mistrzostwo gatunku opowiadań. niestety smutne - bohaterami są życiowi outsiderzy, mentalnie lub fizycznie żyjący poza społeczeństwem. natomiast bardzo! warto dla języka, wyobraźni i głębokiej znajomości kondycji ludzkiej:
"Jakby życie się wyświechtało i zaczęło tu i ówdzie prześwitywać".
”Nie mam depresji. Nie mówię tu o przypadku klinicznym. To tylko wnikliwie rozpoznanie rzeczywistości. Powiem inaczej: sądzę, że podobne wrażenia mają osoby niedołężne albo umierające, kiedy wyobcowanie pełni funkcję obronną, osłabia poczucie żalu i straty, kiedy pragnienie życia nie jest już tak istotne. (...) Prawda od mnie dotarła, i szczerze mówiąc, czuję się wyzwolony, bo jestem teraz po drugiej stronie, osadzony w kontekście, w którym nie można już wierzyć w życie".
"Ocieram się o coś dłonią.
O niebo. Dotykam nieba. Czuje je pod palcami. Jest twarde, metaliczne, pokryte drobnymi wypukłościami, punkcikami, jak w alfabecie Braille'a. Niektóre migoczą. Ale potem zaczynają mięknąć i topnieć. Może to dłoń mi topnieje?".

mistrzostwo gatunku opowiadań. niestety smutne - bohaterami są życiowi outsiderzy, mentalnie lub fizycznie żyjący poza społeczeństwem. natomiast bardzo! warto dla języka, wyobraźni i głębokiej znajomości kondycji ludzkiej:
"Jakby życie się wyświechtało i zaczęło tu i ówdzie prześwitywać".
”Nie mam depresji. Nie mówię tu o przypadku klinicznym. To tylko wnikliwie rozpoznanie...

Pamiętam ogromne zauroczenie jego powieściami (Billy Bathgate, Witajcie w Ciężkich Czasach, Homer i Langley, Ragtime). To była rewelacyjna lektura bez wyjątku. Opowiadania pozostawiają niedosyt, nie są równe. Z tej perspektywy obniżona ocena, być może jednak niesprawiedliwie.

Pamiętam ogromne zauroczenie jego powieściami (Billy Bathgate, Witajcie w Ciężkich Czasach, Homer i Langley, Ragtime). To była rewelacyjna lektura bez wyjątku. Opowiadania pozostawiają niedosyt, nie są równe. Z tej perspektywy obniżona ocena, być może jednak niesprawiedliwie.

Mnóstwo czasu na przeczytanie opowiadań. Tak, lubię opowiadania, bo każde jest zawsze inne, podobnie jak z ludźmi, dziećmi czy zwierzętami.
"WSZYSTKO, CO ŻYJE, MA JAKIŚ WYBÓR."

Mnóstwo czasu na przeczytanie opowiadań. Tak, lubię opowiadania, bo każde jest zawsze inne, podobnie jak z ludźmi, dziećmi czy zwierzętami.
"WSZYSTKO, CO ŻYJE, MA JAKIŚ WYBÓR."

12 opowiadań ze zbioru "Mnóstwo czasu" E.L. Doctorowa różni praktycznie wszystko. Są utrzymane w różnym stylu, pochodzą z różnych lat, dotykają różnych tematów. Wspólnym mianownikiem są "ludzie, którzy wyróżniają się z otoczenia", co w przedmowie podkreślił autor. Mimo to "Mnóstwo czasu" układa się w spójny portret Ameryki - różnorodnej, rozwarstwionej i chwilami zaskakującej, bo to zbiór zaskakujących historii o nietypowych ludziach.

Co łączy pracownika szanowanej korporacji, żyjącego jak kloszard z pracującym na zmywaku chłopakiem, który daje się wmanewrować w małżeństwo z imigrantką? Uczucia. To one są motorem wszystkich zmian, budują i rujnują ludzkie życie. I tyle. Różnorodność tematyczna tego zbioru jest ogromna. Znajdziemy tu nawet świetnie napisane opowiadanie sensacyjne ("Dom na równinie"),obraz życia sekty ("Walter John Harmon") i jeszcze kilka innych równie błyskotliwych opowiadań. Czyta się świetnie i aż żal, że te opowiadania nie są bardziej rozbudowane.

Opis też tu: https://annadlugosz.blogspot.com/2017/12/mnostwo-czasu-e-l-doctorow.html

12 opowiadań ze zbioru "Mnóstwo czasu" E.L. Doctorowa różni praktycznie wszystko. Są utrzymane w różnym stylu, pochodzą z różnych lat, dotykają różnych tematów. Wspólnym mianownikiem są "ludzie, którzy wyróżniają się z otoczenia", co w przedmowie podkreślił autor. Mimo to "Mnóstwo czasu" układa się w spójny portret Ameryki - różnorodnej, rozwarstwionej i chwilami...

Ja i Doctorow poznaliśmy się przy okazji opowiadań zatytułowanych "Mnóstwo czasu". Wiem już, że spotkamy się na pewno przy następnej okazji. Zbiór, tych krótkich historii czytało mi się przyjemnie. Lubię spójny i lekki tego styl autora.

Ja i Doctorow poznaliśmy się przy okazji opowiadań zatytułowanych "Mnóstwo czasu". Wiem już, że spotkamy się na pewno przy następnej okazji. Zbiór, tych krótkich historii czytało mi się przyjemnie. Lubię spójny i lekki tego styl autora.

