Lepsza od poprzedniej części, tzn. zabawniejsza. Choć przyznam szczerze, że nie przepadam za postacią Granuaile - moja bolączka bo jej postać odgrywa coraz większą rolę (w następnej części ma być nawet jednym z narratorów). Przy okazji - nie podoba mi się okładka książki. Jak mówiłam jestem zwolennikiem jednego, ostatniego druida. W końcu są to Kroniki Żelaznego Druida a nie druidów.

Jak to jest, że niby z jednej strony Atticus załagodził spory z różnymi panteonami i wydaje się że zmądrzał to z drugiej "produkuje" sobie coraz to nowszych wrogów. Nie mówiąc już o tych, którzy w końcu się zechcą zemścić za ciągłe zrzucanie na nich winy za wszelkie "katastrofy". Tak właśnie - mroczne elfy upomną się o Żelaznego Druida, a jest to naprawdę godny przeciwnik. Scena ataku mrocznych elfów była jedną z najlepszych w książce. Uśmiech miałam od ucha do ucha - bo jak tu nie pokochać autora za puszczenie oka w stronę wielbicieli horrorów (tych horrorów gdzie główne role odgrywają klauny).

Muszę wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Jest to raczej zasługa tłumacza niż pisarza (choć zastanawiam się czy autor też nawiązuje w swojej powieści do znanych Amerykanom powieści). Tłumacz już samym tytułem nawiązuje do pewnej znanej nam lektury. Czytając książkę jest jeszcze lepiej. Ja zapamiętałam dwa nawiązania do literatury polskiej. W pierwszym była mowa o "przestworze oceanu". Może za bardzo się doszukuje ale od razu przyszły mi na myśl "Stepy akermańskie". Drugie nawiązanie było już dosłownie i naprawdę mnie rozbawiło bo bóg który mówi "Kończ Waść. Wstydu oszczędź" jest czymś trochę absurdalnym.

Lepsza od poprzedniej części, tzn. zabawniejsza. Choć przyznam szczerze, że nie przepadam za postacią Granuaile - moja bolączka bo jej postać odgrywa coraz większą rolę (w następnej części ma być nawet jednym z narratorów). Przy okazji - nie podoba mi się okładka książki. Jak mówiłam jestem zwolennikiem jednego, ostatniego druida. W końcu są to Kroniki Żelaznego Druida a...