Seré Prince Halverson opisuje jedno z najtrudniejszych aspektów, z jakim przychodzi zmierzyć się ludziom w życiu - strata. W tym przypadku odbywa się w różnych wymiarach, jedno: gdy traci się najcenniejsze bezpowrotnie i drugie: gdy początkowa utrata może przerodzić się w kolejny etap, dając wiarę w ludzi i odmienne spojrzenie w przyszłość. Ciekawy wątek miłości matki biologicznej i zastępczej sugerujący kontrę: biologia, czyli nić łącząca ponad wszystko, a bogata więź emocjonalna rodząca się dzień po dniu. Co decyduje o właściwych relacjach między dorosłymi, a dziećmi? W kategoriach prawa szala najczęściej przechyla się na korzyść rodziców biologicznych, co z punktu dzieci niekoniecznie ma swoje uzasadnienie w relacjach z danymi ludźmi. Czy zawsze można jednoznacznie przypisywać kobiecie, która urodziła, miłości do własnego dziecka? Miłość, jak każde głęboko odczuwane uczucie rodzi się powoli, poczynając od małej iskierki. A ta niekoniecznie w przypadku macierzyństwa musi wykiełkować, gdy kobieta jest jeszcze w ciąży, bądź nawet w chwili narodzin maluszka.
"Druga strona szczęścia" jest poświęcona przede wszystkim uczuciom macierzyńskim, które mylnie przypisuje się za swoiste jedynie kobietom rodzącym. Autorka postanowiła przybliżyć, jak temat może wyglądać z puntu dwóch źródeł. Dwoje dzieci i dwie matki, które pragną je kochać i wychowywać. Każda z kobiet ma roszczenia i trudne do podważenia prawo, by uczestniczyć w życiu maluchów. Każda z nich, naznaczona wydarzeniami z przeszłości musi też pogodzić się z własnymi rozczarowaniami i stratami.

Dyskusje jakie podejmują bohaterzy na pewno są godne uwagi. Odnoszą się do skomplikowanych życiowych sytuacji, które wiele człowieka kosztują i są trudne do przepracowania, jeśli nie miałoby się oparcia w rodzinie. Fabuła mimowolnie powoduje, że powoli przesuwamy się do przodu i analizujemy skutki podjętych kiedyś i dziś decyzji. Sugestywnie poprowadzony plan powodował, że raz skłaniałam się do argumentów jednej strony, to znów przychylnie patrzyłam na drugą, by gdzieś pomiędzy poczuć frustrację, a niekiedy i złość na to co robi jedna z matek. Dla mnie Elli, jak i Page, nie są wolne od popełniania błędów, czyli są w stu procentach ludzkie. Można je lubić albo nie, można uważać, że pod pewnymi względami podejście El jest naiwne, ale obie panie tak zostały ukształtowane w toku własnego życia, że tu i teraz reagują w taki właśnie sposób.

Lektura Halverson była dla mnie ciekawym doświadczeniem, chociaż nie mogę potwierdzić, żeby w sposób bogaty ukazała całe zjawisko. Za mało w fabule blasków i cieni, za mało niuansów, które podbudowałyby psychologiczna warstwę. W pewnych fragmentach ma się do czynienia raczej z prześlizgiwaniem się przez zdarzeniach, niż zgłębianiem problemu. Trochę to wszystko uładzone, nad wyraz grzeczne. Mimo początkowych zapowiedzi, iż oto wkraczamy w burzliwy etap życia Elli Beene dostajemy całkiem wypieszczoną historyjkę. Obserwujemy, jak nagle, ktoś w żałobie, dręczony wyrzutami sumienia, przeżywa kolejne dni potykając się o nowe odkrycia na temat zmarłego partnera i jego relacji z była żoną, potrafi powściągnąć emocje. Nie myśli wiele o swoich odczuciach, choć niby ma na względzie dzieci, ale przy tym chce jeszcze dołożyć komfortu innym. Prawdziwa heros-kobieta. Stawanie się zbawczynią w sytuacji, która ją dotknęła i mocno wstrząsnęła, burząc dokładnie cały świat jest mało autentyczne i prowadzi akcję w kierunku hollywoodzkiej fabuły. To mój największy zarzut. Bo jest jeszcze mniejszy, który dotyczy sposobu prowadzenia narracji, a ta potrafiła momentami mnie znudzić i gubiłam się we własnych odczuciach względem oceny postępowania bohaterów. Nie mniej warto się przyjrzeć dokonywanym przez Autorkę analizom ludzkich i bardzo realnych problemów.

