Trochę przewodnik, a trochę relacja z podróży. Lektura lekka, w sam raz na krótkie popołudnie.

Trochę przewodnik, a trochę relacja z podróży. Lektura lekka, w sam raz na krótkie popołudnie.

Taka sobie mała książeczka o dziewczynach z Tokio. Martyna fajnie pisze, więc czyta się przyjemnie, choć tamte klimaty to zupełnie nie mój styl. Raczej bym się nie odnalazła w Japonii, ale zawsze to miło poczytać o czymś nowym i nieznanym.

Taka sobie mała książeczka o dziewczynach z Tokio. Martyna fajnie pisze, więc czyta się przyjemnie, choć tamte klimaty to zupełnie nie mój styl. Raczej bym się nie odnalazła w Japonii, ale zawsze to miło poczytać o czymś nowym i nieznanym.

OCENA – 7/10 BARDZO DOBRA

Dziś udajemy się do Japonii, a precyzyjniej ujmując odwiedzić stolicę Tokio, by poznać czym charakteryzuje się styl - kultura „KAWAII”, ciesząca się ogromną popularnością wśród młodzieży, która oszalała na jej punkcie podporządkowując swoje życie, dziwnej modzie niezrozumiałej dla wielu ludzi. Bohaterką reportażu jest Watanabe Kanea lat 25, która należy do subkultury gyaru i stara się wyglądać na co dzień jak księżniczka, nosi sztuczne rzęsy, korony, diademy, tapiruje włosy, ekstrawagancko i kolorowo się ubiera, ulubiony kolor to róż, znak rozpoznawczy serduszko, a wszystko po to, aby wyróżniać się z tłumu, rzucać w oczy, nasza bohaterka wierzy, że tylko będąc księżniczką jest jak najbardziej kawaii.

Dla wielu z nas dawna Japonia kojarzy się przede wszystkim z samurajami, ogrodami zen, bonsai, sake, ta współczesna z elektroniką, robotami, szybkimi pociągami, wysoka wydajnością pracy, pomiędzy tymi dwiema przestrzeniami właśnie dominuje w życiu Japończyków kultura kawaii, której jest wiele odmian i od której dostaje się zawrotu głowy. Fantastyczny reportaż, pokazujący zupełne inne oblicze Japończyków, wszystko wokół ma być fajne, stylizowane, ekstrawaganckie, odmienne, odlotowe, po przeczytaniu tej lektury doszedłem do wniosku, że nic już nie jest wstanie mnie zaskoczyć i zszokować na tym świecie.

Czytając o tych wszystkich dziwactwach , przy okazji dowiemy się wielu ciekawych informacji o samym Tokio, mieście pełnym kontrastów, naszpikowanym technologiami na każdym kroku, osobiście chciałbym zobaczyć to miasto na własne oczy, ale nigdy nie zdecydowałbym się tam zamieszkać, ponieważ mimo tych wszystkich udogodnień tokijczycy wydaja się najbardziej samotnymi i zagubionymi ludźmi, taki przynajmniej obraz wyłania się z kart reportażu, który przedstawiła nam Martyna Wojciechowska. Reasumując bardzo interesująca książka dla tych którzy są żądni nowych odkryć i ciekawi świata. POLECAM. Jack_

OCENA – 7/10 BARDZO DOBRA

Dziś udajemy się do Japonii, a precyzyjniej ujmując odwiedzić stolicę Tokio, by poznać czym charakteryzuje się styl - kultura „KAWAII”, ciesząca się ogromną popularnością wśród młodzieży, która oszalała na jej punkcie podporządkowując swoje życie, dziwnej modzie niezrozumiałej dla wielu ludzi. Bohaterką reportażu jest Watanabe Kanea lat 25, która...

To nie Tokio jest bohaterem tej książki a Kanae Watanabe i kultura kawaii. O Tokio jest krótki wstęp i tyle. Potem poznajemy sytuację kobiet w Japonii a następnie Martyna Wojciechowska opisuje wrażenia, jakie wywarła na niej Kanae i jej chęć bycia księżniczką w tak nowoczesnym kraju jak Japonia. Bo kultura kawaii to połączenie baśni i mangi z Paris Hilton. Ten styl jest tak infantylny i przesłodzony, że trudno zrozumieć jego fenomen- przynajmniej nam Europejczykom. Japończycy natomiast mają bzika na punkcie dorosłych lolitek, które dobrowolnie zamykają się w świecie wiecznej niedojrzałości.
Sama książka jak zwykle u Pani Wojciechowskiej jest napisana w lekki przystępny sposób i może służyć jako wstęp do zgłębienia kultury kawaii.

To nie Tokio jest bohaterem tej książki a Kanae Watanabe i kultura kawaii. O Tokio jest krótki wstęp i tyle. Potem poznajemy sytuację kobiet w Japonii a następnie Martyna Wojciechowska opisuje wrażenia, jakie wywarła na niej Kanae i jej chęć bycia księżniczką w tak nowoczesnym kraju jak Japonia. Bo kultura kawaii to połączenie baśni i mangi z Paris Hilton. Ten styl jest tak...

Książka traktuje bardziej o stylu kawaii, niż o samym Tokio. Czytało się dobrze.

Książka traktuje bardziej o stylu kawaii, niż o samym Tokio. Czytało się dobrze.

