Hmm... Książkę tę polecił mi znajomy mówiąc, że opisuje ona przeżycia samego autora, który jako jeden z niewielu przeżył bombardowanie Drezna. Mówił mi również, że Vonnegut uwielbia czarny humor. Jakoś nie mogłam sobie tych dwóch faktów połączyć, więc stwierdziłam, że skoro ta opowieść jest na podstawie autentycznych wydarzeń tak bliskich autorowi, to pewnie jest to wyjątek od reguły. Jakże ja się pomyliłam... 3/4 książki czekałam (a jest ona króciutka) kiedy w końcu autor zacznie pisać o tym, o czym powinien, a nie o jakichś głupotach. W końcu się doczekałam - Vonnegut w zasadzie tylko nadmienił o tym fakcie, po czym dopisał swoje słynne "Zdarza się" i to byłoby tyle "powagi" w tej historii... Hmm... nie byłam na to przygotowana...
Jednak po przemyśleniu całości stwierdzam, że najwyraźniej każdy ma inny sposób na radzenie sobie z trudnymi wydarzeniami z przeszłości. Być może autor inaczej nie potrafi, a skoro zabierał się za tą książkę 20 lat, to nie mogło to być dla niego takie proste.
Dlatego też zapraszam do zapoznania się z tą opowieścią, ale bądźcie przygotowani na zapięcie pasów i mały szok. Styl, który autor zaprezentował nie jest moim ulubionym. Natomiast zdecydowanie mnie zaintrygował - muszę sprawdzić jak "wyglądają" inne jego książki. Być może się do niego przekonam...?

Hmm... Książkę tę polecił mi znajomy mówiąc, że opisuje ona przeżycia samego autora, który jako jeden z niewielu przeżył bombardowanie Drezna. Mówił mi również, że Vonnegut uwielbia czarny humor. Jakoś nie mogłam sobie tych dwóch faktów połączyć, więc stwierdziłam, że skoro ta opowieść jest na podstawie autentycznych wydarzeń tak bliskich autorowi, to pewnie jest to wyjątek...