Graham Masterton to pisarz, do którego mam sentyment. Jego powieści grozy towarzyszyły mi pod koniec podstawówki oraz w czasach licealnych. Muszę przyznać, że kilka z nich było całkiem niezłych. Do dziś wspominam świetną „Kostnicę”, która dla piętnastolatka była potężną dawką grozy.
„Paniką” zainteresowałem się po przeczytaniu opisu fabuły. Część akcji miała rozgrywać się w Polsce, dokładnie w Warszawie oraz w Puszczy Kampinoskiej. Byłem ciekaw, jak Masterton przedstawi nasz kraj. Poza tym sama fabuła też wydała mi się ciekawa i oryginalna. Tajemnicze, masowe samobójstwo z greckim bogiem lasów Panem w tle. Jednym słowem, książka warta przeczytania!
Książka zaczyna się jak w filmach Alfreda Hitchcock’a. Najpierw jest trzęsienie ziemi, później niestety napięcie zamiast nieprzerwanie rosnąć, spada. I tak do samego końca, który według mnie jest banalny. Sam początek, gdy leśniczy odnajduje w lesie zwłoki dzieci z obozu harcerskiego oraz ich opiekunów, jest świetny. Groza narasta, gdy wszystko wskazuje, że miało tu miejsce zbiorowe samobójstwo. Ofiary wybrały różne sposoby pożegnania się z tym światem. Jak to u Masterona, nie obeszło się bez krwawych opisów. Co skłoniło tylu młodych ludzi do targnięcia się na swoje życie i to w taki sposób? Dlaczego dziesięciolatek podrzyna sobie gardło albo rozcina brzuch? Jak potężna musi być siła, która zohydza życie ludziom do tego stopnia, że ci jedyne wyjście odnajdują w samobójczej śmierci? Odpowiedzi na te pytanie poszuka Jack Wallace i jego dziesięcioletni syn Sparky, który cierpi na zespół Aspergera. Jeden z tropów prowadzi do dalekiej Polski, kraju, z którego pochodziła rodzina Jack’a. Tam, w lasach Kampinosu, kryje się klucz do rozwiązania zagadki. Niestety, nie obejdzie się bez ofiar.
Książka, mimo bardzo dobrego początku, okazała się przeciętna. Akcja przebiegała schematycznie, rozwiązanie zagadki rozczarowało mnie. Spodziewałem się czegoś więcej, a tu kosmici i duchy. No i cudowne dziecko, które w gwiazdach widzi przyszłość. Potencjał, według mnie, książka miała wielki. Tajemniczy Pan, opiekun lasów, to świetny pomysł. Szkoda tylko, że nie wykorzystany. Co do Polski i sposobu jej pokazania, to myślę, że autor stanął na wysokości zadania. Pokazał Polskę jako normalny kraj z normalnymi ludźmi, a nie jako zaścianek Europy, gdzie dzikie zwierzęta chodzą po ulicach, a ludzie największą pasje czerpią z picia wódki.
Nie żałuję czasu poświeconego lekturze, ale nie ukrywam, że liczyłem na więcej. Myślałem, że Pan mnie przerazi, że otoczą mnie mroki nieprzebytej puszczy, że następnym razem, gdy wejdę do lasu, inaczej na niego spojrzę. A tu nic. Las pozostał lasem, a Pan tylko wspomnieniem mitycznej Grecji.

Graham Masterton to pisarz, do którego mam sentyment. Jego powieści grozy towarzyszyły mi pod koniec podstawówki oraz w czasach licealnych. Muszę przyznać, że kilka z nich było całkiem niezłych. Do dziś wspominam świetną „Kostnicę”, która dla piętnastolatka była potężną dawką grozy.
„Paniką” zainteresowałem się po przeczytaniu opisu fabuły. Część akcji miała rozgrywać się...