„Japonia (Tokio)” Martyny Wojciechowskiej to malusia książeczka i o stolicy kraju Kwitnącej Wiśni jest tam tyle, co kot napłakał. W zasadzie jest tam garść podstawowych informacji, które na własną rękę można znaleźć w Internecie, a miejsca, które warto zobaczyć, pokazane są na zdjęciach. Bo tak naprawdę to nie o miasto autorce chodziło, a raczej o pokazanie kultury kawai, która zdominowała współczesną Japonią i niektórych z subkultur, pozwalających młodym Japończykom (i nie tylko młodym) wyrażać swoją tożsamość. Bo biorąc pod uwagę podobieństwa stylizacji, trudno mówić tu o ekspresji indywidualności. Muszę przyznać, że są to naprawdę egzotyczne zjawiska. Mam jednak wrażenie, że Wojciechowska zaledwie prześlizgnęła się po temacie, a publikacja ta powstała przy okazji kręcenia reportażu. Osoby, które są zafascynowane Japonią raczej będą rozczarowane. Dla laika – może być.

„Japonia (Tokio)” Martyny Wojciechowskiej to malusia książeczka i o stolicy kraju Kwitnącej Wiśni jest tam tyle, co kot napłakał. W zasadzie jest tam garść podstawowych informacji, które na własną rękę można znaleźć w Internecie, a miejsca, które warto zobaczyć, pokazane są na zdjęciach. Bo tak naprawdę to nie o miasto autorce chodziło, a raczej o pokazanie kultury kawai,...

Przyznaję, że oczekiwania miałam bardzo niskie, spodziewałam się garści nudnych ogólników i powierzchownych uwag o życiu w najdziwniejszej metropolii świata, a spotkało mnie miłe zaskoczenie.

Martyna Wojciechowska nie zawraca sobie głowy powielaniem banałów o wiśniach, gejszach i kimonach. zamiast tego uchyla drzwi do świata japońskich subkultur, a konkretnie - dziewczyn i młodych kobiet wcielających w życie ideał słodkiej, eleganckiej, dziewczęcej księżniczki.
Książeczka, chociaż krótka, nie jest tylko portretem głównej bohaterki reportażu i jej dwóch przyjaciółek. Wojciechowska rozmawia z rodzicami Kanae i bez żadnych pretensji do reportażu na miarę Kapuścińskiego, niejako przy okazji, zdradza wiele na temat sytuacji kobiet w Japonii, tego, jak są postrzegane i jakie miejsce się im wyznacza. Bez komentarzy, bez ocen, po prostu pozwala mówić swoim bohaterom.

Jak na popularną książeczkę, prawdopodobnie bez ambicji dokonywania szczegółowych analiz, "Japonia (Tokio)" Wojciechowskiej zaskakująco dużo mówi właśnie o tym, co zwykle pomijają książki podróżniczo-"kulturoznawcze" o Japonii.

Przyznaję, że oczekiwania miałam bardzo niskie, spodziewałam się garści nudnych ogólników i powierzchownych uwag o życiu w najdziwniejszej metropolii świata, a spotkało mnie miłe zaskoczenie.

Martyna Wojciechowska nie zawraca sobie głowy powielaniem banałów o wiśniach, gejszach i kimonach. zamiast tego uchyla drzwi do świata japońskich subkultur, a konkretnie - dziewczyn...

Szybko się czyta i jak na Martynę przystało, łatwo i ciekawie opisane współczesne obyczaje i życie pewnej japonki.

Szybko się czyta i jak na Martynę przystało, łatwo i ciekawie opisane współczesne obyczaje i życie pewnej japonki.

Książka dzieli się na dwie części - w pierwszej są informacje praktyczne o Japonii i Tokio, ale z racji objętości książki są dosyć lakonicznej, więc jeśli ktoś się wybiera do tego kraju, to lepiej skorzystać z bardziej rozbudowanego przewodnika. Natomiast druga część znacznie bardziej mnie zaciekawiła - bohaterką jest dwudziestopięcioletnia dziewczyna Watanabe Kanae. Na jej przykładzie autorka pokazuje życie młodej osoby w Tokio, modę, zachowania, podejście do życia i rolę kobiety we współczesnej Japonii. Nie sądzę aby był to powszechnie występujący schemat życia, bo takich księżniczek na utrzymaniu rodziców nie może być tam aż tak wiele, ale ta opowieść bardzo mnie zainteresowała. Jak zresztą programy Martyny Wojciechowskiej z cyklu "Kobieta na krańcu świata", gdzie przedstawia równie interesujące kobiety z różnych części naszego globu.

Książka dzieli się na dwie części - w pierwszej są informacje praktyczne o Japonii i Tokio, ale z racji objętości książki są dosyć lakonicznej, więc jeśli ktoś się wybiera do tego kraju, to lepiej skorzystać z bardziej rozbudowanego przewodnika. Natomiast druga część znacznie bardziej mnie zaciekawiła - bohaterką jest dwudziestopięcioletnia dziewczyna Watanabe Kanae. Na jej...

Książka jakoś nie zachwyca. Spodziewałam się czegoś lepszego. Już wcześniej oglądałam odcinek z główną bohaterką i niczego nowego się z książki nie dowiedziałam. Szkoda.

Książka jakoś nie zachwyca. Spodziewałam się czegoś lepszego. Już wcześniej oglądałam odcinek z główną bohaterką i niczego nowego się z książki nie dowiedziałam. Szkoda.