"Kaiken" dość wyraźnie odbiega od innych powieści, do których zdążył nas przyzwyczaić Jean-Christophe Grange. I nie chodzi tu o poziom, bo ten jest nadal co najmniej przyzwoity.
Po pierwsze autor wprowadził tu dwa różne, bardzo luźno związane z sobą wątki, z których jeden od samego początku jest pozbawiony elementu zagadki, a drugi momentami ociera się o jakiś groteskowy melodramat.
Po drugie nie ma tu tego typowego dla powieści Grange'a mrocznego klimatu, który zwykle trzyma za gardło od pierwszej do ostatniej strony.
Mimo to wcale nie uważam tej książki za słabą.
Grange, jak zwykle, broni się oryginalnością pomysłów. Wprawdzie nie jest tak sprawny narracyjnie jak Coben, nie wodzi czytelnika za nos jak Nesbo, nie drąży problemów społeczno-obyczajowych jak Mankell czy Nesser, ale nigdy nie jest wtórny, nie powiela tematów wielokrotnie wałkowanych przez innych autorów. Jego pomysłowość i wyobraźnia sprawia, że zdarza mu się przekraczać granice prawdopodobieństwa, ale u niego jakoś mi to nie przeszkadza.
Jeśli ktoś nie zetknął się dotąd z tym autorem, to radzę zacząć od którejś z wcześniejszych powieści.
A "Kaikena" oceniam jako całkiem niezłe czytadło na jesienne wieczory, choć z pewnością nie jest to najlepsza książka w dorobku Grange'a.

"Kaiken" dość wyraźnie odbiega od innych powieści, do których zdążył nas przyzwyczaić Jean-Christophe Grange. I nie chodzi tu o poziom, bo ten jest nadal co najmniej przyzwoity.
Po pierwsze autor wprowadził tu dwa różne, bardzo luźno związane z sobą wątki, z których jeden od samego początku jest pozbawiony elementu zagadki, a drugi momentami ociera się o jakiś groteskowy...