Rzeźnia numer pięć

Mocny antywojenny przekaz. Nie ma bohaterów, są zagubieni w rzeczywistości ludzie. Przypadkowość losów: "Zdarza się".
"Trout z wyglądu niewątpliwie pasował na jeńca wojennego."

Mocny antywojenny przekaz. Nie ma bohaterów, są zagubieni w rzeczywistości ludzie. Przypadkowość losów: "Zdarza się".
"Trout z wyglądu niewątpliwie pasował na jeńca wojennego."

Pokaż mimo to

Klasyka, literatura antywojenna, autor cieszący się powszechnym uznaniem... ale do mnie ten styl nie przemówił. Zainteresowanych tematem gorąco polecam „Na Zachodzie bez zmian” Remarque - sposób ujęcia tematu jest tam według mnie dużo bardziej przekonujący.

Klasyka, literatura antywojenna, autor cieszący się powszechnym uznaniem... ale do mnie ten styl nie przemówił. Zainteresowanych tematem gorąco polecam „Na Zachodzie bez zmian” Remarque - sposób ujęcia tematu jest tam według mnie dużo bardziej przekonujący.

Pokaż mimo to

W zasadzie książkę można ocenić w jednym zdaniu,że jest to książka śmieszna i smutna,albo smutna książka bez łez. Rzeżnia numer pięć Vonneguta zaliczamy do literatury nurtu antywojennego obok Paragrafu 22 Hellera.W Rzeżni numer pięć Vonnegut opisuje jego stosunek do wojny przez osobę Billiego Pillgrima który reprezentuje postawę antywojenną,przez jego postawę przypadkowo trafia do niewoli niemieckiej,gdzie trafia do Drezna w którym przeżywa dywanowy nalot Amerykanów, niszczący miasto.Wydarzenie to będzie mieć ogromny wpływ na psychikę Pillgrima, i ogromny wpływ na jego osobę.
W powieści główny bohater przenosi się do wydarzeń z przeszłości i czasu współczesnego za pomocą wspomnień są to lata wojny,powojenne,czasy współczesne,przenosi się także do fikcyjnej Tralfamadorii.
Rzeżnia numer pięć to powieść antywojenna,ukazująca absurdalne sytuacje jednostek biorących w nich udział,jest to powieść całkowicie antyheroiczna i antybohaterska.

W zasadzie książkę można ocenić w jednym zdaniu,że jest to książka śmieszna i smutna,albo smutna książka bez łez. Rzeżnia numer pięć Vonneguta zaliczamy do literatury nurtu antywojennego obok Paragrafu 22 Hellera.W Rzeżni numer pięć Vonnegut opisuje jego stosunek do wojny przez osobę Billiego Pillgrima który reprezentuje postawę antywojenną,przez jego postawę przypadkowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nieoczywista. Ironia i groteska potrafią jedynie opisać absurd wojny. Nie jest to książka, którą należy czytać dosłownie. Moim zdaniem jest genialna pod względem budowy, a sama treść przekazuje nam bezsens wojny. Nie trzeba tu więcej pisać, ale radzę przed przeczytaniem zapoznać się z intencją autora.

Książka nieoczywista. Ironia i groteska potrafią jedynie opisać absurd wojny. Nie jest to książka, którą należy czytać dosłownie. Moim zdaniem jest genialna pod względem budowy, a sama treść przekazuje nam bezsens wojny. Nie trzeba tu więcej pisać, ale radzę przed przeczytaniem zapoznać się z intencją autora.

Pokaż mimo to

Drezno, biedne Drezno, nie sądziłem, że powiem tak kiedykolwiek. Otwiera oczy i rozdziawia gęby, cały Kurt.

Drezno, biedne Drezno, nie sądziłem, że powiem tak kiedykolwiek. Otwiera oczy i rozdziawia gęby, cały Kurt.

Pokaż mimo to

Narracja/język/konstrukcja - 8/10
Fabuła - 6/10
Przedstawiony świat - 7/10
Bohaterowie 8/10

łącznie 7

Narracja/język/konstrukcja - 8/10
Fabuła - 6/10
Przedstawiony świat - 7/10
Bohaterowie 8/10

łącznie 7

Pokaż mimo to

Jedna z trudniejszych do oceny książek. Z jednej strony trafiła do mnie stylem w jakim została napisana i humorem, z drugiej strony w miarę czytania rosła obojętność wobec jej treści. Na ocenę negatywnie mogą wpływać duże oczekiwania wobec tego tytułu oraz to że spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Myślę że książka czytana kilka razy na przestrzeni lat będzie nabierała wartości, ale obecnie tylko dobra książka. Zdarza się.

Jedna z trudniejszych do oceny książek. Z jednej strony trafiła do mnie stylem w jakim została napisana i humorem, z drugiej strony w miarę czytania rosła obojętność wobec jej treści. Na ocenę negatywnie mogą wpływać duże oczekiwania wobec tego tytułu oraz to że spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Myślę że książka czytana kilka razy na przestrzeni lat będzie nabierała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka mnie poruszyła a właściwie wstrząsnęła mną,sposób w jaki jest napisana i styl ,którym jest pisana nie pozwala przejść obok niej,bez uznania tej pozycji za szczytowe osiągnięcie literatury światowej.Największą zaletą tej książki ,opisującej potworności wojny jest unikanie przez autora form wzniosłych,patetycznych,które prawdopodobnie wniosły by wiele sztuczności w to dzieło i nie wywarły by na czytelniku takiego wrażenia jakie wywierają proste opisy sytuacji i losów głównych bohaterów tej skądinąd dziwnej i tragicznej opowieści.Fakty bombardowania Drezna,były mi znane jeszcze przed przeczytaniem książki,ale były to suche historyczne fakty,które nie mają takiej mocy przekazu jak opisy wydarzeń przekazywane przez naocznych świadków tej rzezi,której nie da się usprawiedliwić ,tak jak nie da się niczym usprawiedliwić tego co Niemcy uczynili Warszawie ,zabijając w bombardowaniach dziesiątki tysięcy mieszkańców Warszawy....."zdarza się" .

