Po moim młodzieńczym zachwycie Brownem nie ma śladu. Anioły i demony są dla mnie lekturą po prostu naiwną. Już na samym początku zaczął mnie razić język, zbyt rozbudowane zdania, nic nie wnoszące wypełniacze akapitów, jeszcze wyraźniejsze przez kontrast do czytanej wcześniej oszczędnej Alexandry Bracken. Męczące wewnętrzne monologi Langdona lub Vittori, które nie są w żaden sposób odkrywcze i nie posuwają akcji do przodu. Wreszcie cała fabuła od początku do końca jest naiwna i wydumana, łącznie z całym wątkiem nienawiści między Kościołem a nauką (że co?!). Może to kwestia tych 15 lat, które minęły od wydania, ale wydaje mi się, że ten problem jest w XXI wieku abstrakcyjny. Wreszcie bohaterowie postępują zupełnie nielogicznie, dla przykładu szef gwardii szwajcarskiej bagatelizuje coś, co może wysadzić całe miasto w powietrze i ma zegar odliczający do tyłu. Już nie mówiąc o całkowicie fałszywym wizerunku dziennikarstwa. Rozwiązanie też jest naciągane, aczkolwiek kilka zwrotów akcji pod koniec, i tradycyjne rozwiązywanie zagadek zapisanych w architekturze rekompensuje straty. Brownowi nie można odmówić wyobraźni w interpretacji zabytków i wskrzeszaniu starych mitów.

Po moim młodzieńczym zachwycie Brownem nie ma śladu. Anioły i demony są dla mnie lekturą po prostu naiwną. Już na samym początku zaczął mnie razić język, zbyt rozbudowane zdania, nic nie wnoszące wypełniacze akapitów, jeszcze wyraźniejsze przez kontrast do czytanej wcześniej oszczędnej Alexandry Bracken. Męczące wewnętrzne monologi Langdona lub Vittori, które nie są w żaden...