Odczuwam pewien dyskomfort po lekturze tej powieści. Przez większą część jest to książka o samotności, o nieudolnych próbach stworzenia relacji... Ale pod koniec zaczyna się robić dziwnie. Nie tyle dlatego, że mówimy o relacji młodej kobiety ze starcem, co dlatego, że zupełnie tej relacji nie "czuję". Gdyby opisała ją Yoko Ogawa, pewnie potrafiłabym zrozumieć uczucia protagonistki. Gdyby opisał ją Tanizaki, pewnie krzywiłabym się z obrzydzenia, ale i tak nie mogłabym się oderwać od lektury (znacie takie uczucie, kiedy myślisz: "Matko, jakie to chore! Dawaj więcej."). Tutaj... no nie wiem. Nie porwała mnie, nie przemówiła do mnie.

Odczuwam pewien dyskomfort po lekturze tej powieści. Przez większą część jest to książka o samotności, o nieudolnych próbach stworzenia relacji... Ale pod koniec zaczyna się robić dziwnie. Nie tyle dlatego, że mówimy o relacji młodej kobiety ze starcem, co dlatego, że zupełnie tej relacji nie "czuję". Gdyby opisała ją Yoko Ogawa, pewnie potrafiłabym zrozumieć uczucia...

#azjatycki miesiąc i #wybrednym słowem
Co prawda powyższe akcje były lutowe (wybrednym słowem - książki ze słowem miłość, kochać serce itp) ale książkę zaczęłam w lutym

Podobała mi się relacja tu pokazana, utkanie fabuły z bardzo niepozornych drobnych rzeczy . Ta relacja jaka została pokazana była z jednej strony sucha, bez fajerwerków z drugiej strony niewątpliwie ważna
Cieszę się że obie wymienione akcje sprawiły że odszukałam tę pozycję na bibliotecznej półce
Za dużo się tu nie dzieje fabularnie, nie ma zwrotów akcji, narracja jest niespieszna, relacja bez wielkich porywów więc polecam tylko dla określonych czytelników którzy taką literaturę lubią

#azjatycki miesiąc i #wybrednym słowem
Co prawda powyższe akcje były lutowe (wybrednym słowem - książki ze słowem miłość, kochać serce itp) ale książkę zaczęłam w lutym

Podobała mi się relacja tu pokazana, utkanie fabuły z bardzo niepozornych drobnych rzeczy . Ta relacja jaka została pokazana była z jednej strony sucha, bez fajerwerków z drugiej strony niewątpliwie...

W ramach instagramowych akcji #azjatyckimiesiąc i #odczarujgatunek sięgnęłam po kurzącą się od kilku miesięcy powieść Kawakami. "Sensei i miłość" (znana też pod angielskim tytułem "Strange weather in Tokyo") okazała się całkiem przyjemną, prostą historią przyjaźni (potem miłości) około czterdziestoletniej Tsukiko i sporo starszego od niej tytułowego Senseia. Akcja toczy się niespiesznie, od jednego spotkania przy sake i japońskich potrawach do drugiego. Atmosfera jest ciepła, nieco melancholijna, a fakt, że fabuła toczy się od jesieni do jesieni sprawia, że lektura dobrze pasuje do aktualnej pogody.
Nie jest to rzecz, która zostanie ze mną na długo, ale nie wykluczam sięgnięcia po inne obyczajówki Kawakami, gdy będę miała ochotę na coś otulającego.

W ramach instagramowych akcji #azjatyckimiesiąc i #odczarujgatunek sięgnęłam po kurzącą się od kilku miesięcy powieść Kawakami. "Sensei i miłość" (znana też pod angielskim tytułem "Strange weather in Tokyo") okazała się całkiem przyjemną, prostą historią przyjaźni (potem miłości) około czterdziestoletniej Tsukiko i sporo starszego od niej tytułowego Senseia. Akcja toczy się...

Przyjemna i lekka książka będąca w zasadzie niczym innym jak prozą życia. Nie ma tutaj niespodziewanych zwrotów akcji, porywającej fabuły czy też świetnie napisanych, ikonicznych postaci. Zamiast tego otrzymaliśmy powolną i przewidywalną, jednotorową historię, której drogą idę zwykli ludzie. W zasadzie 'Sensei i miłość' nie posiada niczego co mogłoby wbić mi ją w świadomość na lata od przeczytania. Nie uważam tego jednak za jakąś poważną wadę. Mimo iż wszystko przykryła szara codzienność, to powieść posiadła dodatkowy urok, gdy czytałem ją w czasie zalążku wiosny. Wschodzące uczucie dwójki bohaterów nabrało przez to, że wbiłem się akurat w ten szczególny okres pewnej wielowymiarowości. Z pewnością zapomnę o tej powieści, aczkolwiek nie żałuję jej przeczytania.

