Przyznaję, że oczekiwania miałam bardzo niskie, spodziewałam się garści nudnych ogólników i powierzchownych uwag o życiu w najdziwniejszej metropolii świata, a spotkało mnie miłe zaskoczenie.

Martyna Wojciechowska nie zawraca sobie głowy powielaniem banałów o wiśniach, gejszach i kimonach. zamiast tego uchyla drzwi do świata japońskich subkultur, a konkretnie - dziewczyn i młodych kobiet wcielających w życie ideał słodkiej, eleganckiej, dziewczęcej księżniczki.
Książeczka, chociaż krótka, nie jest tylko portretem głównej bohaterki reportażu i jej dwóch przyjaciółek. Wojciechowska rozmawia z rodzicami Kanae i bez żadnych pretensji do reportażu na miarę Kapuścińskiego, niejako przy okazji, zdradza wiele na temat sytuacji kobiet w Japonii, tego, jak są postrzegane i jakie miejsce się im wyznacza. Bez komentarzy, bez ocen, po prostu pozwala mówić swoim bohaterom.

Jak na popularną książeczkę, prawdopodobnie bez ambicji dokonywania szczegółowych analiz, "Japonia (Tokio)" Wojciechowskiej zaskakująco dużo mówi właśnie o tym, co zwykle pomijają książki podróżniczo-"kulturoznawcze" o Japonii.

Przyznaję, że oczekiwania miałam bardzo niskie, spodziewałam się garści nudnych ogólników i powierzchownych uwag o życiu w najdziwniejszej metropolii świata, a spotkało mnie miłe zaskoczenie.

Martyna Wojciechowska nie zawraca sobie głowy powielaniem banałów o wiśniach, gejszach i kimonach. zamiast tego uchyla drzwi do świata japońskich subkultur, a konkretnie - dziewczyn...