Najlepsza książka o zombie. I po prostu genialna, sama w sobie, żeby nie skupiać się tylko na wątku nie-do-końca-umarłych.

Rzadko oceniam książkę dając najwyższą z możliwych ocen, ale akurat co do "World War Z" nie miałam żadnych wątpliwości - to jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Absolutnie nie dlatego, że tematem przewodnim są żywe trupy - bo to akurat mnie ani ziębi, ani parzy - ale ze względu na rewelacyjną kompozycję, świeże podejście w zakresie relacji o wydarzeniach oraz dzięki całkiem wnikliwej analizie zachowania, emocji, decyzji ludzi, którzy znaleźli się w krytycznej sytuacji.

Max Brooks stworzył historię na pierwszy rzut oka nieprawdopodobną, lecz po chwili zastanowienia może wydać się ona możliwa.
Niewiele jest osób, które nie zetknęły się w ten czy inny sposób z historiami o zombie - niezapomniana Noc i Świt żywych trupów, serial The Walking Dead, książki Briana Keene; wydaje się, że jesteśmy teoretycznie przygotowani do walki: celuj w głowę, nie daj się ugryźć i inne porady tego typu.
Max Brooks pokazuje, że z tą gotowością to jednak u nas krucho - pierwsze przypadki "tajemniczej choroby" w dziczy, z dala od cywilizacji nie zostają rozpoznane jako zagrożenie, raporty o rozprzestrzenianiu się zjawiska są odkładane na bok, tuszuje się wypadki do których dochodzi już w "cywilizowanym" świecie, a gdy zombie mnożą się w zastraszającym tempie i konfrontacja jest nieunikniona - wojskowi podejmują szereg błędnych decyzji, które tylko pogarszają sytuację, lub stosują niezawodną spychologię stosowaną co tylko pogłębia chaos i panikę. Scenariusz czarny, napisany jednak tak, że można w niego uwierzyć.

Siłą książki są piekielnie dobrze skonstruowane historie przez które Max Brooks dokonuje dość dokładnej analizy psychologicznej zachowań poszczególnych bohaterów oraz tłumu. Pokazuje całe spektrum zachowań: determinację, chęć walki i przetrwania choćby za wszelką cenę, rezygnację, apatię, wyzbycie się człowieczeństwa ale też i akty bezinteresownej pomocy, niesamowitej współpracy, są tu wybitni stratedzy, wspaniale walczący cywile, a także ich niechlubne przeciwieństwa.

Do tej pory pamiętam (a książkę czytałam parę lat temu) jak bardzo poruszyła mnie opowieść Jesiki Hendricks, nastolatki zmuszonej wraz z rodzicami do schronienia się w północnych rejonach, gdzie zombie zamarzały w zimie i nie stanowiły zagrożenia. Ale dla ludzi, o których władze nie były w stanie zadbać, którzy przyjeżdżali ze słonecznych rejonów z cienkimi śpiworkami i zerowym przygotowaniem na trudy zimy; gdzie drewno na opał oraz pożywienie szybko się wyczerpały a równocześnie z tym wyczerpały się zapasy empatii, godności i człowieczeństwa - to wcale nie zombie stanowiły największe zagrożenie.
"Winter really hit us in early December. The snow was over our heads, literally, mountains of it, thick and gray from the pollution. The camp got silent. No more fights, no more shooting. By Christmas Day there was plenty of food.
[She holds up what looks like a miniature femur. It has been scraped clean by a knife.]"

To nie zombie są przedmiotem tej książki - równie dobrze mogliby to być kosmici, zmutowane zwierzęta czy jakiekolwiek inne zagrożenie - człowiek, jego zachowanie oraz decyzje podejmowane w ekstremalnych warunkach wraz z konsekwencjami jakie na siebie sprowadzają - na tym opiera się większa jej część. Choć samych opisów walki i bitw też nie brakuje.

Książka to właściwie reportaż, "fikcyjna literatura faktu"- zbiór wywiadów, opowieści ludzi, którzy przetrwali apokalipsę zombie i u schyłku wojny, kiedy to ludzkość w końcu zaczyna zdobywać przewagę, relacjonują swoją historię. To co jest najlepsze w całej narracji to fakt, że nie widzimy całej historii z perspektywy jednej osoby, każdy opowiada tylko o małym fragmencie, wycinku, który jego dotyczył, a wszystkie opowieści, choć ułożone chronologicznie, nie zazębiają się ze sobą - czasem mamy kilka relacji z, mniej więcej, tego samego przedziału czasowego, nagle przenosimy się do przodu o kilka miesięcy i przeskakujemy kilkanaście stref czasowych; czasem dopiero w połowie rozdziału czytelnik może się zorientować na jakiem etapie zmagań z zombie się znajdujemy.

Taka forma do mnie przemawia.
A gdy i forma, i treść są na najwyższym poziomie można powiedzieć tylko jedno - majstersztyk.
Polecam ogromnie.

Najlepsza książka o zombie. I po prostu genialna, sama w sobie, żeby nie skupiać się tylko na wątku nie-do-końca-umarłych.

Rzadko oceniam książkę dając najwyższą z możliwych ocen, ale akurat co do "World War Z" nie miałam żadnych wątpliwości - to jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Absolutnie nie dlatego, że tematem przewodnim są żywe trupy - bo to akurat mnie ani...