Ta książka trafiła do mnie zupełnie przypadkowo. Poprosiłam mamę, by wypożyczyła mi długo wyczekiwaną „Grę o Tron”, ale nadal jej nie było. Pani bibliotekarka wręczyła, więc mamie dwie części trylogii Michelle Zink. Długo zastanawiałam się, czy zacząć czytać, ale trwał długi weekend i jednak się skusiłam. Moja przygoda z „Proroctwem sióstr” właśnie się zaczęła.

„Nic nie jest takim, jakim się wydaje.”

Pogrzeb ojca zmienia życie dwóch sióstr, bliźniaczek Lii i Alice. Nie tylko trafiają pod opiekę cioci, ale również odkrywają tajemnicę, która od wielu lat dotyczy kobiet z ich rodziny. Dziewczyny nigdy nie były ze sobą blisko, jednak teraz ich drogi całkowicie się różnią. Każda z nich ma do wypełnienia inne zadanie, każda z nich stanie po innej stronie barykady. Bliźniaczki nie wiedzą wiele, ich przeszłość, przyszłość, a nawet teraźniejszość nie układa się ciekawie, powstaje więcej pytań niż odpowiedzi. Lia i Alice oddzielnie odkrywają znaczenie starej przepowiedni, która z nich okryje sekret, która z nich wygra?

Zaraz po przeczytaniu byłam pewna, że książka jest niezwykła. Tajemniczy klimat, stara przepowiednia i walka dobra ze złem wydawały mi się niezwykłym połączeniem, a do tego zakończenie, które dzięki wspaniałym opisom nadało książce niezwykłego blasku i wywołało we mnie lekki smutek. Jednak patrząc z większego dystansu, na całość, to mam jednak trochę zastrzeżeń. Podczas lektury nie czułam elementu grozy, nie było napięcia, ani wiele akcji. Książka posuwała się swoim spokojnym rytmem, łączyłam ten zabieg z chęcią ukazania charakteru głównej bohaterki i lepszemu ukazaniu epoki. Fabuła książki działa się ponad sto lat temu, więc w zachowaniu bohaterek dało się wychwycić właśnie tę odmienność, co dla mnie było pozytywnym zabiegiem.

Skoro mowa o bohaterach. W książce byli oni zdecydowanym pozytywem, a zdecydowanie już ci drugoplanowi i epizodyczni. Pisarka wykreowała ich naprawdę dobrze i mimo, ze pojawiali się dość rzadko, a wydarzenia skupiały się na Lii to oni nadawali charakteru. Szczególnie polubiłam Henry’ego. W wydarzeniach uczestniczył niezwykle rzadko, jednak wzbudzał sympatię. Natomiast osoba głównej bohaterki wzbudziła u mnie mieszane uczucia, niekiedy naprawdę się z nią identyfikowałam, ale czasem wydawała mi się zbyt dziecinna, co nie przejawiało się jedynie tym, że nie mogła odnaleźć się w zadaniu, które zostało jej postawione. Wzbudzała moje mieszane uczucia.

Samo proroctwo jako pomysł na opowieść było ciekawym i dla mnie nowatorskich pomysłem, gdyż jeszcze z takim się nie spotkałam. W książce raczej bliźniaczki, czy ogólnie rodzeństwo stają po tej samej stronie, walczą ramię w ramię. Tu zaś było odwrotnie. Myślę, że autorka jeszcze rozwinie ten wątek, że go dopełni, choć akurat w tym aspekcie nie mam nic do zarzucenia.

Jak to często w książkach bywa nie obyło się również bez wątku miłosnego. Nie był on jednak tak nachalny jak w niektórych powieściach i nie rodził się na zasadzie poznania przystojnego faceta i wielkiego uczucia w jednej chwili. Tu relacja między bohaterami utworzyła się już za nim, my jako czytelnicy mieliśmy obraz w życie bohaterki. To nie było uczucie, które urodziło się w jednej chwili. Myślę, że ten zabieg wyszedł autorce na plus. Bo nawet troska i lęk o uczucia drugiej połówki wydawały mi się jakby realniejsze.

Na koniec kilka słów o okładce książki, a właściwie dwóch jej wersjach. Początkowo powieść zyskała mroczną i pełną tajemnic okładkę, w której na pierwszym planie znajdują się dwie, przynajmniej dla mnie, przerażające siostry. Ta oprawa na pewno przyciąga czytelnika swoją odmiennością. Ja jednak miałam przyjemność spotkać się z drugą wersją, a mianowicie z twarzami dziewcząt, które patrzą gdzieś w dal. Zdjęcie ładne, ale do książki mi nie pasuję. Może poprzednia również nie jest do książki odpowiednia, ale przyciąga spojrzenie i zachęca do przeczytania. Druga natomiast jest podobna do wielu książek o podobnej tematyce. Patrząc na nią, widzę, że wiele się nie wyróżnia. Podoba mi się jednak to, jak wygląda w środku. Piękne zdobienia na początku każdego rozdziału i na dole stron nadają wiele jej walorom estetycznym. To mi się podoba.

Podsumowując, historia zawarta w „Proroctwie sióstr” jest naprawdę ciekawa i czyta się ją bardzo szybko. Minusem jest jednak brak dreszczyku towarzyszącego podczas czytania, a na który ja szczerze liczyłam. Powolna akcja nie była wielka przeszkodą, opowieść bardziej skupiała się na poznaniu przepowiedni, myślę, że więcej dziać będzie się w kolejnych częściach. Mam nadzieję, że i z nimi się zapoznam.
Ocena: dobra+

Ta książka trafiła do mnie zupełnie przypadkowo. Poprosiłam mamę, by wypożyczyła mi długo wyczekiwaną „Grę o Tron”, ale nadal jej nie było. Pani bibliotekarka wręczyła, więc mamie dwie części trylogii Michelle Zink. Długo zastanawiałam się, czy zacząć czytać, ale trwał długi weekend i jednak się skusiłam. Moja przygoda z „Proroctwem sióstr” właśnie się zaczęła.

„Nic nie...