Wydaje się, że życie Hani się ustabilizowało. Kobieta tworzy szczęśliwy związek z Mikołajem, pogodziła się z przeszłością i z ufnością patrzy w przyszłość. Ciągle jednak pamięta, że musi zdradzić Dominice tajemnicę jej pochodzenia. Hania jednak wciąż to odwleka, gdyż obawia się, że przyjaciółka nie odnalazła się jeszcze w roli żony i matki.

Trudno mi było napisać ten wstęp, bo tak naprawdę ciężko określić o czym jest ta książka. Nie ma w niej jakiegoś głównego wątku. Hania pogodziła się już z przeszłością i w tej części nie zaznamy już jej obaw, co do związku z Mikołajem. Można powiedzieć, że jest to historia Dominiki, ale tak naprawdę to jest ona w tle, a do wyznania jej tajemnicy dochodzi pod koniec książki. Nie podobało mi się to, że autorka tak naprawdę pisze o wszystkim i o niczym, duża część powieści to opisy powszednich czynności, typu wstawanie z łóżka czy sprzątanie na święta. Owszem, z tego składa się życie, ale niekoniecznie trzeba ciągle o tym czytać. No, i wątek Florenckiej, nie potrafię zrozumieć, jak Hanka mogła tak szybko jej wybaczyć, ja chyba bym nie potrafiła. W ogóle denerwuje mnie w tej serii to, że niektóre błahostki urastają tu do miana życiowych dramatów, a niektóre problemy są załatwiane machnięciem ręki.

Mimo tych wad ta część podobała mi się chyba najbardziej. Hanka w końcu przestała użalać się nad sobą, stała się silna i otwarta na świat. Dominika trochę mnie irytuje, ale jestem w stanie ją polubić. Mikołaja nadal bardzo lubię, podobnie jak panią Irenkę, która jednak, wbrew obietnicom, nie odegrała znaczącej roli. Za to bardzo przypadła mi do gustu Aldonka, taka szczera, życzliwa, dobra. Ale ta przemiana Hanki nadal mnie zadziwia. Pozytywnie.

Jest to powieść wciągająca, ale nie tak, że nie można się oderwać. Kiedy ją czytałam, to naprawdę byłam w innym świecie, ale gdy ją odkładałam, to szybko o niej zapominałam i nie odczuwałam potrzeby, że muszę teraz natychmiast wracać do lektury. Najbardziej usatysfakcjonowały mnie ostatnie strony, kiedy Hania i Dominika wyjaśniły sobie wszystko i stworzyły szczęśliwą, choć oryginalną rodzinę. Wreszcie zapanowała miłość, zgoda i zadowolenie. I to sprawia, że przymykam oko na pewne wady tej książki. Anna Ficner - Ogonowska opisała idealne relacje międzyludzkie, bezwarunkową miłość, cierpliwą przyjaźń, wybaczenie i dobre stosunki ze wszystkimi. Kto o tym nie marzy? Kto nie chciałby mieć takiej pani Irenki czy takiego Mikołaja? A skoro nie znamy takich ludzi, to chociaż o nich czytajmy. I może wtedy zapragniemy sami stworzyć taki dom i mieć nasze ,,długo i szczęśliwie".

,,Zgoda na szczęście" to bardzo ciepła i optymistyczna opowieść o tym, że należy uśmiechać się do życia, iść do przodu i kochać każdego. Autorka stworzyła przyjazny świat, gdzie każdy chciałby się znaleźć. I to jest główna zaleta tej książki. Może mało się dzieje, ale jednak w tej historii jest coś urzekającego, choć mnie bardziej podobało się ,,Czas pokaże", powieść, która ma wiele negatywnych opinii. Być może dlatego, że przy ,,Czas pokaże" spodziewałam się historii zaledwie niezłej, a po serii o Hani i Mikołaju oczekiwałam, że doświadczę wszystkich emocji świata.

Mimo wszystko polecam tę książkę. Jestem pewna, że wielu z was oczaruje, a na pewno będziecie mogli się przy niej odprężyć.

,,(…) miłość może wszystko, a skoro tak jest, to może przecież odejść, jednocześnie zostając…"

Wydaje się, że życie Hani się ustabilizowało. Kobieta tworzy szczęśliwy związek z Mikołajem, pogodziła się z przeszłością i z ufnością patrzy w przyszłość. Ciągle jednak pamięta, że musi zdradzić Dominice tajemnicę jej pochodzenia. Hania jednak wciąż to odwleka, gdyż obawia się, że przyjaciółka nie odnalazła się jeszcze w roli żony i matki.

Trudno mi było napisać ten...