Ta książka to chyba jakiś ponury żart ze strony wydawcy. Wszystkie mankamenty michalakowego warsztatu podniesione do potęgi tysięcznej.

Bohaterka. Taka piękna, taka zgrabna, taka pociągająca, budząca pożądanie u każdej istoty posiadającej penisa, a jednocześnie sama siebie uważająca za nijaką, nie zauważająca swojej wspaniałości. Nie przeszkadza to podkreślać co i rusz koloru złocistych włosów, chabrowych oczu, aksamitnej skóry et cetera. Oczywiście, dziewusia jest niesamowicie pokrzywdzona przez los. Sprzedana przez zadłużonego ojca podłej ciotce (oczywiście grubej i brzydkiej), która wykorzystuje naszą biedną kruszynkę do własnych, niecnych celów. Molestowana po prostu przez wszystkich, od służek, przez ciotkę, po śniącego się jej tytułowego Czarnego Księcia.

Research. Nie zaistniał na etapie procesu twórczego w żadnym momencie powstawania tej książki i jestem gotowa założyć się o wszystko, że tak właśnie jest. Realia niby jakieś mają być, ale żeby nikt się nie mógł za bardzo czepiać, mamy miasto o nazwie Miasto, rok wydarzeń bliżej nieokreślony oraz te elementy filmów kostiumowych, które akurat pani aŁtorce przypadły do gustu. Klimatu zero, pomieszanie z poplątaniem.

Sceny erotyczne. Niektórych rzeczy nie trzeba opisywać, wystarczy zacytować. Proszę bardzo:

"Dłoń popełzła w dół. Głos hipnotyzował:
- Ciii, cicho, dziecinko, spokojnie. Anka umyje maleńką cipusię. Anka zrobi dziecince dobrze. Rozewrzyj udka, kochana, wpuść Ankę, umyjemy dziewczynkę..."

"Uniósł kącik ust w uśmiechu, po czym... bez namysłu, bez ostrzeżenia wbił dwa palce w jej rozedrganą, spływającą sokami płeć. Wygięła się w łuk, nadziewając się na jego dłoń jeszcze bardziej i..."

"Przymknęła powieki i zaczęła z początku delikatnie, potem coraz gwałtowniej pieścić wilgotniejące wnętrze.
„To jego dłoń. To on mnie dotyka" - pomyślała. Ogień pożądania smagnął jej lędźwie. Zacisnęła usta, by nie jęczeć. „Weź mnie, mój książę, weź..." - błagała go w myślach, wbijając palce coraz głębiej i szybciej, niemal brutalnie. Bolało, ale ten ból tylko wzmagał podniecenie. „Bierz mnie! Mocniej, kochany, mooocnieeeej..."."

Fabuła. Nie ma o czym mówić.

Generalnie. Wokół książek Michalak istnieje pewien fenomen. Mają one śliczne okładeczki, tu kobietka w zwiewnej sukience, tu domek, tu kotek, tu kwiatuszki. Są opisywane jako literatura kobieca, o spełnianiu marzeń, o miłości. Podczas gdy ich treść, wszystkich co do jednej, jest tak odpychająca, chora i szkodliwa, że człowieka łapie czyste obrzydzenie podczas lektury. Musi być gwałt, nie, kilka gwałtów! Najlepiej zbiorowe i wszystkie na głównej bohaterce! Muszą być jakieś chore intrygi na tle seksualnym ("Poczekajka" - matka kupuje usługi przystojnego mężczyzny, by bzyknął i złamał serce jej biednej córeczki, by wróciła na matczyne łono. "Gra o Ferrin" - władczyni zmusza lorda, by uwiódł główną bohaterkę. "Czarny Książę" - ojciec sprzedaje córkę ciotce, ciotka sprzedaje ją księciu...). Muszą być szkodliwe stereotypy - matko, na ten temat można pracę magisterską napisać, Michalak nie oszczędza nikogo: mężczyzn, kobiet, ludzi otyłych, bogatych, chorych psychicznie... No i same wątki miłosne. Jeszcze w żadnej książce tej aŁtorki nie spotkałam się ze związkiem, w którym nie wyczyniałyby się jakieś patologie. To ma być literatura kobieca? To ma być miła lektura? Czuję się po prostu BRUDNA, kiedy mam w ręku jakąś powieść Michalak. I to nie dlatego, że są w niej sceny erotyczne - te są po prostu żenująco głupio opisane.

Ta książka to chyba jakiś ponury żart ze strony wydawcy. Wszystkie mankamenty michalakowego warsztatu podniesione do potęgi tysięcznej.

Bohaterka. Taka piękna, taka zgrabna, taka pociągająca, budząca pożądanie u każdej istoty posiadającej penisa, a jednocześnie sama siebie uważająca za nijaką, nie zauważająca swojej wspaniałości. Nie przeszkadza to podkreślać co i rusz...