Jeżeli miałbym przyporządkować konkretnej osobie znamienny cytat „Non omnis moriar”, to chyba przede wszystkim Starszemu Panu B. Od śmierci Pana Jeremiego minęło bagatela, 18 wiosen, a dla mnie jest nadal postacią żywą – dzięki piosenkom, tekstom satyrycznym, programom telewizyjnym i radiowym. Wystarczy lekko wysilić wyobraźnię i już słychać charakterystyczny, ciepły głos. Nawet drobne historie z życia codziennego, opowiedziane w niezwyczajny i dystyngowany sposób, stają się czarowną podróżą po krainie wyobraźni. A jaka w tym wszystkim przyjemność obcowania z pięknym i bogatym słownictwem. I taki pozostaje w mojej Pamięci Pan Przybora. Cieszę się, że zdążył przed „Opacznością” z ukończeniem „memuarów”.
Trzeci tom wspomnień został wydany na równie wysokim poziomie, co poprzednie części, mogąc stanowić ozdobę każdej domowej biblioteczki. Ale nie chodzi tutaj o twardą, lakierowaną okładkę, dobór zdjęć, czy miły w dotyku papier. To opowieść o pogodnym starzeniu się, kiedy radość sprawia jeszcze zmiana pór roku, pobyt letnim domku, smak herbaty, kiedy cieszy obecność przy boku ukochanej osoby. Mówią, że prawdziwa starość zaczyna się dopiero wtedy, gdy nie ma się do kogo powiedzieć: „A pamiętasz ?...”
Może tym razem brakuje szczególnych fajerwerków i zajmujących historii, w tym aspekcie tom drugi wydaje się najciekawszym. Ale podobnie jak w przypadku filmowej trylogii „Sami swoi”, po latach osobiście największą sympatią darzę część ostatnią. Za nostalgię, prostotę, wspomnienie wstecz na całe życie. Chcę wierzyć, że gdy „Zdążyć z happy endem” wydawano w 1998 roku Pan Jeremi osiągnął apogeum szczęścia, na które absolutnie zasłużył.

Jeżeli miałbym przyporządkować konkretnej osobie znamienny cytat „Non omnis moriar”, to chyba przede wszystkim Starszemu Panu B. Od śmierci Pana Jeremiego minęło bagatela, 18 wiosen, a dla mnie jest nadal postacią żywą – dzięki piosenkom, tekstom satyrycznym, programom telewizyjnym i radiowym. Wystarczy lekko wysilić wyobraźnię i już słychać charakterystyczny, ciepły głos....

Przeczytałam trzy części Memuarów Jeremiego Przybory. Dwie pierwsze były bardzo ciekawe: od przedwojennego paniczyka, przez Powstanie Warszawskie, przez młodego zaabsorbowanego członka PZPR do zawiedzionego członkostwem. I oczywiście Kabaret Starszych Panów.
Książki wydane elegancko, kredowy papier, zdjęcia itd. Trzecia część Memuarów wypada już słabiej.
Ale to tylko subiektywny odbiór. Po prostu mniej mnie interesowały: działka, pies, żona, dzieci, wnuki, itp. W każdym razie, nie zniechęcam.
Wszystkie tomy okraszone są świetnymi tekstami pana Przybory, a po zapoznaniu się z nimi nabrałam chęci na ciąg dalszy lektury twórczości, nie tylko autora, ale też Agnieszki Osieckiej i Wojciecha Młynarskiego.

Przeczytałam trzy części Memuarów Jeremiego Przybory. Dwie pierwsze były bardzo ciekawe: od przedwojennego paniczyka, przez Powstanie Warszawskie, przez młodego zaabsorbowanego członka PZPR do zawiedzionego członkostwem. I oczywiście Kabaret Starszych Panów.
Książki wydane elegancko, kredowy papier, zdjęcia itd. Trzecia część Memuarów wypada już słabiej.
Ale to tylko...