Rozumiem, czemu Rachel Cusk doprowadza ludzi do szału. Sama mam z nią podobny problem, jak Bauman z Houellebecq'iem: 'Nie zgadzam się do końca z jego poglądami, ale niełatwo mi odeprzeć jego argumenty...'.
Przestałam jednak się z panią Cusk kłócić i zaznaczać w książkach fragmenty, z którymi się nie zgadzam. Postanowiłam współpracować, i wykonać bezpieczny (bo wyłącznie literkowy) eksperyment: jak jest 'po'? Czym jest tytułowy aftermath? Wymaga to niejakiego wysiłku i umysł, a może raczej serce, broni się jak może, bo tak jak Cusk, 'Chciałam żyć bieżącą chwilą, zamiast stale być wyciągają z niej i unoszona w świadomość jak na pół śpiące dziecko wyjmowane w środku nocy z ciepłego łóżka.' Jest to bolesna pobudka. Nie, dzieci wcale nie radzą sobie łatwiej z rozwodem tylko dlatego, że teraz rozwodzą się 'wszyscy'. Nie, po rozwodzie nie zaczyna się 'nowego życia', błądzi się w ruinach starego. Nie, nie można się w ten sposób niczego 'nauczyć', 'dowiedzieć o sobie', nie jest się 'mądrzejszym'. Można oczywiście znowu zagrać w tę samą grę, bardziej doskonale popełniać te same błędy, ale Cusk nie szuka szybkiego pocieszenia tylko próbuje zrozumieć, tak jak jeden z bohaterów jej wcześniejszej powieści 'dostrzegał coś poza sobą i ze sztuki uczynił ścieżkę ku temu'.

Nie wiem, czy czytałam kiedykolwiek lepszy opis zamężnych kobiet niż ten z pierwszego rozdziału. Cusk pisze o tym, jak po rozwodzie wybrała się z córkami do kościoła, w którym śpiewała kolędy jako dziecko, młoda kobieta, a później żona i matka. Patrzy na inne rodziny, tak jak zagląda się do 'jasno oświetlonych pokoi'. 'Zaczynam zauważać, że znajdujący się tam ludzie wyglądają na zewnątrz. Widzę spoglądające ku oknu żony i matki. Sprawiają wrażenie zadowolonych z życia, szczęśliwych, spełnionych: są dobrze ubrane, atrakcyjne, mają u boku mężów i dzieci. A mimo to, formując ustami słowa kolęd, rozglądają się dokoła. Tak jakby czegoś im brakowało albo coś je zastanawiało. Doskonale pamiętam, jak to było być jedną z nich. Czasami któraś z tych kobiet obrzuca mnie wzrokiem i na chwilę nasze spojrzenia się stykają. Ale zdaje sobie sprawę, że kobieta, która przez moment patrzyła mi w oczy, wcale mnie nie widzi. Nie dlatego, że nie chce czy stara się mnie nie widzieć. Po prostu dlatego, że wewnątrz jest tak jasno, a na zewnątrz tak ciemno, że kiedy jest się w środku, nie widać, co jest za oknem, nie widać zupełnie nic.'
Rachel Cusk pisze coraz lepiej. Szkoda, że od kilku lat nie pisze wcale...

Rozumiem, czemu Rachel Cusk doprowadza ludzi do szału. Sama mam z nią podobny problem, jak Bauman z Houellebecq'iem: 'Nie zgadzam się do końca z jego poglądami, ale niełatwo mi odeprzeć jego argumenty...'.
Przestałam jednak się z panią Cusk kłócić i zaznaczać w książkach fragmenty, z którymi się nie zgadzam. Postanowiłam współpracować, i wykonać bezpieczny (bo wyłącznie...