Proszę zapomnieć, że Hiromi Kawakami napisała kiedykolwiek "Nadepnęłam na węża". "Sensei i miłość" jest natomiast niesamowicie podobna do powieści "Pan Nakano i kobiety".

Można powiedzieć, że każdy by potrafił napisać książkę, która składa się z takich codziennych, zwyczajnych, pospolitych niemal epizodzików - wyjścia na pchli targ, grzybobrania, pikniku pod kwitnącymi drzewami i spotkań w barach. I kto wie, czy to właśnie nie w tym tkwi klasa tej pisarki, że i tę powieść czyta się tak gładko, harmonijnie, niepostrzeżenie ulegając czarowi hipnotycznej narracji. Książka bardzo zwyczajna - a jednak można o niej długo myśleć.
Tu nie ma miejsca na wybuchy namiętności, właściwie uczucie między bohaterami rodzi się i rozkwita nie bardzo wiadomo, kiedy i nie bardzo wiadomo, jak. Nic nie wskazuje na to, żeby gdzieś między spotkaniami w barze rozgrywała się historia miłosna - i właściwie tylko subtelne napomnienia mogą skierować uwagę czytelnika w tę stronę (na przykład w rozdziale "Hanami 2" - prawdziwa perełka tej powieści).
Miałam tylko zastrzeżenia co do zakończenia, bo jednak happy end tak wyraźnie zaznaczony jakoś nie pasował mi do delikatności tej prozy, pełnej niedomówień i aluzji. Z drugiej strony, bezpretensjonalność i naturalność, z jaką bohaterowie przyjmują rodzące się między nimi uczucie jest czymś naprawdę cennym - to zupełnie inne spojrzenie niż to, do którego można przywyknąć po lekturze zachodnich "love stories".

Polecić można wszystkim czytelnikom Murakamiego, którzy uważają, że jednak za dużo u niego realizmu magicznego.

Proszę zapomnieć, że Hiromi Kawakami napisała kiedykolwiek "Nadepnęłam na węża". "Sensei i miłość" jest natomiast niesamowicie podobna do powieści "Pan Nakano i kobiety".

Można powiedzieć, że każdy by potrafił napisać książkę, która składa się z takich codziennych, zwyczajnych, pospolitych niemal epizodzików - wyjścia na pchli targ, grzybobrania, pikniku pod kwitnącymi...