Ostatni tom z trylogii Metro znów rozgrzewa atmosferę. Cieszę się, że na żadną część nie musiałam czekać.
Metro 2035 jest o wiele brutalniejsze, brudniejsze, podłe, bezwzględne, duszne i cuchnące niż poprzednie części. To już 20 lat jak ludzie siedzą pod ziemią. Artem, teraz już 28-letni stalker, prowadzi nas przez wiele stacji i tuneli, czasem wspominając, jak było, gdy wybrał się w swoją wielką podróż ocalenia. Ale najbardziej efektywne są wyjścia na powierzchnię. To mnie urzekło w tej części. Gdy Artem wychodzi na górę, gdy ściąga maskę, gdy nie ma skafandra – wtedy odruchowo aż samemu bierze się głęboki oddech, by poczuć świeże powietrze i lekki wietrzyk na twarzy. A gdy znów trzeba wracać do metra, w dół, pod ziemię, powstaje grymas na samą myśl, że trzeba tam zejść, do tego bagna.
Fakt, książka została bardzo upolityczniona, ale uważam, że dzięki temu, czytelnik jeszcze bardziej odczuwa okropność, beznadzieję i absurd sytuacji, w której znaleźli się mieszkańcy metra, nawet o tym nie wiedząc. A Artem wie, my wiemy, nikt nie wierzy, nikt nie słucha, wszyscy się odwracają – jesteś wariat. Ściska w gardle, dusi oddech z poczucia bezradności.
Zakończenie. Jedyna rzecz, którą chciałabym pociągnąć dalej, o jeszcze kilka stron, żeby się dowiedzieć, przekonać na własnej wyobraźni, czy oni tam są naprawdę, jak żyją, jak to wygląda. Tego mi brakło. I trochę zmutowanych potworów z pierwszej części.
Niemniej jednak całą serią jestem zachwycona.

Ostatni tom z trylogii Metro znów rozgrzewa atmosferę. Cieszę się, że na żadną część nie musiałam czekać.
Metro 2035 jest o wiele brutalniejsze, brudniejsze, podłe, bezwzględne, duszne i cuchnące niż poprzednie części. To już 20 lat jak ludzie siedzą pod ziemią. Artem, teraz już 28-letni stalker, prowadzi nas przez wiele stacji i tuneli, czasem wspominając, jak było, gdy...