Fantastyczna!
Zdecydowanie najlepsza z czterech Gerritsen, które przeczytałam do tej pory.

Zaczynałam licząc na rozwiązanie komplikacji życiowych Jane Rizzoli i tu akurat się przeliczyłam. Pani detektyw oczywiście jest i na przekór wszystkiemu aktywnie uczestniczy w śledztwie (chociaż niektórych jej poczynań trudno nie skwitować pobłażliwym uśmiechem), ale postacią numer jeden „Sobowtóra” jest doktor Isles. Z rozdziału na rozdział razem z Maurą odkrywamy bolesną historię jej pochodzenia i z biegiem stron coraz szerzej otwieramy oczy z niedowierzania. A po drodze zalewa nas całe morze zbrodni. Zbrodni wyrachowanej, zaplanowanej w szczegółach i nastawionej na zysk. Nieludzkiej.

Historia skrojona genialnie, przy sprzyjających okolicznościach czasowych do wchłonięcia za jednym zamachem. Jedynym słabym punktem jest mało wiarygodne rozwiązanie zagadki śmierci Anny – gdyby nie ten mały szczegół, „Sobowtór” zgarnąłby ode mnie komplet gwiazdek. Co nie zmienia faktu, że znów mam nieodpartą chęć sięgnąć po kolejną część… Ale się powstrzymam. Nie mogę przecież czytać tylko Gerritsen ;)

Fantastyczna!
Zdecydowanie najlepsza z czterech Gerritsen, które przeczytałam do tej pory.

Zaczynałam licząc na rozwiązanie komplikacji życiowych Jane Rizzoli i tu akurat się przeliczyłam. Pani detektyw oczywiście jest i na przekór wszystkiemu aktywnie uczestniczy w śledztwie (chociaż niektórych jej poczynań trudno nie skwitować pobłażliwym uśmiechem), ale postacią numer...