Podchodząc do tej książki trzeba mieć na uwadze dwie, niezwykle ważne rzeczy. Po pierwsze – autorka napisała ją, mając zaledwie 15 lat. Po drugie natomiast – została ona napisana przed „Zmierzchem” Stephenie Meyer i wielkim boomem na rynku wydawniczym na tego typu powieści.

Margo Cook przeprowadza się z Nowego Jorku do tajemniczego Wolftown. Zestresowana idzie do nowej szkoły, gdzie od razu zaprzyjaźnia się z uwielbiającą kolor różowy Iv i poznaje tajemniczego „metalowca” Maxa. Szybko też orientuje się, że nazwa miasteczka nie jest przypadkowa. W okolicznych lasach bowiem roi się od wilków.

Moim ogromnym błędem jest to, że zabrałam się za „Wilka”, nie będąc już nastolatką. Przez to zauważyłam ogrom niedociągnięć, a właściwie to błędów (najczęściej tych logicznych), bo niedociągnięciami ich już chyba nie można nazwać. Co dziwne, bardzo drażniła mnie główna bohaterka, ale wcale nie przez jej sposób bycia czy zachowanie. Moim zdaniem zawiniła tutaj pierwszoosobowa narracja, która była dość płytka i po prostu słaba (tak, wiem - napisała to osoba blisko dziesięć lat młodsza ode mnie). Sporo zastrzeżeń kieruję też do samego prowadzenia już nie tyle fabuły, co akcji – albo zostały pomijane najbardziej interesujące mnie fragmenty, albo najbardziej istotne wydarzenia zostały skrócone do absolutnego minimum i opisane bardzo powierzchownie. Nie dane nam też było dokładnie poznać samych bohaterów (już nie mówiąc o tytułowym wilku czy całym stadzie). Chociażby Max – skryty i cichy chłopak, który podobno potrafi być rozgadany. Podobno, bo wszystko to napomknięto nam później, a dialog który mógłby być interesujący, po prostu nie istnieje.

Niemniej, ja od „Wilka” po prostu nie mogłam się oderwać. Dla mnie ogromnym plusem było to, że zupełnie nie czułam, że czytam lekturę, która wyszła spod pióra polskiego pisarza. To za sprawą angielsko brzmiących imion i samej akcji, która dzieje się w Stanach Zjednoczonych. Ale pewnie głównie dzięki temu dałam szansę tej pozycji… i nie żałuję. Tak, raziły mnie błędy i miałam ochotę wyrzucić tę książkę przez okno, ale jednocześnie byłam ogromnie ciekawa następnych wydarzeń i tego jak autorka zakończy całość.

Nie określiłabym też mianem tortur sięgnięcie po drugi tom, czyli „Wilczycę”, bo przyznaję, że ja naprawdę jestem ciekawa kontynuacji. Nie liczę, by coś się zmieniło na lepsze, ale żywię nadzieję, że drugi tom nie okaże się słabszy.

Wam nie potrafię tej książki polecić (bo już sam „Zmierzch” jest lepiej napisany), ale nie odradzam. Jeśli jesteście młodzi i lubicie takie niewymagające książki, to warto mieć „Wilka” na uwadze.

Podchodząc do tej książki trzeba mieć na uwadze dwie, niezwykle ważne rzeczy. Po pierwsze – autorka napisała ją, mając zaledwie 15 lat. Po drugie natomiast – została ona napisana przed „Zmierzchem” Stephenie Meyer i wielkim boomem na rynku wydawniczym na tego typu powieści.

Margo Cook przeprowadza się z Nowego Jorku do tajemniczego Wolftown. Zestresowana idzie do nowej...