Podobno najlepsze wiersze pisze się podczas narkotykowego szału, ale ponieważ u nas bardziej od tego wzmacniacza popularnym są inne używki, więc trzeba tę obiektywną prawdę zmodyfikować i stwierdzić, że tylko alkoholowe upojenie wynosi człowieka na szczyty poetyckiego Parnasu. Jest w tym sporo racji, zwłaszcza, że nic tak nie rozwiązuje języka, jak dobra wódka w dobrym towarzystwie. Wtedy puszczają wszystkie blokady i hamulce, nic już nas nie ogranicza, ani nie tłamsi, czujemy się i jesteśmy autentycznie wolni. A że wódki nie pije się dla smaku, tylko po to, by sponiewierała, więc i od razu dostajemy przesłanie picia. Nie tak dawno obejrzałem adaptację książki Jerzego Pilcha Pod mocnym aniołem, Obraz Polaków, którzy będąc w rożnym wieku i ludźmi rożnej profesji, nagle stali się sobie bardzo bliscy, bo połączyła ich wspólna „pasja”, wspólny nałóg, jakim jest uzależnienie od alkoholu. Tak film, jak i książka w bardzo realistyczny i dosadny, przejmujący sposób obrazuje to, co nałóg może zrobić z człowiekiem, i jak go poniża i deprawuje, Świetlicki sięga już w samym tytule tego zbioru po zestaw tematów, które bardziej należą do zainteresowań komisji do spraw przeciwdziałania alkoholizmowi, niż poetyckim uniesieniom, ale nie mogę nie uznać, że wybór utworów jest przedni. Nie jest to poezja łatwa, bo jeśli gdzieś po drodze kołaczą nam się lekkie i zwiewne poetyckie frazy, to tu mamy do czynienia z przekazem bardzo dobitnym, bardzo konkretnym, ciężkim, i często przygnębiającym. Przy czym ta ciężkość jest jego zaletą, a nie wadą, bo autor sięga do problemów, które gatunkowo są z natury mocne. Nie pisze przecież o nadchodzącej wiośnie, sama myśl o niej jest już zwinna i delikatna, lecz o ludzkich emocjach, a te są skomplikowane i niełatwe. A poruszanie się pomiędzy nimi jest sztuką. Wszystko się gmatwa, kiedy uświadamiany sobie, że rzeczy najprostsze są najbardziej pokręcone i uwikłane. Nadmiar trosk powoduje, że nie zawsze potrafimy sobie z nimi poradzić. Jedynym wtedy wyjściem okazuje się sięgnięcie po alkohol. Dzięki niemu świat i jego problemy zaczynają wydawać się do rozwiązania, banalne a my, jak herosi czujemy pewność, że sobie z wszystkim poradzimy. Gdzieś na dnie duszy wiemy, że to to tylko pozory i ułuda, ale jest nam dobrze wypijając kieliszek za kieliszkiem, bo po fazie jestem silny i dam rady przychodzi równie przyjemna faza idę spać i nic nie będę pamiętał, I choć ta ostatnia - faza przykre obudzenie – dopada nas już następnego dnia, to dla tych dwóch pierwszych jesteśmy gotowi się poświecić i pijemy. Statystyki w Polsce przerażają, cena alkoholu zniechęca, a jednak apetyt na wódkę ciągle nie maleje. Pijemy dla kurażu, by być bardziej odważnymi, pijemy, by zapomnieć, pijemy, by się odstresować, pijemy, bo nam smakuje. Nie ważne powody, liczy się sam fakt picia. Świetlicki przyjmuje rożne punkty odniesień związane ze spożyciem, pokazuje rożne sytuacje, rożne miejsca, rożnych ludzi. Traktuje wódkę nie jako wroga, czy kogoś niebezpiecznego, groźnego, ale jak nieodłączanego towarzysza, którego oswaja i z którym się zaprzyjaźnia. To bardzo ciekawe podejście. Są to wiersze o codzienności, nie brakuje w nich wulgaryzmów, kolokwializmów, takiej podwórkowej nuty. Ale to w tym jest ich największą wartością, Są zapisem życia takiego jakim ono jest, bez makijażu, bez zafałszowań., bez przejaskrawień. Po prostu samo życie.

Podobno najlepsze wiersze pisze się podczas narkotykowego szału, ale ponieważ u nas bardziej od tego wzmacniacza popularnym są inne używki, więc trzeba tę obiektywną prawdę zmodyfikować i stwierdzić, że tylko alkoholowe upojenie wynosi człowieka na szczyty poetyckiego Parnasu. Jest w tym sporo racji, zwłaszcza, że nic tak nie rozwiązuje języka, jak dobra wódka w dobrym...

Wiersze w porządku, tomik ciekawy - ale jako całość nie moja bajka.

Wiersze w porządku, tomik ciekawy - ale jako całość nie moja bajka.

Porażająco smutne. Widać moment przełomu. Przebija biografia człowieka opuszczonego i pozostawionego samemu sobie. Bolało.

Porażająco smutne. Widać moment przełomu. Przebija biografia człowieka opuszczonego i pozostawionego samemu sobie. Bolało.

Męczące, metafizyczne minimale ze "Schizmy" < rozgadane, cięte "hiciory" z tej książki. Ale już w trzeciej książce poetyckiej Świetlickiego widać, że się powtarza i widać, że podkreśla, że się powtarza.

Męczące, metafizyczne minimale ze "Schizmy" < rozgadane, cięte "hiciory" z tej książki. Ale już w trzeciej książce poetyckiej Świetlickiego widać, że się powtarza i widać, że podkreśla, że się powtarza.