Seré Prince Halverson opisuje jedno z najtrudniejszych aspektów, z jakim przychodzi zmierzyć się ludziom w życiu - strata. W tym przypadku odbywa się w różnych wymiarach, jedno: gdy traci się najcenniejsze bezpowrotnie i drugie: gdy początkowa utrata może przerodzić się w kolejny etap, dając wiarę w ludzi i odmienne spojrzenie w przyszłość. Ciekawy wątek miłości matki...

Nie wiem szczerze, co napisać o tej książce.Ani mnie nie pochłonęła ani nie odepchnęła. Zupełnie neutralna. Brakowało mi tego polotu, wciągnięcia. Historia można by rzec z życia wzięta. Nie zawsze to, co nam się wydaje jest prawdą jak w przypadku głównych bohaterek.

Nie wiem szczerze, co napisać o tej książce.Ani mnie nie pochłonęła ani nie odepchnęła. Zupełnie neutralna. Brakowało mi tego polotu, wciągnięcia. Historia można by rzec z życia wzięta. Nie zawsze to, co nam się wydaje jest prawdą jak w przypadku głównych bohaterek.

Dość dawno czytałam, dlatego recenzja będzie krótka - następnym razem może będę pisać jedynie recenzję przy książkach czytanych niedawno, a przy czytanych dawniej dam tylko ocenę gwiazdkową, tak będzie lepiej.
Książka dość ciekawa, ale nie była jedną z tych, którą szybko bym przeczytała. Miała lepsze, a także gorsze, nudniejsze momenty. Trzeba jednak przyznać, że skłania do myślenia. Moja ocena 6/10.

Dość dawno czytałam, dlatego recenzja będzie krótka - następnym razem może będę pisać jedynie recenzję przy książkach czytanych niedawno, a przy czytanych dawniej dam tylko ocenę gwiazdkową, tak będzie lepiej.
Książka dość ciekawa, ale nie była jedną z tych, którą szybko bym przeczytała. Miała lepsze, a także gorsze, nudniejsze momenty. Trzeba jednak przyznać, że skłania...

Muszę przyznać, że jakoś ta książka do mnie nie przemówiła. Owszem, interesująca tematyka, ale język i styl autorki nie w moim typie. Irytowały mnie też zbyt mądre jak na swój wiek wypowiedzi dzieci. Ale być może amerykańsko - włoskie dzieci rozwijają się szybciej niż polskie ? I tak, jak to często się dzieje, tragedia doprowadziła do kompromisu i szczęśliwego zakończenia. Czy polecam? - pewnie, uważam że czytanie rozwija i należy poznawać różne rodzaje literatury.

Muszę przyznać, że jakoś ta książka do mnie nie przemówiła. Owszem, interesująca tematyka, ale język i styl autorki nie w moim typie. Irytowały mnie też zbyt mądre jak na swój wiek wypowiedzi dzieci. Ale być może amerykańsko - włoskie dzieci rozwijają się szybciej niż polskie ? I tak, jak to często się dzieje, tragedia doprowadziła do kompromisu i szczęśliwego zakończenia....

Jest to pięknie, mądrze i wzruszająco napisana historia o matczynej miłości do dwojga maluchów: Annie i Zacha. Matki biologicznej Paige i matki, która wychowywała Elli - obydwie podejmują walkę o opiekę nad dziećmi po tragicznej śmierci ich ojca Joego.
Z powieści dowiadujemy się też dużo o chorobie młodych matek, często późno lub wcale niezdiagnozowanych, czyli depresji poporodowej.
Polecam, wartościowa lektura.
PS. Wielka szkoda, że jest to - jak do tej pory - jedyna książka tej autorki.

