Chcę więcej.
"Upiory..." to moje pierwsze spotkanie z R. Ćwirlejem. I jestem zachwycona.
W czasie, gdy toczy się akcja powieści, mieszkałam w "pierwszej desce", robiłam zakupy w "Becie", chodziłam po wymienionych ulicach i osiedlach.
O ile środowisko prostytutek było mi zupełnie nieznane (nie znam opowieści o nalotach i płaceniu w naturze funkcjonariuszom), to pamiętam kartki, kolejki, kult wódki i papierosa.
Zarzut, że wszyscy piją i palą jest bezpodstawny - tak wtedy wyglądała rzeczywistość, nie tylko Poznania. Nie było programów antynikotynowych, a wychowanie w trzeźwości to pusty frazes. Krążyły dowcipy o milicjantach, ZOMO i innych służbach (a właściwie tylko jeden, bo reszta to prawda;-) ); większość się załatwiało, a nie kupowało; wódka się lała i palono wszędzie, pomimo reglamentacji.
Że milicjanci głupi? - jeden z bohaterów sam stwierdził, że po 81' ludzie do służb się nie garnęli i przyjmowano byle kogo. Nawet później słyszałam powiedzenie "Nie matura lecz chęć szczera, zrobi z ciebie oficera".
Mimo, że wątek kryminalny nie był dla mnie szczególnie fascynujący, to bawiłam się przy tej powieści świetnie. Większość bohaterów zyskała moją sympatię i właśnie rezerwuję w bibliotece kolejną część cyklu "neomilicyjnego".
To nie jest powieść tylko dla poznaniaków, to jest powieść o "tamtych czasach" z morderstwami w tle. Ale być może faktycznie mały słowniczek gwary przydałby się na końcu ;-)

Chcę więcej.
"Upiory..." to moje pierwsze spotkanie z R. Ćwirlejem. I jestem zachwycona.
W czasie, gdy toczy się akcja powieści, mieszkałam w "pierwszej desce", robiłam zakupy w "Becie", chodziłam po wymienionych ulicach i osiedlach.
O ile środowisko prostytutek było mi zupełnie nieznane (nie znam opowieści o nalotach i płaceniu w naturze funkcjonariuszom), to pamiętam...