Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie dzieci przed II wojną.... Zupełnie inaczej niż obecnie. To nie sielanka, jak się czasem przedstawia dzieciństwo na wsi, dzieciństwo kiedyś. To też nie taka opowieść, jak obecnie się pisze książka dla dzieci... Oto Kasia i Paweł zabierają kotce ledwo urodzone kociaki, żeby ona nich "nie zeżarła" (bo taki miała zwyczaj). Wkładają maluchy pod pierzynę, żeby było im ciepło i biegną do mamy Pawła, żeby pomogła im nakarmić maluchy... Jednak zanim pomoc nadeszła, kociaki zdążyły się podusić przykryte za ciężką kołdrą... Albo dziecko, które Niania zabiera od Placków do siebie, żeby dać matce malucha nauczkę... Bo kobieta jest taka zagoniona, zakręcona, że wieczorem zapomniała zabrać z ogrodu na noc niemowlęcia, które powiesiła w chuście, na drzewach, jak w hamaku. Małe płakało, z chusty ciekło, bo całe się przesikało, a matki nie było nigdzie w pobliżu. Szorstkość i surowość ojca Kasi, tak typowa dla ojcostwa kiedyś, no i ostatnie opowiadanie, gdzie Kasia wyjeżdża do sanatorium, nie wie, na jak długo, tata jej tego nie mówi, ona nie pyta, a tak bardzo chciałaby zostać z tatą i przyjaciółmi na wsi. Wzruszające jest opowiadanie o Kasi liście do taty do szpitala, zaadresowanym "Kochany mój Tatuś w szpitalu w Skierniewicach", gdzie listonosz zaniósł list do szpitala i czytali go wszyscy tatusiowie, by rozpoznać charakter pisma, czy to pisała ich Kasia ;)