Tatarak:
To opowiadanie da się poczuć, zobaczyć, dotknąć. Niesamowity klimat zawarty w zaledwie kilkudziesięciu stronach. Jak zawsze Iwaszkiewicz stworzył powalające studium zwykłego człowieka... Nigdy nie przestanę się zachwycać

Tatarak:
To opowiadanie da się poczuć, zobaczyć, dotknąć. Niesamowity klimat zawarty w zaledwie kilkudziesięciu stronach. Jak zawsze Iwaszkiewicz stworzył powalające studium zwykłego człowieka... Nigdy nie przestanę się zachwycać

Moim zdaniem nierówny tom opowiadań Iwaszkiewicza. Wydamy w roku 1960 i miał wznowienia. Mój został wydany w roku 1962. Uderza w tym tomie stosunek autora do jego bohaterek. Kobiety zostały przedstawione w złym świetle. W pierwszym opowiadania dziewczyna zabiera ojcu syna, bo ojciec miał go tylko jednego i dla siebie. Syn wybrał miłość do dziewczyny. W"Tataraku" kobieta potrzebowała mężczyzny, bo chciała być kochaną i kochać, wybrała młodszego od niej chłopaka, który utopił się, gdy dla niej wybierał tatarak. W ostatnim opowiadaniu matka znana aktorka z powodu kariery nie wychowywała syna, ale go oddała na wychowanie. Iwaszkiewicz po mistrzowsku oddaje w sposób literacki psychikę swoich bohaterów. Jednym z tematów tego tomu opowiadań jest egoizm. Drugim miłość zaborcza. Warto wracać, co jakiś czas do opowiadań Iwaszkiewicza . To dobra proza, bo tematyka w nich zawarta jest ponadczasowa..

Moim zdaniem nierówny tom opowiadań Iwaszkiewicza. Wydamy w roku 1960 i miał wznowienia. Mój został wydany w roku 1962. Uderza w tym tomie stosunek autora do jego bohaterek. Kobiety zostały przedstawione w złym świetle. W pierwszym opowiadania dziewczyna zabiera ojcu syna, bo ojciec miał go tylko jednego i dla siebie. Syn wybrał miłość do dziewczyny. W"Tataraku"...

W opowiadaniach Iwaszkiewicza widać tak wiele lęku przed śmiercią i przemijaniem, ale same utwory mocno temu zaprzeczają. Za każdym podejściem są aktualne (choć czasami w nieco inny sposób, ale to zaleta),a, że widać w nich mocno samego autora (tak, czasami biografizm ma sens),to... wiadomo. Bardzo dobra rzecz!

W opowiadaniach Iwaszkiewicza widać tak wiele lęku przed śmiercią i przemijaniem, ale same utwory mocno temu zaprzeczają. Za każdym podejściem są aktualne (choć czasami w nieco inny sposób, ale to zaleta),a, że widać w nich mocno samego autora (tak, czasami biografizm ma sens),to... wiadomo. Bardzo dobra rzecz!

Wydana przed blisko 60 laty.
Czytałam z przyjemnością - piękny język, czasami zapomniane nieco słowa, ale pasje, uczucia, czy raczej ich brak nawet w cieniu śmierci - wciąż te same.

Wydana przed blisko 60 laty.
Czytałam z przyjemnością - piękny język, czasami zapomniane nieco słowa, ale pasje, uczucia, czy raczej ich brak nawet w cieniu śmierci - wciąż te same.

Iwaszkiewiczu!

Iwaszkiewiczu!

Po przeczytaniu książki Anny Król sięgnęłam znów po opowiadania Iwaszkiewicza. W "Tataraku" znalazłam echa wielkiego uczucia do Jerzego Błeszyńskiego i zarówno w tym jak i w innych nieodmiennie powtarzający się motyw przemijania i śmierci, żalu za upływającym czasem.

W tym zbiorze są utwory, które znałam, ale też i takie, które przeczytałam po raz pierwszy. "Dzień sierpniowy, "Dzień listopadowy", "Opowiadanie szwajcarskie"- piękne, wzruszające, skłaniające do niewesołych refleksji. Niewiele się w nich dzieje, toczy się zwyczajne życie, bohaterowie przeżywają kolejne dni, przyroda współgra z ich uczuciami.
"Polem szedł zupełnie niezauważalny powiew, wiaterek pachnący piołunem i końcem lata. Po raz pierwszy odczułem wtedy w sercu ściśnięcie, zwyczajne potem w życiu ludzkim poczucie końca".

Powtórzę kolejny raz za Eustachym Rylskim, że nikt tak jak Iwaszkiewicz nie pisze tak przejmująco o przemijaniu.

Po przeczytaniu książki Anny Król sięgnęłam znów po opowiadania Iwaszkiewicza. W "Tataraku" znalazłam echa wielkiego uczucia do Jerzego Błeszyńskiego i zarówno w tym jak i w innych nieodmiennie powtarzający się motyw przemijania i śmierci, żalu za upływającym czasem.

W tym zbiorze są utwory, które znałam, ale też i takie, które przeczytałam po raz pierwszy. "Dzień...

Mało jest tak przejmujących opowiadań jak "Tatarak". Tak mało stron, tak wiele treści. Na kilkudziesięciu kartkach zmieścić całe życie człowieka z jego blaskami i cieniami, tyle emocji zawrzeć w pozornie prostych słowach. Do tego bliska mi paralela życie - śmierć. Kto dziś w literaturze tak gra kontrastami młodość, starość, radość, rozpacz, śmiech, łzy - bez emfazy, bez zbędnego zadęcia, tak by dotknąć rzeczywistej istoty spraw?... Niezmiennie pozostaję pod ogromnym wrażeniem talentu Jarosława Iwaszkiewicza.

Mało jest tak przejmujących opowiadań jak "Tatarak". Tak mało stron, tak wiele treści. Na kilkudziesięciu kartkach zmieścić całe życie człowieka z jego blaskami i cieniami, tyle emocji zawrzeć w pozornie prostych słowach. Do tego bliska mi paralela życie - śmierć. Kto dziś w literaturze tak gra kontrastami młodość, starość, radość, rozpacz, śmiech, łzy - bez emfazy, bez...

Obejrzałam film A. Wajdy "Tatarak" z przejmującą rolą Krystyny Jandy, która, przynajmniej w połowie, gra tam samą siebie, i wzruszyłam się. Dzisiaj chyba rzadko po prostu się wzruszam, żyjemy w populacji skrajnych emocji, może bez miejsca na zwykłe, ciche wzruszenie. Nad zbiorem opowiadań podobnie, a chyba najsilniej nad "Dniem sierpniowym" i słowami o tym, jak boli, gdy coś się kończy, na przykład ciepłe lato i jak szkoda odlatujących jaskółek...
Wspaniała literatura, wspaniałe opisanie życia. Jednym tchem.

Obejrzałam film A. Wajdy "Tatarak" z przejmującą rolą Krystyny Jandy, która, przynajmniej w połowie, gra tam samą siebie, i wzruszyłam się. Dzisiaj chyba rzadko po prostu się wzruszam, żyjemy w populacji skrajnych emocji, może bez miejsca na zwykłe, ciche wzruszenie. Nad zbiorem opowiadań podobnie, a chyba najsilniej nad "Dniem sierpniowym" i słowami o tym, jak boli, gdy...

opowiadanie szwajcarskie (monolog wypowiedziany [1])

opowiadanie szwajcarskie (monolog wypowiedziany [1])