympatię wzbudził wątek pana nadkomisarza i praktykanta. W idealny sposób obśmiano pracę polskich służb mundurowych, w chwili, gdy praktykant próbuje połączyć ze sobą wszystkie zbrodnie dokonane przez nasz niezwykły tercet. Wnioski do jakich dochodzą policjanci są doprawdy porażające...
Najnudniejszy wątek to wątek dwóch Węgrów. Opisy stwarzanie przez nich samopałów, nieudanych obserwacji i poszukiwań, czy nawet scena kończąca książkę, aż przeraża nudą...
Rekomendacje? Uważam, że książka spodoba się osobom, które przeczytały "Kuzynki" nie skupiając się zbyt na tytułowych bohaterkach, a traktując całą czwórką z równą uwagą. "Księżniczka" przypadnie do gustu także wszystkim fanom powieści łatwych, prostych i przyjemnych, ale mających coś wspólnego z fantastyką.

"Księżniczka" autorstwa Andrzeja Pilipiuka jest drugą częścią trylogii "Kuzynki Kruszewskie". W pierwszej części czytelnik ma wrażenie, że głównymi bohaterami są Stanisława i Katarzyna, teraz się to zmienia. Akcja drugiego tomu skupia się w okół księżniczki Moniki i Alchemika. Efekt? Trochę nudniej, trochę za mało się dzieje, trochę mniej ciętego języka i zabawnych...