"U nas w Auschwitz" Tadeusza Borowskiego to zbiór opowiadań o życiu w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Autor, który sam był więźniem obozu, opisuje brutalną rzeczywistość obozowego życia z perspektywy zwykłego więźnia. Borowski nie opisuje heroicznych czynów ani wielkich tragedii. Skupia się na codziennym życiu więźniów, ich walce o przetrwanie i znieczuleniu na otaczające ich okrucieństwo. "U nas w Auschwitz" to książka wstrząsająca i poruszająca. Autor zmusza czytelnika do refleksji nad naturą człowieka i granicami człowieczeństwa.

"U nas w Auschwitz" Tadeusza Borowskiego to zbiór opowiadań o życiu w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Autor, który sam był więźniem obozu, opisuje brutalną rzeczywistość obozowego życia z perspektywy zwykłego więźnia. Borowski nie opisuje heroicznych czynów ani wielkich tragedii. Skupia się na codziennym życiu więźniów, ich walce o przetrwanie i znieczuleniu na...

Książka Borowskiego to zupełnie inny rodzaj literatury obozowej. Gdy inne wspomnienia opisują właściwie najważniejsze/ najboleśniejsze/ najbardziej zapamiętane momenty życia w obozie, ta bardziej koncentruje się na sprawach codziennych, codziennych rozmowach, w których widzimy przyzwyczajenie więźniów do tego, co ich spotyka, śmierci, krematorium. To już nie szokuje przy dłuższym pobycie, a człowiek skupia się na tym by przeżyć. Książka króta ale zdecydowanie skłaniająca do refleksji.

Książka Borowskiego to zupełnie inny rodzaj literatury obozowej. Gdy inne wspomnienia opisują właściwie najważniejsze/ najboleśniejsze/ najbardziej zapamiętane momenty życia w obozie, ta bardziej koncentruje się na sprawach codziennych, codziennych rozmowach, w których widzimy przyzwyczajenie więźniów do tego, co ich spotyka, śmierci, krematorium. To już nie szokuje przy...

Przeczytane z rekomendacji polonistki. Daje 8, ponieważ to opowiadanie jest o niebo lepsze niż: "Proszę Państwa do gazu" i "Ludzie którzy szli", które są lekturami obowiązkowymi. Ten obraz jawi mi się jakoś bardziej delikatny, subtelny (o ile można tak stwierdzić o realiach obozu),a przez epistolarną formę utworu - intymny.

Przeczytane z rekomendacji polonistki. Daje 8, ponieważ to opowiadanie jest o niebo lepsze niż: "Proszę Państwa do gazu" i "Ludzie którzy szli", które są lekturami obowiązkowymi. Ten obraz jawi mi się jakoś bardziej delikatny, subtelny (o ile można tak stwierdzić o realiach obozu),a przez epistolarną formę utworu - intymny.

Ten optymizm z jakim Borowski pisze bardzo kontrastuje z rzeczywistością wokół, co nadaje tym opowiadaniom odpowiedni dystans

Ten optymizm z jakim Borowski pisze bardzo kontrastuje z rzeczywistością wokół, co nadaje tym opowiadaniom odpowiedni dystans

Za mną wiele pozycji obozowych, więc już wiem, czego mogę się po niej spodziewać. Ale nie ukrywam, że tym razem mocno się zaskoczyłam...

Opowiadania Borowskiego poznałam już w czasach szkolnych i w moich wspomnieniach zapisały się dużo lepiej, co być może wynika z tego, że były one wtedy dawkowane. Tematyka bardzo trudna i bolesna, ale podana w tak chaotyczny i ciężki sposób, że ani mnie nie zaangażowała, ani nie wzbudziła żadnych emocji (a powinna).

Słuchałam jej formie audio i zastanawiam się, czy może to wina niedopasowanego lektora, czy po prostu owe opowiadania wyjątkowo do mnie nie trafiły.

Za mną wiele pozycji obozowych, więc już wiem, czego mogę się po niej spodziewać. Ale nie ukrywam, że tym razem mocno się zaskoczyłam...

Opowiadania Borowskiego poznałam już w czasach szkolnych i w moich wspomnieniach zapisały się dużo lepiej, co być może wynika z tego, że były one wtedy dawkowane. Tematyka bardzo trudna i bolesna, ale podana w tak chaotyczny i ciężki...

