Akimudy to z jednej strony kontrolowane szaleństwo, a z drugiej podręcznik do Rosji współczesnej. Jest zabawny, szybki, trochę niepoprawny, trochę symboliczny. Nie jest ważne CO dzieje się w sensie fabularnym, bo to zbiór symbolicznych gagów, ważne są tematy kluczowe dla Jerofiejewa - jaka jest Rosja, jej mieszkańcy. A nie jest dobrze - pod przykrywką fanasty-erotycznej opowiastki znajdziemy naród który się z niczym (historią, władzą, kompleksami, ostrzeganiem przez świat) nie rozliczył ani nie pogodził, ludzi którzy są trochę nowocześni, trochę zacofani, którzy kochają swoich pisarzy i ich nie znoszą, którzy nie lubią władzy i nie mogą się od niej oderwać. Wiktor Jerofiejew w 2011 r. udzielił wywiadu w którym mówił o najważniejszych rosyjskich pisarzach w XX w. i powiedział, że uważa że Bułhakow się zestarzał, że nie jest najważniejszym rosyjskim pisarzem. To ciekawe bo dla mnie Akimudy to Bułhakow a rebus - rollercoster po (przepraszam za patos) rosyjskiej duszy, ale bardziej niegrzeczny, brutalny i brudny. Motywy biblijne, zachłyśnięcie się Moskwą, jakiś rodzaj magii, miłość. Jerofiejew bez wątpienia jest postmodernistą ze wszystkimi konsekwencjami tej łatki. Akimudy czyta się szybko, można się zaśmiać, zafrasować, ale nie wstrząsa. Może nie musi.

Akimudy to z jednej strony kontrolowane szaleństwo, a z drugiej podręcznik do Rosji współczesnej. Jest zabawny, szybki, trochę niepoprawny, trochę symboliczny. Nie jest ważne CO dzieje się w sensie fabularnym, bo to zbiór symbolicznych gagów, ważne są tematy kluczowe dla Jerofiejewa - jaka jest Rosja, jej mieszkańcy. A nie jest dobrze - pod przykrywką fanasty-erotycznej...