Jest to pięknie, mądrze i wzruszająco napisana historia o matczynej miłości do dwojga maluchów: Annie i Zacha. Matki biologicznej Paige i matki, która wychowywała Elli - obydwie podejmują walkę o opiekę nad dziećmi po tragicznej śmierci ich ojca Joego.
Z powieści dowiadujemy się też dużo o chorobie młodych matek, często późno lub wcale niezdiagnozowanych, czyli depresji...

Kogo można nazwać matką i która bardziej kocha dzieci: kobieta, która urodziła i odeszła czy obca osoba , która wychowuje?

Ella, jakiś czas temu, samotna i pełna cierpienia po nieudanym małżeństwie, poznała Joego- też samotnego, porzuconego przez żonę Paige, ojca dwóch małych dzieci. Bohaterka szybko weszła do jego rodziny, wpasowała się w lukę, wypełniła ją. I była szczęśliwa, uczuciem czystym i… ślepym.

Pewnego dnia Joe ginie w wypadku. Ogromna strata zarówno dla Elli, jak i dzieci, które straciły ojca, to szok, że „on nie wróci”, jak oni to przetrwają, granice szczęścia zaczęły się kurczyć. To cierpienie grożące załamaniem. Jakby tego było mało, Ella odkrywa, że partner nie mówił jej prawdy o ich finansach (a może ona nie chciała wiedzieć) i na pogrzebie pojawia się Paige- żona zmarłego, biologiczna matka dzieci. Czego ona chce? Dlaczego zjawiła się po trzech latach?

Lektura zmusza do zastanowienia się nad rolą i różnicą między matką Paige a mamusią Ellą- jak nazywają je dzieci. Czy Ella była tylko zastępczą żoną i matką? Czy tak ją inni postrzegają? Czy ten dom nadal jest jej? Z drugiej strony czy można porzucić rodzinę i tak po prostu wrócić? Bohaterka musi skonfrontować swoją zazdrość i niechęć do tamtej z korzyściami tej relacji dla dzieci. Gdy Paige występuje do sądu o prawo do opieki nad dziećmi, przedstawiając swoje racje (i te które potem czytelnik odkryje) sytuacja się komplikuje. Strach przed utratą powoduje pewne decyzje, niełatwe i bolesne też dla innych…Ale podziwiam Ellę- miała odwagę i zasady, w końcu obudziła się ze „snu”, gdzie zobaczyła i widziała ważne rzeczy.

„Możemy walczyć i zwyciężyć”. Ale wtedy kto wygrywa, a kto przegrywa? A dobro dzieci, gdzie jest w tym wszystkim?

Podobało mi się, że oprócz aktualnych wydarzeń poznajemy urywki z przeszłości głównej bohaterki: o nieudanym małżeństwie, w tym próbach o dziecko, gdy wydawało się, że już na zawsze będzie smutna. Istotnym wspomnieniem jest także śmierć jej ojca, kiedy była dzieckiem- i to jak tamto wydarzenie wiąże się z teraźniejszością, bo dopiero teraz spojrzała na nie z innej strony, odgrzebała je i uwolniła siebie. Kłamstwa, przemilczenia, strach, poczucie winy.

„Nie chciałam wiedzieć. Bo od mojej niewiedzy zależało życie takie, jak je sobie wyobraziłam”.

Z minusów to pojawiło się trochę zbędnych opisów, ale na szczęście nie jest ich wiele, a cała ta historia i emocje towarzyszące lekturze zapadają w pamięć.

„Druga strona szczęścia” mówi o matczynej miłości kontra egoizmie, ukazuje kim jest prawdziwa matka; o tym, że znając nawet bolesną prawdę możemy być szczęśliwi i wtedy nawet jesteśmy szczęśliwi naprawdę. Skłania do przemyśleń na temat niepełnych i rozbitych rodzin oraz trzymaniu w ukryciu bolesnych sekretów, które tkwią w sercu jak drzazga. Polecam jako wzruszającą i mądrą lekturę.

„Najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.”

Kogo można nazwać matką i która bardziej kocha dzieci: kobieta, która urodziła i odeszła czy obca osoba , która wychowuje?

