Niniejszym przyłączam się do czesko-ogólnoświatowego fanklubu niedoparków, i czekam, aż ktoś spolszczy film, którego trailer można znaleźć w Internecie.

Pomysł sympatyczny, książka pełna tego poczucia humoru, które zwykliśmy nazywać czeskim, a co najważniejsze, aż do ostatniej strony wnuki proszą się, żeby czytać dalej. Są jednak powody, by jeśli już polecać tę książkę najmłodszym odbiorcom, to z rezerwą. Staram się nie być nadmiernie moralizatorski, jednak czułem się nieswojo, kiedy czytając tę książkę sześciolatce, nagle ujrzałem przed sobą zdanie: „A jeśli Hihlik – przecież jest już duży – przyprowadzi sobie kogoś na noc?”. Lepiej też nie zostawiać Pavlowi Šrutowi przywileju pierwszego zetknięcia dziecka z problemem narkomanii. Tu jest ona tylko ornamentem, rysem w rysopisie jednej z postaci – i cóż z tego, że poza tym negatywnej? Akt zdrady, nietuzinkowej zdrady, też zasługiwał na coś więcej niż na przejście nad nim do porządku dziennego. Nie od pierwszej strony, ale uzbroiłem się w czujność i w kilku miejscach modyfikowałem czytany na głos tekst. I kiedy profesor zamiast do domu, miał zaraz pobiec nad rzekę, która „jak świat światem przyciągała samobójców”, asekuracyjnie ogłosiłem przerwę w czytaniu. Na szczęście obeszło się bez kolejnej inicjacji.

Jest więc to dzieło fajne, ale zwodne. Dla przedszkolaków za dorosłe, dla nastolatków za dziecinne. Gdzieś jest pewnie punkt styku, trzeba go tylko zlokalizować. Mówią, że Czesi pokochali je bezwarunkowo, niezależnie od wieku. I to może być prawda, bo coś w nim jest.

Niniejszym przyłączam się do czesko-ogólnoświatowego fanklubu niedoparków, i czekam, aż ktoś spolszczy film, którego trailer można znaleźć w Internecie.

Pomysł sympatyczny, książka pełna tego poczucia humoru, które zwykliśmy nazywać czeskim, a co najważniejsze, aż do ostatniej strony wnuki proszą się, żeby czytać dalej. Są jednak powody, by jeśli już polecać tę książkę...