Umysł zamknięty wymaga od czytelnika ogromnej otwartości umysłu, to z pewnością. Aby w pełni zrozumieć aluzje/porównania autora warto zaznajomić się z takimi mistrzami literackimi jak: Tocqueville, Strauss, Pascal, Rousseau, Machiavelli, Kartezjusz. A także filozofami starożytnymi: Arystoteles, Sokrates czy Platon, obowiązkowo. Nie zostaje nic, tylko zapoznać się z tymi i setkami innych nazwisk wspomnianymi w książce i wrócić do niej w dalekiej przyszłości, aby odnieść pełną satysfakcję z jej przeczytania. *Marzenie*. Odnośnie samej treści, zgodzę się, że książka napisana jest dość chaotycznie, co spekuluję, wynika z charakteru samego autora. Z dzieła dowiedzieć można się bardzo wielu ciekawych historii, jak ta o zamachu przeprowadzonym na uniwersytecie Cornell, w którym sam autor nauczał. Mimo że twórca pisze głównie o latach 60-tych, problemy, które poruszył w swoim dziele, uważam za jak najbardziej aktualne, a wręcz narastające. Konkluzję książki zawarłbym w cytacie ,,Brutalnie mówiąc, żyjemy w świecie myśli, w którym myślenie stoi na żenująco niskim poziomie". Dzieło Blooma można nazwać kopalnią myśli prawicowej, czy to jednoznaczne z pełnym racjonalizmem autora? Oceńcie sami.

Umysł zamknięty wymaga od czytelnika ogromnej otwartości umysłu, to z pewnością. Aby w pełni zrozumieć aluzje/porównania autora warto zaznajomić się z takimi mistrzami literackimi jak: Tocqueville, Strauss, Pascal, Rousseau, Machiavelli, Kartezjusz. A także filozofami starożytnymi: Arystoteles, Sokrates czy Platon, obowiązkowo. Nie zostaje nic, tylko zapoznać się z tymi i...

Nadzwyczaj aktualna książka. Szkoda, że nie czytali jej (albo czytali, ale nie zrozumieli) twórcy i wdrażacze kolejnych reform edukacji, z pomnikową Konstytucją dla Nauki włącznie. W Polsce można by ją sprzedawać z banderolką "Zamykania umysłów ciąg dalszy. Przepowiednia o tym, jak polskie szkolnictwo wyższe zawiedzie demokrację (i społeczeństwo i kulturę) i nieodwracalnie zuboży dusze polskich studentów". Co się dzieje na naszych oczach. Oczekujmy z poznawczym drżeniem niezwykłych efektów, pewne przebłyski tego światła widać na wybranych wydziałach humanistycznych, w literaturze i w teatrach współczesnych.

Nadzwyczaj aktualna książka. Szkoda, że nie czytali jej (albo czytali, ale nie zrozumieli) twórcy i wdrażacze kolejnych reform edukacji, z pomnikową Konstytucją dla Nauki włącznie. W Polsce można by ją sprzedawać z banderolką "Zamykania umysłów ciąg dalszy. Przepowiednia o tym, jak polskie szkolnictwo wyższe zawiedzie demokrację (i społeczeństwo i kulturę) i nieodwracalnie...

O życiu uniwersytetu tyle co kot napłakał. Główna część książki to dywagacje autora na temat jego własnych zainteresowań - filozofii politycznej. Od Platona przez Nietzschego po Maxa Webera. Miało być o upadku amerykańskich uniwersytetów i krytyce postmodernizmu, a dostaliśmy jakiś quasi naukowy wywód na temat filozofii politycznej. Zawiodłem się

O życiu uniwersytetu tyle co kot napłakał. Główna część książki to dywagacje autora na temat jego własnych zainteresowań - filozofii politycznej. Od Platona przez Nietzschego po Maxa Webera. Miało być o upadku amerykańskich uniwersytetów i krytyce postmodernizmu, a dostaliśmy jakiś quasi naukowy wywód na temat filozofii politycznej. Zawiodłem się

Dosyć trudna książka. Autor porusza wiele różnych wątków. Mamy opis studentów, ich postrzeganie świata, stosunki panujące między nimi, co oznacza dla nich równość, rasa, płeć, miłość. Bloom opisuje jak duża zmiana zaszła w ciągu kilkudziesięciu lat na uniwersytecie. Niektóre jego wnioski są bardzo kontrowersyjne, np gdy tłumaczy wpływ muzyki na człowieka.

