Bernhard najwięcej ma w sobie uroku, najmocniej uderza i najbardziej wstrząsa, gdy nie przerywa się czytania i dzięki temu najintensywniej poddaje się melodyjnej narracji autora, która z każdą linijką wyzwala coraz to nową esencjonalność i ostrość.

Z początku lektury przestraszyłam się, że moja miłość do prozy Thomasa Bernharda rozmyła się z powodu dość długiego odstępu od ostatniej książki czy stosunkowo niewielką ilość jedynego w swoim rodzaju krytykanctwa i słownego chłostania ludzkości, ale wystarczyło kilkanaście stron, by autor objawił mi się na nowo w neowittgeinsteinowskiej odsłonie.

Wydaje mi się, że w porównaniu do poprzednich dzieł Bernharda, "Wycinka" jest łagodniejsza, nie należy w żadnym wypadku umniejszać jej wielkości, precyzji i wadze poruszanych zagadnień - roi się tu od uciążliwych repetycji na temat związków rodzinnych, roli pracy naukowej, dążenia do doskonałości, przekraczania granic wyrażających się we wielu codziennych, często bagatelizowanych czynnościach prowadzących jak każde inne - wyłącznie do śmierci.

Uwielbiam.

Bernhard najwięcej ma w sobie uroku, najmocniej uderza i najbardziej wstrząsa, gdy nie przerywa się czytania i dzięki temu najintensywniej poddaje się melodyjnej narracji autora, która z każdą linijką wyzwala coraz to nową esencjonalność i ostrość.

Z początku lektury przestraszyłam się, że moja miłość do prozy Thomasa Bernharda rozmyła się z powodu dość długiego odstępu od...