Wenguang Huang stworzył urzekającą opowieść o swojej rodzinie, rozgrywającą się na tle najnowszej historii Chin. Ta z pozoru zabawna powiastka o starej kobiecie, która obawiając się pośmiertnej kremacji nakłania swego syna, by ten zawczasu nabył dla niej trumnę, jest w istocie udaną próbą literackiego "oswojenia" najważniejszego z tematów, a więc tematu śmierci. Syn ulega woli matki, jednak z uwagi na to, że jest lojalnym członkiem partii, a tradycyjne pogrzeby zostały zakazane, skrzętnie ukrywa trumnę w pokoju głównego bohatera i zarazem narratora książki. Jak łatwo się domyślić bezustanne sąsiedztwo trumny wpływa na psychikę i sposób postrzegania świata przez młodego Huanga. Nie należy wszakże oczekiwać, by był to wpływ niszczący, skoro Huang staje się z czasem człowiekiem niesłychanie rozumnym i dojrzałym, a przy tym przedstawicielem nowego, zupełnie "niemaistowskiego" już pokolenia tych, którzy w obronie wolności ruszyli na pekiński Plac Niebiańskiego Spokoju. Autor skutecznie obnaża absurdy komunizmu (maoizmu), choć akurat nie to wydaje się w tej książce najważniejsze. Także pomimo to, że przewodnimi jej motywami są przemijanie, strata i śmierć, to przecież jest to również opowieść o nadziei na normalność, wbrew absurdom głoszonym (i wprowadzanym niestety w życie) przez taką czy inną partię. Znamienne jest, że bohaterowie odnajdują rodzaj duchowego ocalenia dzięki tradycji. Najbardziej postępowi z maoistów u kresu życia szukają nadziei w świecie pogardzanych niegdyś "zabobonów". To jednak nie tylko naiwna próba obrony przed nieuchronnym, to również zasadnicza, o ile nie jedyna możliwość zachowania człowieczeństwa.

Wenguang Huang stworzył urzekającą opowieść o swojej rodzinie, rozgrywającą się na tle najnowszej historii Chin. Ta z pozoru zabawna powiastka o starej kobiecie, która obawiając się pośmiertnej kremacji nakłania swego syna, by ten zawczasu nabył dla niej trumnę, jest w istocie udaną próbą literackiego "oswojenia" najważniejszego z tematów, a więc tematu śmierci. Syn ulega...