Po rozczarowaniu, jakim były niemiłosiernie nudne i wtórne „Wspomnienia Sherlocka Holmesa”, ten tom był niesamowicie miłym zaskoczeniem. W jego poprzedniku zamiast angażujących opowieści mieliśmy nużące narracje wewnątrz narracji i dane nam było poznawać wszystkie zdarzenia już z perspektywy czasu. Natomiast „Powrót…” oferuje dynamiczne, wciągające historie. Jesteśmy wrzucani w sam środek akcji, śledzimy rozwój wypadków wraz z Sherlockiem, dostajemy co rusz nowe zwroty akcji. Sama postać Holmesa wydaje się właśnie w tym tomie najbardziej przypominać swoje wersje z najlepszych adaptacji telewizyjnych („Sherlock”, „House, M.D”). Jest podstępny, złośliwy, zabawny i działa totalnie poza prawem, za przewodnika mając jedynie własne sumienie.
Opowiadania z tego zbioru Doyle napisał, gdy był już poważnie zmęczony swoją postacią i widać, że gdy sam autor przestał ciężko pracować, by jego prace podobały się krytykom, zaczęła pracować jego wyobraźnia. Powstały naprawdę ciekawe, kreatywne i różnorodne intrygi, a autor nie wahał się zabierać głosu w ważnych, istotnych do dziś, kwestiach społecznych ( np. prawo rozwodowe, przemoc w rodzinie.)
Bardzo gorąco polecam ten zbiór. Uważam, że jest to najlepsza z dotychczasowych (chronologicznie) odsłon cyklu i każde z opowiadań oceniam 10/10. Dwa ostatnie tomy mają przed sobą bardzo wysoką poprzeczkę.
PS: Fabuła opowiadania „Charles Augustus Milverton” została zaadaptowana jako głownia linia fabularna w odcinku „His Last Vow” z trzeciego sezonu serialu Sherlock. Tytułowy szantażysta został tam przedstawiony jako Charles Augustus Magnussen.

Po rozczarowaniu, jakim były niemiłosiernie nudne i wtórne „Wspomnienia Sherlocka Holmesa”, ten tom był niesamowicie miłym zaskoczeniem. W jego poprzedniku zamiast angażujących opowieści mieliśmy nużące narracje wewnątrz narracji i dane nam było poznawać wszystkie zdarzenia już z perspektywy czasu. Natomiast „Powrót…” oferuje dynamiczne, wciągające historie. Jesteśmy...