Któregoś dnia dałem mu do rąk swe narzędzia snycerskie i kawałek drewna. Zakłopotany zrazu patrzał na mnie w milczeniu, potem oddał mi drewno i narzędzia, mówiąc z prostotą, ze szczerością, że ja nie jestem taki jak wszyscy, że ja potrafię to, do czego inni ludzie są niezdolni, że ja jestem użyteczny dla innych. Oczywiście, Jotefa jest pierwszym człowiekiem na świecie, który w ten sposób odezwał się do mnie, językiem dzikusa lub dziecka, gdyż trzeba być jednym z tych dwojga – nieprawdaż? – by wyobrażać sobie, że artysta jest – człowiekiem użytecznym...

Któregoś dnia dałem mu do rąk swe narzędzia snycerskie i kawałek drewna. Zakłopotany zrazu patrzał na mnie w milczeniu, potem oddał mi drewn...

Na razie umysł mój nie waży jeszcze na szali rozumu mych odkryć, nie porządkuje ich jeszcze w pamięci. Wszystko, co Tehura mówi do mnie, powierza jedynie mej wrażliwości. Kiedyś odnajdę jej słowa, zapisane w mych wrażeniach i uczuciach. Wiedzie mnie w ten sposób pewniej, niż mógłbym dojść do tego jakąkolwiek inną drogą, do zupełnego zrozumienia jej rasy – przez codzienną naukę życia. I nie mam teraz świadomości dni i godzin, zła i dobra. Szczęście jest tak obce czasowi, że niweczy samo jego pojęcie. Wiem tylko, że wszystko idzie dobrze, skoro wszystko jest piękne.

Na razie umysł mój nie waży jeszcze na szali rozumu mych odkryć, nie porządkuje ich jeszcze w pamięci. Wszystko, co Tehura mówi do mnie, pow...

Tehura była to bardzo rozważna i kochająca, to znów szalona i płocha. Dwie wręcz odmienne istoty – nie licząc wielu innych, nieskończenie rozmaitych – w jednej - które zaprzeczały sobie wzajem i następowały jedna po drugiej niespodzianie, z zawrotną szybkością. Nie była ona zmienna, była dwojaka, trojaka, wieloraka: dziecię rasy starej.

Tehura była to bardzo rozważna i kochająca, to znów szalona i płocha. Dwie wręcz odmienne istoty – nie licząc wielu innych, nieskończenie ro...