Spisanie "Cieni w mroku" w formie dziennika, gdzie głos ma jeden z uczestników wyprawy badawczej uważam za duży atut tej książki. Taka postać zapisków dotyczących minionych zdarzeń daje czytelnikowi złudzenie bezpośredniego w nich uczestnictwa. Dzięki temu, że od pewnego momentu zostajemy sam na sam z Jack'iem bohaterem, "głosem" całej opowieści, możemy niemal przeistoczyć sie w niego odbierając za pomocą jego zmysłów wszystko to czego doświadcza, co go otacza, jakbyśmy sami tam byli.

Z jednej strony książka może być odebrana jako studium człowieka pozostawionego samego sobie na łasce natury i zmagającego się z samotnością, a z drugiej, dość sugestywnie opisującej przez autorkę arktycznej ciemności i tego czegoś czającego się i wywołującego negatywne emocje.

Ciemność bardzo często wywołuje strach. To czego nie możemy określić za pomocą zmysłu wzroku, wywołuje w nas lęk przed czymś ukrytym. A to co się chowa w cieniu często ma nieczyste intencje. Tylko czy nasze zmysły zawsze oddają prawdę tego co wokół nas się dzieje? Być może bodźce, które do nas docierają są zniekształcone przez emocje biorące w nas górę, dlatego widzimy coś, co nie istnieje, słyszymy tylko to, co nam się wydaje.

Zachodzące szybko po sobie zmiany w pogodzie bywają wręcz bajkowe, w naszej szerokości geograficznej nie spotykane, jednak możemy mieć pewność,że prawdziwe, stworzone bowiem przez tą, która była na Spitsbergenie. Sugestywne opisy miejsca pobytu bohaterów, rozległe arktyczne puste i nieprzystępne przestrzenie same w sobie tworzą w wyobraźni czytelnika klimat niepokoju. A jeśli dodamy do tego poczucie, że czasem jesteśmy obserwowani i w momencie narasta w nas lęk uniemożliwiający poruszenie się czy wydanie jakiegokolwiek dźwięku, panika bierze górę.

NIe trzeba mieć przed oczami scen, gdzie nieznany oprawca gania za bohaterami i zabija jeden po drugim, żeby czuć ogromne emocje, przy każdym wchodzeniu w zakręt. Dla dreszczyku emocji warto się skusić na krótką lekturę "Cieni w mroku". Mało krwi, więcej napięcia i powolne budowanie atmosfery zagrożenia. Najlepiej konsumować późnymi wieczorami.

Spisanie "Cieni w mroku" w formie dziennika, gdzie głos ma jeden z uczestników wyprawy badawczej uważam za duży atut tej książki. Taka postać zapisków dotyczących minionych zdarzeń daje czytelnikowi złudzenie bezpośredniego w nich uczestnictwa. Dzięki temu, że od pewnego momentu zostajemy sam na sam z Jack'iem bohaterem, "głosem" całej opowieści, możemy niemal przeistoczyć...