"Wbijając ości"

"Ości" Ignacego Karpowicza to obraz nas, Polaków. Szyderczo - ironiczny, czasem z przymrużeniem oka, a nawet taki "na serio". Ale jakikolwiek by nie był, zawsze trafia w samo sedno.

Może i jest to obraz przejaskrawiony, może zbyt ironiczny, ale jest jedna rzecz, która nie pozwala oderwać się od tej książki. Bohaterowie. Wydają się być zupełnie niedopasowani do polskiej rzeczywistości, jakby przybyli z obcej planety i bezskutecznie poszukiwali niszy, w której mogliby się zaszyć. Zagmatwani, pozostający w związkach mniej lub bardziej oficjalnych, hetero lub homoseksualnych. Wiecznie poszukujący samego siebie.
Ludzie z pozoru jasno zdefiniowani, bo zanim zostali wrzuceni w wir wydarzeń, autor przeprowadził dogłębną analizę ich zachowań, przyzwyczajeń, skłonności czy orientacji. Ale to wszystko jakby blaknie, gdy bohaterowie muszą odnaleźć się w zupełnie nowej sytuacji albo - co gorsza - zmierzyć się ze swoją przeszłością.
Skomplikowani do szpiku kości

Jest Maja, jest i Szymon, małżeństwo nieidealne i rozchwiane do tego stopnia, że Maja spotyka się z Frankiem, symetrycznym do bólu synem Ninel, a Szymon odkrywa uroki romansowania ze swoją byłą studentką Julą.
Jest i Ninel (vel Kuba - ale tylko w oczach matki) - kobieta o polimorficznej osobowości, romansująca z bezwłosym Norbertem, szczęśliwym posiadaczem rybki o imieniu Azor, która wesoło merda swoim welonem. A Norbert poszukuje - w sensie dosłownym - Krzysia, który rozpłynął się w powietrzu z dnia na dzień i - w sensie zdecydowanie wykraczającym poza dosłowność - poszukuje włosów (lub ich namiastki), które dawałyby choć iluzoryczne poczucie kompletności.
Jest i para będąca razem bardziej z przyzwyczajenia aniżeli z miłości, czyli Krzyś i Andrzej, chociaż ten pierwszy postanawia zniknąć niespodziewanie z życia wszystkich.
Kalejdoskop barwnych postaci zamyka małżeństwo zagorzałej katoliczki Marii i Wietnamczyka Kuana, który opanował sztukę potrójnej tożsamości: Kuan - jako mąż i podpora rodziny, Maks - dla przyjaciół i swego chłopaka Norberta i Kim Lee - czyli boska drag queen.
Ścieżki ich życia wzajemnie się przeplatają, łączą. Pomiędzy niektórymi jest linia krzywa, nierówna, czasem bezpowrotnie urywająca się. Usiłują żyć normalnie… czyli jak? Wystarczy jak będą się mieścić w określonych ramach "od do"? Ale z drugiej strony - normalność w dzisiejszym świecie też nie jest na miejscu, bo odstaje się od obecnego pokolenia - indywidualistów i ekscentryków. A na ile dostosowanie się do tych norm to zamknięcie się w plastikowym świecie, w którym wszystko jest na swoim miejscu i tworzy idealną do bólu całość? Co prawda, raz na jakiś czas bunt bierze górę i następuje wybuch prawdziwości, ale potem wszystko wraca do starego ładu, bo nikt "nie ma siły walczyć o prawdziwe imię".
Autor w jednym ma rację, pisząc: "przestrzeń publiczna nie służy mówieniu prawdy".
Ze wszech miar ości
Tolerancyjn-ość, szablonow-ość, emocjonaln-ość, symetryczn-ość, normaln-ość - z tymi wszystkimi i wieloma innymi "ośćmi" rozprawia się Karpowicz. Drąży, analizuje, prowokuje, ripostuje. Szuka wyjaśnień, podsuwa usprawiedliwienia: "Kuanek jest dobrym katolikiem. Przecież nie pożądał żony bliźniego swego, pożądał Norberta, a Norbert nie jest niczyją żoną".
Nie ucieka przed odpowiedziami, przed dylematami moralnymi, ale w tym wszystkim stara się nam uświadomić, że dążenie do zaspokajania powszechnie akceptowanych "ości" może, a nawet na pewno jest dla nas zgubne.
Nie przesadza z moralizatorstwem, ani z błaznowaniem. Pokazuje różne perspektywy, motywy działań ludzkich, ale nikogo nie skreśla. Wybór - kim chcemy być - pozostawia tylko i wyłącznie nam.

"Wbijając ości"

"Ości" Ignacego Karpowicza to obraz nas, Polaków. Szyderczo - ironiczny, czasem z przymrużeniem oka, a nawet taki "na serio". Ale jakikolwiek by nie był, zawsze trafia w samo sedno.

Może i jest to obraz przejaskrawiony, może zbyt ironiczny, ale jest jedna rzecz, która nie pozwala oderwać się od tej książki. Bohaterowie. Wydają się być zupełnie...