Beatę Pawlikowską kocham miłością wielką i to od wielu, wielu lat. Właściwie to od czasu, gdy przeczytałam "W dżungli życia" i poznałam Oliwkowo.

To od tej osoby nauczyłam się, że to ja jestem niekwestionowanym dyrektorem firmy, jaką jest moje życie i że mój los, oczywiście poza jakimiś tam niezależnymi ode mnie okolicznościami, jest tylko i wyłącznie w moich rękach. Że warto ŻYĆ, i robić to, co się tak naprawdę kocha.

Nikt za mnie nie umrze, więc niech nikt mi nie mówi, jak mam żyć. Tak jak od Ewy Foley nauczyłam się filozofii kulawych spacerów po lesie, tak od Beaty Pawlikowskiej - całej reszty.
Zarzucają wprawdzie autorce, że idzie ostatnio w komercję, że książków jak psów produkuje, ot mentalność ludzka, ja tymczasem się cieszę, że się kobieta rozwija i spełnia i jeszcze na tym zarabia. A co, a kto bogatemu zabroni? Dla mnie ważne, że książki bogate nie tylko w nakład, co przede wszystkim w naprawdę istotną i mądrą treść.

Co do "Planety dobrych myśli" - ta pozycja jest wyjątkowa. Nie jest to taka zwyczajna książka, nie jest to dziennik ani zbiór przemyśleń, lecz... moich ulubionych 'żółtych karteczek', które - jak zwykle - zostały opatrzone rysunkami pisarki. Coś wspaniałego. Prawdziwa kopalnia inspiracji :))

Beatę Pawlikowską kocham miłością wielką i to od wielu, wielu lat. Właściwie to od czasu, gdy przeczytałam "W dżungli życia" i poznałam Oliwkowo.

To od tej osoby nauczyłam się, że to ja jestem niekwestionowanym dyrektorem firmy, jaką jest moje życie i że mój los, oczywiście poza jakimiś tam niezależnymi ode mnie okolicznościami, jest tylko i wyłącznie w moich rękach. Że...