„Życie sieroty pełne jest smutku”

„Głos” jest to opowiadanie, które miało początkowo powitać swych czytelników jako wersja elektroniczna. Ci jednak, zainteresowani poszerzeniem swej papierowej kolekcji o to małe cudo, wyprosili u wydawcy publikację w formie książki. Tak też na świat właśnie przyszedł „Głos” książka prawie stu stronicowa, gdzie tytułowe opowiadanie zajmuje tylko połowę tego miejsca, a reszta to dwa pierwsze rozdziały kolejnej powieści Anne Bishop, „Pisane szkarłatem”.

Co niektórzy mogliby się zastanawiać czy warto nabywać tak chudą książkę, której zawartość kończy się na jednej noweli i dwóch promocyjnych rozdziałach innej powieści. Fani Anne Bishop nie mięli zaś żadnych zastrzeżeń…

„Głos” to historia osadzona w uniwersum „Efemery”. Opowiada historię pewnej dziewczynki, żyjącej w małej, nieznanej wsi, gdzie za każdym razem, gdy ktoś się smuci, przynosi własnoręcznie wykonane, smutkowe ciasteczko niemej sierocie zwanej Głosem, skazanej na opiekę całej wioski. Opowiadanie jest jednak poprowadzone z punktu widzenia dziewczynki zamieszkującej wioskę wraz z rodziną. Jest ona bowiem jedyną osobą, która czuje, iż wokół niej dzieje się coś złego, nienaturalnego.

Czytając powieści Anne Bishop nietrudno zauważyć, że jednym z ważniejszych wątków, prowadzonych przez autorkę, jest romans pomiędzy bohaterami. Być może nie pełni on najważniejszej roli, ale zwykle wpływa na akcję, a czasami może być też powodem czy przyczyną opisywanych wydarzeń. W najnowszej nowelce pisarki nie znajdziemy takiego motywu. „Głos” to przede wszystkim pełna smutku, żalu i krzywd historia o tym, co dla ludzi powinno być ważne. Historia poszukiwania własnego miejsca, spokoju, a także w pewien sposób umiejętności wyrażenia własnego zdania i obronienia go.

Na próżno możemy szukać w tej nowelce pragnienia zemsty, chęci zmienienia rzeczywistości na lepszą. Główna bohaterka nie sprzeciwia się mieszkańcom swojej rodzinnej wioski wprost, szukając zrozumienia i poprawy. Ona przede wszystkim ratuje tych, którym może pomóc, ze sobą samą włącznie. Nie zbawia świata, a pomaga kilku jej najbliższym istotom. Działa lokalnie, a nie globalnie. Być może nie zmienia sytuacji panującej w jej wiosce, a więc nie staje na drodze przyczyny krzywd wyrządzanych sierotom. Nie zbawia całe wioski, a ratuje kilka żyć. Ktoś mógłby powiedzieć, że tak naprawdę ta dziewczyna robi niewiele, ale czy na pewno? Czy zmienienie życia tym czterem osobom może być uznane za „nic”?

Dlaczego w ogóle o tym piszę. Otóż chcę podkreślić, że Anne Bishop w swoim opowiadaniu, jako protagonistkę przedstawia nam niewinną, pełną żalu i cierpienia dziewczynkę, która tak naprawdę niczym się nie wyróżnia. Niczym, oprócz faktu dostrzegania czyjegoś cierpienia. Nie jest ona osobą silną, pewną siebie i swoich poczynań. Choć stanowcza w podejmowanych decyzjach, stała w swoich wyborach, jest ona przede wszystkim osobą opuszczającą jedyne znane jej miejsce dla wielkiego świata, poszukując w nim lepszego życia dla siebie i swoich przyjaciół.

Nieważne czy jesteście stałymi czytelnikami prozy pani Bishop, sądzę że powinniście sięgnąć po „Głos”. Jest to opowiadanie posiadające wiele czynników nie tylko zachęcających do zapoznania się z resztą twórczości tej autorki, ale także pokazujących, że pisarka wyśmienicie potrafi się sprawdzić w krótkiej formie, zawierając w niej interesującą historię, a także głębsze znaczenie.

„Życie sieroty pełne jest smutku”

„Głos” jest to opowiadanie, które miało początkowo powitać swych czytelników jako wersja elektroniczna. Ci jednak, zainteresowani poszerzeniem swej papierowej kolekcji o to małe cudo, wyprosili u wydawcy publikację w formie książki. Tak też na świat właśnie przyszedł „Głos” książka prawie stu stronicowa, gdzie tytułowe opowiadanie zajmuje...