Pozycja ta swego czasu była uznawana za szokującą czy też obraźliwą, a nazwisko autora wpisane do indeksu ksiąg zakazanych. Zupełnie niesłusznie :-) Książka jest kolejnym na przestrzeni wieków głosem w dyskusji nad hipokryzją religii jako instytucji oraz poczuciu wiary opartym na przesądach. Gide w iście oryginalny sposób naśmiewa się z bigotów żyjących w jego czasach oraz obrazuje do jakich absurdów może prowadzić zbieg przypadkowych zdarzeń, którym ktoś z jakichkolwiek powodów chce dać wiarę, iż oznaczają coś więcej aniżeli w rzeczywistości - klasyczny przykład teorii o tzw. niekończącym się rogu obfitości, o którym pisał Leszek Kołakowski. Autor Lochów Watykanu porusza także ciekawy wątek słabości natury ludzkiej która, trzymana jest na uwięzi dzięki strukturom narzuconym przez społeczeństwo ("Ludzie należący do tak zwanego społeczeństwa, jak ja albo pan, zobowiązani są wobec samych siebie do grania komedii"). Jednostka może uwolnić się tylko poprzez zerwanie z otaczającymi ją konwenansami. Wydaje się, iż tylko takie jednostki, w oczach autora, nie zasługują na jego pogardę.

Pozycja ta swego czasu była uznawana za szokującą czy też obraźliwą, a nazwisko autora wpisane do indeksu ksiąg zakazanych. Zupełnie niesłusznie :-) Książka jest kolejnym na przestrzeni wieków głosem w dyskusji nad hipokryzją religii jako instytucji oraz poczuciu wiary opartym na przesądach. Gide w iście oryginalny sposób naśmiewa się z bigotów żyjących w jego czasach oraz...