Ta książka mnie poruszyła a właściwie wstrząsnęła mną,sposób w jaki jest napisana i styl ,którym jest pisana nie pozwala przejść obok niej,bez uznania tej pozycji za szczytowe osiągnięcie literatury światowej.Największą zaletą tej książki ,opisującej potworności wojny jest unikanie przez autora form wzniosłych,patetycznych,które prawdopodobnie wniosły by wiele sztuczności w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mnie zdołowała. Napisana jest ciężkim piórem, ale to nie jest brak umiejętności autora. W literaturze często wojna pokazywana jest jako coś romantycznego, wzniosłego czy honorowego. Cierpienie i trupy mają wprowadzic w swego rodzaju katharsis i dotrzeć do sensu i piękna istnienia poprzez skrajność ludzkiego barbarzyństwa. Tutaj nie ma o tym mowy. Nic romantycznego, zadne umieranie z podniesiona przyłbica. Czułam podczas lektury bezsens, śmierć, pomieszanie w nagiej i pozbawionej oswojenia formie.

Książka mnie zdołowała. Napisana jest ciężkim piórem, ale to nie jest brak umiejętności autora. W literaturze często wojna pokazywana jest jako coś romantycznego, wzniosłego czy honorowego. Cierpienie i trupy mają wprowadzic w swego rodzaju katharsis i dotrzeć do sensu i piękna istnienia poprzez skrajność ludzkiego barbarzyństwa. Tutaj nie ma o tym mowy. Nic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobno aktorowi o wiele łatwiej wykreować postać psychopatycznego mordercy niż nieśmiałego introwertyka. Dzieje się tak, ponieważ ten pierwszy, posiada mnóstwo cech, aż nazbyt, charakterystycznych, podczas gdy introwertyk swoją paletę emocji ma skrytą w subtelnościach. Podobnie jest z tematami, jakie artyści podejmują w swoich dziełach. II Wojna Światowa to niemal murowany hit. Opis gigantycznego cierpienia setek ludzi, i co gorsze, opartego na faktach, też ma, aż nazbyt wiele, cech charakterystycznych. Cech wyzwalających w odbiorcach najgłębsze emocje – pisząc krótko – samograj. Co jednak, gdy do tematu podejdzie się inaczej?

Kurt Vonnegut napisał książkę. Nie nazwę jej powieścią, autobiografią czy reportażem, bo chyba najlepszym określeniem byłby termin „terapia”. Vonnegut napisał książkę terapeutyczną. Dla siebie.

Autor był jeńcem wojennym oraz mimowolnym świadkiem bombardowania Drezna. Wyjątkowo spektakularnego bombardowania. I z tym wspomnieniem żyje każdego dnia. Codziennie może zadać sobie pytanie o sens ludzkiego życia, działania czy przeznaczenia, opierając się o te blizny przeszłości. I przecież wszyscy wiemy, że ich nie znajdzie. Nie można znaleźć odpowiedzi na bezsens. No chyba, że…

Chyba, że stworzy się sztuczny świat, stworzy się krainę o osobnych właściwościach, stworzy się wewnętrzną filozofię na zgodzę z losem. Losem, który się na po prostu zdarza.

Ta książka nie ma być opisem wojny, po którym uznamy, że to wydarzenie było straszne, ale jednocześnie będziemy fantazjować na temat jej bohaterów. Tego jak siedzieli w okopach i choć strach płynął im po nogawkach, to koniec końców pokonali własne słabości i pokazali męstwo, okrywając się chwałą. Niby straszne, ale też podniecające – każdy przecież chce być bohaterem, nawet gdy koszt zdaje się być wysoki.

Ta książka ma pokazać życie po traumie wojny, na której zamiast bohaterów walczą ślamazarne dzieci. Dzieci, które nigdy nie dorosną, bo zawsze będą taszczyły ze sobą bagaż nadmiernych wspomnień. Będą żyć teraz, ale i wtedy, jak i za chwilę. Będą uciekać, znikać, ginąć. Będą istnieć, ale jakby gorzej, mniej płynnie, bezsensownie.

Ta książka nie wyciska łez. Ona pokazuje prawdziwą grozę wojny. Grozę zawartą w człowieku.

Który wciąż się nam niestety zdarza.

Podobno aktorowi o wiele łatwiej wykreować postać psychopatycznego mordercy niż nieśmiałego introwertyka. Dzieje się tak, ponieważ ten pierwszy, posiada mnóstwo cech, aż nazbyt, charakterystycznych, podczas gdy introwertyk swoją paletę emocji ma skrytą w subtelnościach. Podobnie jest z tematami, jakie artyści podejmują w swoich dziełach. II Wojna Światowa to niemal murowany...

więcej

mniej

Pokaż mimo to