Znajdziemy też obszerny fragment opisujący wpływ filozofii i filozofów na władzę, na państwo, na politykę. To jak się doktryny zmieniały w czasie, jak filozofia niemiecka przywędrowała do USA, jak demokracja ze swoją dyktaturą równości zniszczyła wszystko co wzniosłe. Jako lekarstwo na problemy demokracji liberalnej Bloom proponuje uniwersytet jako ostoję elitaryzmu, gdzie uczeni mieliby się zajmować tym co ważne, nawet jeśli byłoby to wbrew panującym modom. Niestety taki uniwersytet wg Blooma przestał istnieć w USA ostatecznie w latach 60-tych.

Bloom dzieli nauki na trzy rodzaje - humanistyczne, społeczne, ścisłe. Opisuje ich wzajemne relacje a także różne postrzeganie świata przez przedstawicieli tych dziedzin. Wielokrotnie przebija się myśl, wg której niezwykle istotną rolę odgrywają klasyczne, stare książki, gdyż zawierają odwieczne pytania z którymi zmaga się człowiek i są w stanie pokazać różne niebezpieczeństwa kryjące się za takim czy innym rozwiązaniem.

Znajdziemy tu także sporo wskazówek jak pokierować młodego człowieka, który jeszcze nie wie co chce robić w życiu. Powinien on szukać odpowiedzi w dobrych, starych książkach. Należy mu pokazać uniwersalne, całościowe spojrzenie na człowieka, pomóc odkryć nowe, wzniosłe motywacje.

Dosyć trudna książka. Autor porusza wiele różnych wątków. Mamy opis studentów, ich postrzeganie świata, stosunki panujące między nimi, co oznacza dla nich równość, rasa, płeć, miłość. Bloom opisuje jak duża zmiana zaszła w ciągu kilkudziesięciu lat na uniwersytecie. Niektóre jego wnioski są bardzo kontrowersyjne, np gdy tłumaczy wpływ muzyki na człowieka.

Znajdziemy też...

Mimo otwartych granic od 1989 roku i licznych kontaktów, nie pozbyliśmy się wielu kompleksów wobec Zachodu. Nadal panuje u nas przekonanie, że to lepszy lub najlepszy świat. Stale podkreśla się nasze zapóźnienie i nienadążanie za Zachodem, ale to nic innego jak tylko poczucie niższości i nawyk nieustannego porównywania się z innymi. Można go rozładować lub uleczyć, uznając przede wszystkim wartość własnego stanu posiadania, swojej tożsamości i kultury. Można wymieniać towary i technologie, ale nie da się wymienić swojej tradycji, historii czy właśnie kultury. Zachód nie jest światem idealnym, istnieje wiele oznak kryzysu, również klęsk i pomyłek w jego rozwoju. Powinno się wykorzystać także i te negatywne doświadczenia, by nie powtarzać błędów, z których on zdążył się już wycofać.
Tymczasem mnóstwo naszych autorytetów intelektualnych namawia, byśmy podążali mylnymi tropami. Tak jest zwłaszcza w edukacji, obyczajowości, naukach humanistycznych, w życiu codziennym, w tym wszystkim, czego nie można zupełnie skopiować z obcych wzorów. Dobrą radą w tym względzie może być głos właśnie z Zachodu – książka amerykańskiego profesora, demitologizującego liberalną i lewicową ideologię, która opanowała życie amerykańskie, zwłaszcza uniwersytety od lat 60.
Przesłanie publikacji opisuje w skrócie podtytuł: „O tym, jak amerykańskie szkolnictwo wyższe zawiodło demokrację i zubożyło dusze dzisiejszych studentów”. Opracowanie Blooma analizuje paradoksy związane z nadużywaniem pojęcia wolności. Dzisiejsi liberałowie pozwalają sobie na stwierdzenie: „Nie ma wolności dla wrogów wolności”. „Paradoksalnie – mówi autor – z otwartości rodzi się amerykański konformizm. […] Nasza otwartość oznacza, że inni ludzie nie są nam do niczego potrzebni, a zatem to, co jest reklamowane jako wielkie otwarcie, okazuje się wielkim zamknięciem”. Przewidywalna, ale skłaniająca do refleksji lektura.