Pokrótce, 'Sensei i miłość' to wyrwany z życia okres, w którym protagonistka, Omachi Tsukiko, już jako kobieta w średnim wieku napotyka w knajpce swojego byłego nauczyciela języka japońskiego z liceum i nawiązuje z nim luźną, niezobowiązującą relację opartą o niesystematyczne spotkania we wspomnianym barze. Odtąd poznają siebie nawzajem dając grunt pod rodzące się między nimi uczucie. Warto zauważyć, że jest to ukazane w sposób nienachalny. Całość przebiega jakby niezauważalnie dla odbiorcy. Stanowi to miłą odmianę od tradycyjnych romansów, gdzie miłość wybiega stanowczego na pierwszy plan, przykrywając sobą często całą resztę.

Nie będę ukrywał, że nie trafiła ona zbytnio w moje preferencje, ale potrafię docenić to, w jakim sposób autorka przedstawiła nam to, że świat to miejsce, w którym nie na wszystko jest określony czas i miejsce. Chociaż życie Tsukiko i Senseia nie biegnie tradycyjnym biegiem to nadal ich los może obrać szczęśliwy kierunek. W końcu każdy człowiek poznaje siebie w trochę innym tempie. Trzeba dać sobie po prosto odpowiednio dużo czasu, żeby zrozumieć lepiej siebie i przez to kierujące nami uczucia. Jeśli miałbym powiedzieć, co wyciągnąłem z tej noweli, to chyba właśnie to byłoby tym czymś. Myślę, że jeśli ktoś, kto lubi romanse to powinien być usatysfakcjonowany, ale jeśli nie jesteście ich zbytnimi fanami to może to być droga przez mękę.

Przyjemna i lekka książka będąca w zasadzie niczym innym jak prozą życia. Nie ma tutaj niespodziewanych zwrotów akcji, porywającej fabuły czy też świetnie napisanych, ikonicznych postaci. Zamiast tego otrzymaliśmy powolną i przewidywalną, jednotorową historię, której drogą idę zwykli ludzie. W zasadzie 'Sensei i miłość' nie posiada niczego co mogłoby wbić mi ją w świadomość...

Japonia, ach ja japońska literatura! Co my tu mamy? Jedzenie, picie, miasteczka, opisy Japonii, krótkie wymiany zdań.
Hiromi Kawakami porwała mnie Seseiem, Tsukiko i miłością. Trochę tylko doskwierało mi picie. Ciekawy jestem czy ktoś obliczył ile oni wypili i jak wyglądał stan ich wątroby :)
Autorka dobrze przeprowadza nas przez kolejne ścieżki Tsukiko i senseia. To jedna z tych książek, gdzie zakończenie mnie nie zawiodło.

Japonia, ach ja japońska literatura! Co my tu mamy? Jedzenie, picie, miasteczka, opisy Japonii, krótkie wymiany zdań.
Hiromi Kawakami porwała mnie Seseiem, Tsukiko i miłością. Trochę tylko doskwierało mi picie. Ciekawy jestem czy ktoś obliczył ile oni wypili i jak wyglądał stan ich wątroby :)
Autorka dobrze przeprowadza nas przez kolejne ścieżki Tsukiko i senseia. To...

Piękna książka, która opowiada o dojrzewającej powoli, w czasie spotkań w izakaya, miłości dwojga ludzi, którzy wydawałoby się, że nigdy nie zostaną parą. Pięknie opowiedziana historia, bez wielkich słów, ale za to w sposób typowy dla Kawakami Hiromi: rozbudzający wyobraźnie i poruszający najgłębsze emocje.

Piękna książka, która opowiada o dojrzewającej powoli, w czasie spotkań w izakaya, miłości dwojga ludzi, którzy wydawałoby się, że nigdy nie zostaną parą. Pięknie opowiedziana historia, bez wielkich słów, ale za to w sposób typowy dla Kawakami Hiromi: rozbudzający wyobraźnie i poruszający najgłębsze emocje.

