„Pięknie jest, bracie, na świecie, tylko nas na nim nie ma”

Jestem w szoku.
I nie tylko dlatego, że przytłoczyła mnie wizja PRAWDZIWEGO życia w Auschwitz, ale przez niesamowity realizm postępowania Tadka. Jego postać jest wręcz namacalna, tak jak i obrazy, które przywołuje.
Borowski podszedł do wojny w niezwykle bezwzględny sposób. Nie oszczędził bestialstwa nazistów, ale dla siebie i innych współwięźniów też nie miał litości.
Przedstawił człowieka, jako twór obozu, zdolnego do wszystkiego w imię ocalenia siebie i zaspokojenia głodu.
Na tle wielu współczesnych dzieł o podobnej tematyce, te opowiadania rażą wręcz brutalnością scen i pesymizmem.
Jestem w stanie zrozumieć niezgodę krytyków literackich współczesnych Borowskiemu na świat, który przedstawił. Nie kształtował on przyjemnej świadomości, że człowiek może obronić swoją godność i człowieczeństwo w każdych warunkach, nie ułatwiał jednoznacznej oceny ludzkiego zachowania, stawiając ofiary obozu, jako pewnego rodzaju katów. Podziwiam bardzo Borowskiego, że był w stanie nadać głównemu bohaterowi własne imię i podzielić się z nim pewnymi elementami swojej biografii biorąc symboliczną współodpowiedzialność za uczestnictwo w bestialskiej machinie funkcjonowania obozu. Pokazał on, że dehumanizacja postępuje bardzo szybko, psychika ludzka łatwo ulega wypaczeniu a człowiek nigdy nie będzie już taki sam po powrocie z piekła, co w wypadku autora było niestety prawdą. Zastanawia mnie czy myślał w ostatnich chwilach swojego życia jaka to ironia, że przeżył Oświęcim, by następnie własnymi rękami, jako wolny człowiek, odkręcić zawór z gazem...

„Pięknie jest, bracie, na świecie, tylko nas na nim nie ma”

Jestem w szoku.
I nie tylko dlatego, że przytłoczyła mnie wizja PRAWDZIWEGO życia w Auschwitz, ale przez niesamowity realizm postępowania Tadka. Jego postać jest wręcz namacalna, tak jak i obrazy, które przywołuje.
Borowski podszedł do wojny w niezwykle bezwzględny sposób. Nie oszczędził bestialstwa nazistów, ale...