Ella, jakiś czas temu, samotna i pełna cierpienia po nieudanym małżeństwie, poznała Joego- też samotnego, porzuconego przez żonę Paige, ojca dwóch małych dzieci. Bohaterka szybko weszła do jego rodziny, wpasowała się w lukę, wypełniła ją. I była...

Książka bardzo emocjonalna. Łatwa w odbiorze a jakże chwytająca za serce. Sama przeszłam depresję poporodową wiec tym bardziej książka okazała się dla mnie powodem do analizy własnej przeszłości i zdarzeń które mnie dotknęły. Warto przeczytać.

Książka bardzo emocjonalna. Łatwa w odbiorze a jakże chwytająca za serce. Sama przeszłam depresję poporodową wiec tym bardziej książka okazała się dla mnie powodem do analizy własnej przeszłości i zdarzeń które mnie dotknęły. Warto przeczytać.

Książka ta naprawdę mnie wzruszyła. Jest czymś więcej niż zwykłą opowiastką,ale piękną historią o matczynej miłości- miłości matki biologicznej i matki wychowującej...

Niesamowita !!! Koniecznie przeczytaj ! :) :) :)

Książka ta naprawdę mnie wzruszyła. Jest czymś więcej niż zwykłą opowiastką,ale piękną historią o matczynej miłości- miłości matki biologicznej i matki wychowującej...

Niesamowita !!! Koniecznie przeczytaj ! :) :) :)

Bardzo dobra książka, zdecydowanie polecam. Mądra i wzruszająca. Ella po ciężkich doświadczeniach wreszcie ułożyła sobie życie. Znalazła szczęście u boku mężczyzny z dwójką malutkich dzieci, których ona mieć nie mogła. Pokochała je jak własne. Szczęście jednak nie trwa długo. Jej mąż, Joe ginie w wypadku. Nie dość, że musi uporać się ze stratą pojawia się wiele problemów, o których istnieniu nie miała pojęcia. Wtedy też pojawia się biologiczna matka dzieci, po 3 latach nieobecności. Stanęła na nogi po ciężkiej depresji poporodowej i chce odzyskać swoje dzieci.
Która matka powinna się nimi opiekować? Ta, która wychowała, czy ta która urodziła?

Bardzo dobra książka, zdecydowanie polecam. Mądra i wzruszająca. Ella po ciężkich doświadczeniach wreszcie ułożyła sobie życie. Znalazła szczęście u boku mężczyzny z dwójką malutkich dzieci, których ona mieć nie mogła. Pokochała je jak własne. Szczęście jednak nie trwa długo. Jej mąż, Joe ginie w wypadku. Nie dość, że musi uporać się ze stratą pojawia się wiele problemów, o...

Niech ja sie tylko dowiem, ktore z tych ksiazek z ktorymi czytaniem tak zwlekalam a ktore sa tak wspaniale, zaraz sie do nich dobiore!
Rzecz sie tyczy 'Drugiej strony szczescia', ktora juz tak dawno dodalam do biblioteczki a przeczytalam dopiero teraz.
Piekna historia rozgrywajaca sie na kartach tej powiesci ujela mnie za serce i bardzo wzruszyla. Juz od pierwszej strony zostalam nia zauroczona. Nie ma w niej zbednych 'zapychaczy' (mowie tu o stronach zapelnionych tekstem, ktory nic nie wnosi do calosci),jest idealnie dluga a styl autorki dokladnie taki jak uwielbiam - nawet nie wiem jak to okreslic. Poprostu czyta sie tak, jakby slowa mialy smak i zapach i chce sie wiecej i wiecej!- jak u mnie w przypadku gorzkiej czekolady - na jednym kawalku na pewno sie nie skonczy;)

Serdecznie polecam. Nie zwlekajcie... tak jak ja:P

Niech ja sie tylko dowiem, ktore z tych ksiazek z ktorymi czytaniem tak zwlekalam a ktore sa tak wspaniale, zaraz sie do nich dobiore!
Rzecz sie tyczy 'Drugiej strony szczescia', ktora juz tak dawno dodalam do biblioteczki a przeczytalam dopiero teraz.
Piekna historia rozgrywajaca sie na kartach tej powiesci ujela mnie za serce i bardzo wzruszyla. Juz od pierwszej strony...