Bardzo ciekawa pozycja z japońskiej literatury.
Niezwykle interesujący jest temat podjęty w książce - czy osoby starsze/w podeszłym wieku wciąż mają szanse na miłość? Czy decyzja na związek z osobą, której już nie tak wiele życia pozostało wiąże się z ryzykiem, skazaniem na cierpienie po stracie, czy jest w tym sensowność?
Miłość jest przypisywana głównie do ludzi młodych, nie mówi się o zakochanych 50-, 60-latkach; robi się z tego temat tabu, jeśli dotyczy ludzi w tym wieku, jakby osoby od pewnego momentu życia nie miały już "przywileju" bycia zakochanym i tworzenia związku. Autorka poruszając ten dość marginalny temat, skłania do głębokich przemyśleń. Czy nie jest tak, że postrzegamy miłość jako coś, dostępne jedynie dla nasto- i dwudziestolatków? Jaki ma ona sens? Czy jej celem jest wyłącznie posiadanie dzieci, urządzanie wspólnego mieszkania, podróże i układanie życia na nowo? Czy wobec tego 60- i 70-ciolatkowie nie mają do niej prawa, ponieważ "przeżyli już swoje", a czas i siły, jakie im pozostały, nie pozwalają na radykalne zmiany życiowe z partnerem?
Wielka pożywka dla myśli.

Bardzo ciekawa pozycja z japońskiej literatury.
Niezwykle interesujący jest temat podjęty w książce - czy osoby starsze/w podeszłym wieku wciąż mają szanse na miłość? Czy decyzja na związek z osobą, której już nie tak wiele życia pozostało wiąże się z ryzykiem, skazaniem na cierpienie po stracie, czy jest w tym sensowność?
Miłość jest przypisywana głównie do ludzi młodych,...

Do połowy, lektura to była dla mnie czysta przyjemność. Atmosfera wykreowana przez autorkę idealnie nadawała się na chłodny jesienny wieczór. Można było się poczuć jakbyśmy siedzieli bok w bok z bohaterami w knajpce i przysłuchiwali się ich rozmowom. Choć trzeba przyznać, iż niewymowną przykrością było patrzenie jak nasi towarzysze popijają pyszne orientalne przekąski różnymi trunkami, a czytelnik musi zadowolić się opisami lub tym co znajdzie na ten moment w lodówce.
Druga połowa książki potoczyła się w sposób łatwy do przewidzenia i pomimo, że dalszy bieg historii był nad wyraz oczywisty i tak ciężko było mi się z nim pogodzić. Niemniej jednak opisane wydarzenia wciąż są niewinne i na swój sposób lekkie.

Gorąco polecam na chłodny wieczór przy herbacie lub lampce wina. Historia jest spokojna i bardzo łatwo się przy niej zrelaksować. Jedyną wadą jest to, iż można potem poczuć niewyobrażalną chęć odbycia podróży do Japonii tylko po to by spróbować gotowanych strączków fasoli, które niby i można nabyć też w okolicy, ale jednak to nie to samo.

Do połowy, lektura to była dla mnie czysta przyjemność. Atmosfera wykreowana przez autorkę idealnie nadawała się na chłodny jesienny wieczór. Można było się poczuć jakbyśmy siedzieli bok w bok z bohaterami w knajpce i przysłuchiwali się ich rozmowom. Choć trzeba przyznać, iż niewymowną przykrością było patrzenie jak nasi towarzysze popijają pyszne orientalne przekąski...

Książka nie należy do najgrubszych, jednak czytałam ją chyba najdłużej ze wszystkich moich przeczytanych. Lubię, kiedy coś się dzieje a tutaj jest bardzo mało takich momentów. Po przeczytaniu kilku stron chciało mi się spać, jednak dotrwałam do końca, by podzielić się wrażeniami. Na początku miałam ochotę przerwać czytanie, ponieważ cały czas działo się teoretycznie to samo. "Sensei i miłość" jest napisana spokojnie i trochę przynudza - szczególnie główni bohaterowie. Jedynie co mnie zatrzymywało to to, że mogłam się dowiedzieć wielu rzeczy na temat japońskiej kultury. Jeśli ktoś lubi spokojne klimaty, bez akcji itp. to polecam, jednak kiedy ktoś lubi akcję i romans to nie polecam, ponieważ szybko może znudzić.

Książka nie należy do najgrubszych, jednak czytałam ją chyba najdłużej ze wszystkich moich przeczytanych. Lubię, kiedy coś się dzieje a tutaj jest bardzo mało takich momentów. Po przeczytaniu kilku stron chciało mi się spać, jednak dotrwałam do końca, by podzielić się wrażeniami. Na początku miałam ochotę przerwać czytanie, ponieważ cały czas działo się teoretycznie to...

Bardzo wzruszająca i minimalistyczna.

Bardzo wzruszająca i minimalistyczna.