Mimo otwartych granic od 1989 roku i licznych kontaktów, nie pozbyliśmy się wielu kompleksów wobec Zachodu. Nadal panuje u nas przekonanie, że to lepszy lub najlepszy świat. Stale podkreśla się nasze zapóźnienie i nienadążanie za Zachodem, ale to nic innego jak tylko poczucie niższości i nawyk nieustannego porównywania się z innymi. Można go rozładować lub uleczyć, uznając...

Rozdział o samym szkolnictwie jest warty przeczytania, ale kolejne dla przeciętnego czytelnika mogą być nie do przebrnięcia. Autor rozwodzi się nad filozofią grecką, niemiecką i jeżeli ktoś nie ma żadnej wiedzy w tej dziedzinie nie jest w stanie dostrzec co faktycznie autor chce przekazać swoim wywodem. Ponadto typowo naukowy, bardzo trudny momentami język nie ułatwia sprawy. Bardzo wymagająca lektura.

Rozdział o samym szkolnictwie jest warty przeczytania, ale kolejne dla przeciętnego czytelnika mogą być nie do przebrnięcia. Autor rozwodzi się nad filozofią grecką, niemiecką i jeżeli ktoś nie ma żadnej wiedzy w tej dziedzinie nie jest w stanie dostrzec co faktycznie autor chce przekazać swoim wywodem. Ponadto typowo naukowy, bardzo trudny momentami język nie ułatwia...

Powinni przeczytać studenci i nauczyciele którzy dzisiaj próbują "uczyć" w tzw. szkole. To książka nie tylko o kryzysie uniwersytetu ale potrzebie powrotu do Greków.O spotkaniu na swojej drodze filozofii i o jej braku dzisiaj. Gdy czytałem, towarzyszył mi gdzieś obok,ale blisko Leo Strauss, mistrz autora tego tekstu. Chociaż pisana w połowie lat 80 jest jeszcze bardziej aktualna niż kiedyś. Po takiej lekturze nie pozostaje mi nic innego niż ponowne przeczytanie "Uczty" Platona do czego i państwa gorąco namawiam...
I zapomniałbym, właśnie ukazało się drugie wydanie !

Powinni przeczytać studenci i nauczyciele którzy dzisiaj próbują "uczyć" w tzw. szkole. To książka nie tylko o kryzysie uniwersytetu ale potrzebie powrotu do Greków.O spotkaniu na swojej drodze filozofii i o jej braku dzisiaj. Gdy czytałem, towarzyszył mi gdzieś obok,ale blisko Leo Strauss, mistrz autora tego tekstu. Chociaż pisana w połowie lat 80 jest jeszcze bardziej...

Koszmarny wprost bełkot, kompilacja luźno powiązanych, bez ładu i składu, parafraz myśli Locke'a, Rousseau, Nietzschego... Po co czytać skrótowe opracowania, skoro można sięgnąć do źródeł...

Koszmarny wprost bełkot, kompilacja luźno powiązanych, bez ładu i składu, parafraz myśli Locke'a, Rousseau, Nietzschego... Po co czytać skrótowe opracowania, skoro można sięgnąć do źródeł...

O tym między innymi, że intelektualny terror jest nieśmiertelny, i trochę też - jak się przed nim bronić.

Tylko, że to chyba sposób na godną śmierć w okopach Świętej Trójcy. Cóż, mnie to nie wystarcza.

O tym między innymi, że intelektualny terror jest nieśmiertelny, i trochę też - jak się przed nim bronić.

Tylko, że to chyba sposób na godną śmierć w okopach Świętej Trójcy. Cóż, mnie to nie wystarcza.

Bardzo wnikliwa analiza amerykańskiego systemu edukacji.
Myślę, że można śmiało powiedzieć edukacji w ogóle.

Bardzo wnikliwa analiza amerykańskiego systemu edukacji.
Myślę, że można śmiało powiedzieć edukacji w ogóle.