Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rewelacyjny reportaż z najbardziej osobistej podróży Andreasa Altmanna. Autor opisuje swoja wędrówkę przez pełne bólu i cierpienia dzieciństwo i młodość i poszukiwanie samego siebie. Altmann znienawidził religie katolicką, i wcale mu się nie dziwię - została mu ona ukazana od najgorszej strony: dwu-twarzowy ojciec stał przed ołtarzem, nad jego głową lśniła aureola upleciona z drutu. Nikt tego nie zauważał. Nikt nie reagował. Nikt nie wygarnął mu, że aureola jest sztuczna, nikt nie stanął w obronie małego Andreasa. Jego matka klepała paciorki ze strachu przed piekłem. Jak większość społeczności miasteczka. Zostawiła dzieci na pastwę ojca. Zabrakło jej miłości. Na uwagę zasługują też bardzo ciekawe spostrzeżenia Autora odnośnie sadomasochistycznej przemocy religijnych nauczycieli wobec dzieci. Pod płaszczykiem wychowania rózgą. I hipokryzja duchownych którzy oficjalnie potępiali wszelką seksualność, po kryjomu zaś urządzali orgie sadomaso z użyciem kajdanek, PEJCZY i... butelek. Andreas spotkał na swojej drodze ludzi dobrych, którzy czasem mu w czymś pomagali, jak przyjaciel, czy wujek, jednak mocno religijna społeczność, zupełnie zapomniała o najważniejszym przykazaniu: miłości bliźniego. Jakby plastykowe dewocjonalia były sednem całej religijnej praktyki. I choć Andreas nie pała sympatią do religii katolickiej, jednak jako kwintesencja książki, nasuwa mi się ten cytat: "...Jakże ciasna jest brama i wąska droga wiodąca do życia! Nieliczni są ci, którzy ją znajdują." (Mt 7,6.14) Książka Altmanna jest drogowskazem ku tej bramie dla innych zagubionych dzieci. Jej napisanie to jak zdarcie zasłony hipokryzji. Oby przyniosło to sporo refleksji.