Nie zawsze rozumiemy postępowanie bohaterów Doctorowa (czasem najzwyczajniej w świecie odczuwamy irytację). Nie wiemy, co nimi powodowało i dokąd podjęte decyzje ich zaprowadzą. Jedni postanowili zmienić coś w swojej egzystencji, znudzeni dotychczasową sytuacją, inni przed czymś uciekają, jeszcze inni wracają, aby ich życie zatoczyło pełen krąg. A każdy z nich na swój sposób i z różnymi skutkami próbuje znaleźć odpowiedź na odwieczne pytanie o sens czegokolwiek.
Kilka tekstów rzeczywiście zapadło mi w pamięć, inne przeczytałam i nie odczułam, aby wywarły one jakiekolwiek wrażenie.

Nie zawsze rozumiemy postępowanie bohaterów Doctorowa (czasem najzwyczajniej w świecie odczuwamy irytację). Nie wiemy, co nimi powodowało i dokąd podjęte decyzje ich zaprowadzą. Jedni postanowili zmienić coś w swojej egzystencji, znudzeni dotychczasową sytuacją, inni przed czymś uciekają, jeszcze inni wracają, aby ich życie zatoczyło pełen krąg. A każdy z nich na swój...

Rekomendacja na okładce nie kłamie: opowiadania Doctorowa są błyskotliwe i zaskakujące. Urok tego zbioru wynika z różnorodności formy i treści – bohaterów nie łączy bowiem nic, trudno znaleźć dla nich wspólny mianownik. Akcja osadzona została w różnych zakątkach Stanów Zjednoczonych i w różnych okresach – od schyłku XIX wieku aż po bliską przyszłość. Każdy tekst wymaga oswojenia się z nową sytuacją, często bardzo zagadkową i wymagającą cierpliwości. Autor najwyraźniej stawia na domyślność czytelnika, zmuszając go do łączenia faktów i samodzielnego uzupełniania tła zdarzeń. Dla mnie jest to zaletą, bo podawania gotowych odpowiedzi w literaturze nie lubię.

Bohaterowie „Mnóstwa czasu” są osobami zwykłymi uwikłanymi w niezwykłe sytuacje: prawnik pozorujący własne zaginięcie, członek sekty rozczarowany zachowaniem duchowego przywódcy, ksiądz śledzący złodziei, syn oszustki matrymonialnej, młoda kobieta o skłonności do podejmowania pechowych decyzji i paru innych. Na ogół dobrze radzą sobie z kłopotami, ba! tak dobrze, że ich zaradność potrafi wprawić w zdumienie. Co stanowi tym większą przyjemność dla czytelnika, jak również powód do (u)śmiechu. O tym najlepiej przekonać się osobiście, Doctorow raczej nie zawiedzie. Nie miałabym nic przeciwko temu, aby polscy literaci z podobną zręcznością łączyliby lekkość pióra, pomysłowość i inteligencję.

http://czytankianki.blogspot.com/2014/01/mnostwo-czasu.html

Rekomendacja na okładce nie kłamie: opowiadania Doctorowa są błyskotliwe i zaskakujące. Urok tego zbioru wynika z różnorodności formy i treści – bohaterów nie łączy bowiem nic, trudno znaleźć dla nich wspólny mianownik. Akcja osadzona została w różnych zakątkach Stanów Zjednoczonych i w różnych okresach – od schyłku XIX wieku aż po bliską przyszłość. Każdy tekst wymaga...

Bardzo nierówna książka. Wszystkie opowiadania opierają się na wyrazistym pomyśle i są proste fabularnie i kompozycyjnie. Niektóre bardzo dobre, zwłaszcza te o kobietach. Inne dużo słabsze - mimo efektownego tematu (życie w sekcie; nagła zmiana przedstawiciela klasy średniej w kloszarda) okazują się nieprzekonujące, drętwe, wydumane. A jeszcze inne nie są interesujące ani koncepcyjnie, ani literacko.

Miałam pod ręką, to przeczytałam. Ale jeśli szukacie dobrej lektury, warto poszukać czegoś innego.

Bardzo nierówna książka. Wszystkie opowiadania opierają się na wyrazistym pomyśle i są proste fabularnie i kompozycyjnie. Niektóre bardzo dobre, zwłaszcza te o kobietach. Inne dużo słabsze - mimo efektownego tematu (życie w sekcie; nagła zmiana przedstawiciela klasy średniej w kloszarda) okazują się nieprzekonujące, drętwe, wydumane. A jeszcze inne nie są interesujące ani...

Przeczytałam to tylko miesiąc temu i już kompletnie nie pamiętam, o czym są te opowiadania, więc sami rozumiecie. Jedno jest chyba o żonatym mężczyźnie w kryzysie, a inne o skrzypcach, ale może i nie. No nie pamiętam. Językiem napisane czytliwym, ale również niezapadającym w pamięć.

Przeczytałam to tylko miesiąc temu i już kompletnie nie pamiętam, o czym są te opowiadania, więc sami rozumiecie. Jedno jest chyba o żonatym mężczyźnie w kryzysie, a inne o skrzypcach, ale może i nie. No nie pamiętam. Językiem napisane czytliwym, ale również niezapadającym w pamięć.