Nooo to był jednak fenomenalny gość - ten Witkacy... Tak sama z siebie chyba bym nie sięgnęła po “Pożegnanie jesieni” - trzeba było jakiegoś bodźca. Na szczęście się znalazł. Choć postacie nie są tu najważniejsze - są tylko środkiem, dzięki któremu może Witkacy przekazać wszystkie te swoje myśli poplątane - to muszę podzielić się tym, że hrabia Łohoyski skradł moje serce - ten homoseksualny degenerat, wiecznie zakokainowany, wiecznie szukający i pragnący. Zresztą... podobnie jak większość tych cudownych postaci. Ale Łohoyski miał to “coś” o czym autor mówi poprzez Atanazego w ten sposób: “Z Łohoyskiego wyłaził ten “hrabia”, któremu czasem zazdrościł jego hrabiostwa i tego właśnie nieuchwytnego czegoś. A z “uchwytnych” rzeczy rysowało się w całym zachowaniu się Jędrusia zupełnie nieliczenie się z niczym i z nikim, egoizm i ta naturalna wyższość płynąca nie tyle z urodzenia, ile z wychowania w pewnej od wieków spreparowanej atmosferze”. Lubię te klimaty.
Ale to tylko tak z wierzchu, trochę maźnięte ode mnie kilka słów o książce. O prawdziwej jakości, głębi to chyba nie bardzo potrafię :)

Nooo to był jednak fenomenalny gość - ten Witkacy... Tak sama z siebie chyba bym nie sięgnęła po “Pożegnanie jesieni” - trzeba było jakiegoś bodźca. Na szczęście się znalazł. Choć postacie nie są tu najważniejsze - są tylko środkiem, dzięki któremu może Witkacy przekazać wszystkie te swoje myśli poplątane - to muszę podzielić się tym, że hrabia Łohoyski skradł moje serce -...