Kiedy zabieram się za każdą następną powieść Cobena, czuję się trochę jak ten mały żółty ludzik ze strony '' google maps '', którego łapie się kursorem za łapkę, podnosi do góry, a on wtedy tak nieporadnie majta swoimi krótkimi żółtymi nóżkami i opuszcza się go w jakieś wybrane przez siebie miejsce . Różnica jest taka, że w przypadku żółtego ludzika, my znamy przynajmniej nazwę miejsca gdzie go upuszczamy . W przypadku Cobena, to on zna to miejsce. Ja - czytelnik, nagle jestem '' upuszczona '' w jakieś miejsce zupełnie mi nieznane , w sytuację w której nie wiem po co się znalazłam, w życie osoby zupełnie mi obcej. Kiedy już autor '' po upuszcza '' mnie tak kilka, albo kilkanaście razy , mam ogląd iluś skrawków historii, jednak są one tak nie pasujące do siebie, że zaczynam się zastanawiać, jak u licha Coben zamierza to wszystko połączyć, by to miało cel, sens i jeszcze na dodatek wszystko to, czego wymagam od rasowego thrillera, czy kryminału . Jednak jakoś mu się to zaskakująco dobrze udaje . A ja po każdej kolejnej książce (jak do tej pory) jestem usatysfakcjonowana i mam chęć na następną mistrzowsko zagmatwaną kryminalną zagadkę . Nie inaczej było i tym razem . Poznajemy oto Matta Huntera, zdawałoby się faceta, kryminalistę który odsiedział w pierdlu kilka lat, za nieumyślne zabicie człowieka, nieumyślne, przypadkowe, jednak smród spowodowania czyjejś śmierci wciąż i wciąż się za nim ciągnie . Kiedy więc w kolejnej bójce z jego udziałem znowu ginie człowiek, Matt doskonale wie, że nikt mu nie uwierzy, że jest niewinny . Musi więc uciekać . W powieściach Cobena, nigdy nic nie jest tym czym się wydaje być . Zakonnica, bardzo pobożna i oddana zakonowi jednocześnie posiada silikonowe piersi . Żona, której, jak się okazuje mąż zupełnie nie zna, bo ta wydaje się być całkowicie kimś innym , w końcu agenci FBI , też mający swoje brudy za uszami, a niebezpieczniejsi tym bardziej, iż posiadający sporą władzę . Niezły miszmasz prawda ? . Nie można zasnąć, nie można się oderwać, kolejna noc zarwana :) Polecam .

Kiedy zabieram się za każdą następną powieść Cobena, czuję się trochę jak ten mały żółty ludzik ze strony '' google maps '', którego łapie się kursorem za łapkę, podnosi do góry, a on wtedy tak nieporadnie majta swoimi krótkimi żółtymi nóżkami i opuszcza się go w jakieś wybrane przez siebie miejsce . Różnica jest taka, że w przypadku żółtego ludzika, my znamy przynajmniej...