Jakkolwiek źle to zabrzmi, w czasach licealnych lekturami, którym najchętniej poświęcałam czas były te poświęcone czasom wojennym. I bez różnicy, czy to gułag, czy obóz koncentracyjny. Myślę, że dopiero będąc dorosłą osobą zrozumiałam, jaki przekaz chcieli dać autorzy tamtych książek, opowiadań. Jednym z nich był Tadeusz Borowski, który w krótkiej książeczce ,,U nas, w Auschwitzu" za pomocą lektury dla szkoły średniej przekazuje ogrom cierpienia, ale i funkcjonowania obozu w Oświęcimiu. Choć niektóre fakty są nie napisane wprost, to jednak oko bardziej doświadczonego w temacie czytelnika zauważy, że gra pozorów była tam na porządku dziennym.

Choć początkowo kwestia pozbywania się ciał była dość uciążliwa, to wszystko zmieniło się za sprawą wynalezienia krematorium, z czego oprawcy byli szczególnie dumni. Podobnie, jak z posiadania publicznego domu, tzw. puffu, gdzie mogli dostać się tylko wybrani ze specjalną karteczką. Choć w Auschwitz przebywali i Żydzi, i Polacy, i inni obywatele, to jednak Ci pierwsi mieli najgorzej, ponieważ należało ,,rozwiązać kwestię żydowską". Nie jest to lektura, którą przeczyta się naraz, jednak jestem zdaniem, że kto jak kto, ale nastolatkowie powinni zdawać sobie sprawę z historii.

,,U nas, w Auschwitzu" jest taką namiastką wkroczenia w wojenny świat, gdzie nic nie jest czarno-białe. Niepozorna książeczka, która skrywa w sobie wiele okrucieństwa. Tadeusz Borowski, którzy przeżył to piekło, może dać pełne świadectwo Auschwitz i Birkenau. Zmarł samobójczą śmiercią w 1951 roku, jednak zostawił po sobie dorobek literacki. Uważam, że każdy z nas powinien się z nim zapoznać.

Jakkolwiek źle to zabrzmi, w czasach licealnych lekturami, którym najchętniej poświęcałam czas były te poświęcone czasom wojennym. I bez różnicy, czy to gułag, czy obóz koncentracyjny. Myślę, że dopiero będąc dorosłą osobą zrozumiałam, jaki przekaz chcieli dać autorzy tamtych książek, opowiadań. Jednym z nich był Tadeusz Borowski, który w krótkiej książeczce ,,U nas, w...

To jest dokument, trzeba go poznać. Ta ksiażka nie podlega ocenie, jak inne bo, nie o kunszt literacki w niej chodzi.

To jest dokument, trzeba go poznać. Ta ksiażka nie podlega ocenie, jak inne bo, nie o kunszt literacki w niej chodzi.

Czytając jakieś relacje z czasów wojny, okupacji jesteśmy bombardowani jej okrucieństwem, jednak co musiało dziać się naprawdę? Rzeczy nie do wyobrażenia. Tadeusz Borowski o obozie opowiada, jak o zwykłych codziennych sprawach. W sumie to była jego codzienność i to chyba najgorsze. Zachęcam do sięgnięcia.

Czytając jakieś relacje z czasów wojny, okupacji jesteśmy bombardowani jej okrucieństwem, jednak co musiało dziać się naprawdę? Rzeczy nie do wyobrażenia. Tadeusz Borowski o obozie opowiada, jak o zwykłych codziennych sprawach. W sumie to była jego codzienność i to chyba najgorsze. Zachęcam do sięgnięcia.

Chaotyczne. Porusza ważną tematykę, ale tekst jest niezwykle toporny i niespójny.

Chaotyczne. Porusza ważną tematykę, ale tekst jest niezwykle toporny i niespójny.

wstrząsające... czytam zaraz po "Oświęcim - pamiętnik więźnia" i jestem w szoku jak wiele opisów jest spójnych... To powinno być obowiązkową lekturą szkolną...

wstrząsające... czytam zaraz po "Oświęcim - pamiętnik więźnia" i jestem w szoku jak wiele opisów jest spójnych... To powinno być obowiązkową lekturą szkolną...