Opowieść o złamanym kraju.
Bardziej przypomina reportaż niż powieść, oglądanie kadrów z życia dwóch kobiet w żarnach historii.
O tym, co warte, i o tym, czy warto.

Opowieść o złamanym kraju.
Bardziej przypomina reportaż niż powieść, oglądanie kadrów z życia dwóch kobiet w żarnach historii.
O tym, co warte, i o tym, czy warto.

Wspaniała książka. Poruszająca, mądra, świetnie napisana.

Wspaniała książka. Poruszająca, mądra, świetnie napisana.

Historia Marii bardziej mnie zaciekawiła...
Ale ogólnie - i tak polecam, ciekawy pomysł na napisanie powieści.

Historia Marii bardziej mnie zaciekawiła...
Ale ogólnie - i tak polecam, ciekawy pomysł na napisanie powieści.

To moje drugie spotkanie z tym autorem.
Śmiało mogę napisać - po latach - od ukazania się powieści „Za późno na modlitwę”. Sięgając po tę pozycję rekomendowaną przez moją koleżankę, przypuszczałam, jaka będzie jej tematyka nie tylko po wymownej sugestii tytułu. Autor z przeszłością opozycyjną, mając wiele do przekazania innym, swoje opowieści osadza w „wyklętej” historii Polski. Wypełnia luki i te obszary, na które historycy, czy w przypadku literatury pisarze, rzadko zwracają uwagę lub w ogóle. To z tego powodu bohaterkami tej opowieści o losach Żołnierzy Wyklętych, których najczęściej utożsamia się z żołnierzami AK, uczynił po pierwsze - kobiety, bez których, jego zdaniem, konspiracja wyglądałaby zupełnie inaczej, a po drugie – konspiratorki Narodowych Sił Zbrojnych. Przez władze PRL-u postrzegane jako wróg numer jeden socjalistycznego ustroju, o czym wspomina jedna z bohaterek powieści, Wala, mówiąc – „Byłam wrogiem. Chyba gorszym niż hitlerowcy, szmalcownicy, gorszym niż AK, z której powoli zdejmowano piętno kolaborantów”.
Faszystki, jak nazywali je oprawcy.
To właśnie takie kobiety, Walentyna Stempkowska pseudonim „Platerówka i „Żabka” oraz Maria Nachtman pseudonim „Agata”, posłużyły za pierwowzór dla postaci literackich. Autor w dużej mierze, na ile pozwoliło mu dotarcie do faktów i dokumentów je potwierdzających, oparł się na biografiach obu kobiet, by stworzyć dwa portrety wojennych i powojennych losów dziewcząt walczących w konspiracji o wolność i niepodległość Polski.
Oddał głos Marii i Wali, które naprzemiennie opowiadały o swojej pracy w podziemiu, niebezpieczeństwie, aresztowaniach, przesłuchaniach, lęku i odwadze, torturach w katowni UB i w obozie Ravensbruck, gehennie kilkuletniego więzienia w bydgoskim Fordonie, a potem niemożności normalnego życia w PRL-u. Opowieść nie była płynna i ciągła. Przypominała rozbudowane kadry z filmu, wyjmowane po kolei z taśmy życia. Najważniejsze momenty, mające wpływ na dalsze losy lub będące bardzo ważne dla bohaterek.Tym, co je spajało i uzupełniało, to wzajemne komentarze dziewczyn, nadające subiektywnej narracji trochę obiektywizmu albo zewnętrznego spojrzenia na relację jednej kobiety przez drugą. Pełniły one również rolę wyjaśniającą i dopowiadającą. To dlatego każdy kadr-rozdział poprzedzało swoiste intro podpisane imieniem komentującej go dziewczyny.
To, co mówiły, myślały, czuły i przeżywały wewnętrznie było już interpretacją i wyobraźnią autora, „bo choć Maria Nachtman i Walentyna Stempkowska są postaciami autentycznymi, to ich losy, dokonania, dramatyczne życiorysy tworzyłem na podstawie strzępków informacji, wielu zdarzeń musiałem się domyślać, a część po prostu powstała w mojej wyobraźni” – napisał w „Posłowiu”. Ale to nie znaczy, że nieprawdopodobne. Tak również mogło być. Powieść nie ma ambicji biograficznych – podkreśla autor. Ma przede wszystkim pokazać kobiety w konspiracji. „To wystarczający, absolutnie wystarczający powód.” - podkreśla – „Bo przecież bez nich, bez ich poświęcenia, odwagi, samozaparcia, determinacji, żmudnej konspiracyjnej roboty podziemie nie byłoby w stanie przetrwać aż tylu lat.” Nie zasłużyły sobie na bezimienność i zapomnienie w historii Polski. Autor przywraca im nazwiska, by można było zaprzeczyć wypowiedzi Marii – „Nie byłam śpiewaczką operową, pisarką, politykiem. Raczej szarą myszką, tak o sobie myślę. Niczego po sobie nie zostawię.” Autor tą powieścią zaprzecza temu ostatniemu zdaniu. Udowadnia, że kobiety konspiracji pozostawiły po sobie dar bezcenny – wolność, za którą kryją się konkretne nazwiska zakatowanych, zamęczonych darczyńców.
I właśnie to uświadamia ta powieść.
Ten ważny walor w niej dostrzegła kapituła Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza, przyznając ją w 2013 roku właśnie autorowi.
http://naostrzuksiazki.pl/

To moje drugie spotkanie z tym autorem.
Śmiało mogę napisać - po latach - od ukazania się powieści „Za późno na modlitwę”. Sięgając po tę pozycję rekomendowaną przez moją koleżankę, przypuszczałam, jaka będzie jej tematyka nie tylko po wymownej sugestii tytułu. Autor z przeszłością opozycyjną, mając wiele do przekazania innym, swoje opowieści osadza w „wyklętej” historii...

Okładka
taka była historia

skąd
biblioteka

Moja opinia

Historia stalinizmu i wyklętych to nie moja bajka.Zresztą to,nie była bajka.Bo tortury,to coś sterasznego.Tu,autor oszczędził nam zbyt drastycznych scen.
Te dwie kobiety,przeszły istne piekło.
Że,też są ludzie zachwyceni komunizmem.
Podobało,mi się to.Że,autor opisuję te dziewczyny.Też jako,prawdziwe kobiety.
One,mają też swoje ludzkie potrzeby.
A więc,facet się przyda.
A jaką wyznaczę opinię,za te powieść ?
Ocenę dobrą,bo mimo że.Książka,bardzo dobra to.
Okres,zainteresowań historycznych nie mój.

Okładka
taka była historia

skąd
biblioteka

Moja opinia

Historia stalinizmu i wyklętych to nie moja bajka.Zresztą to,nie była bajka.Bo tortury,to coś sterasznego.Tu,autor oszczędził nam zbyt drastycznych scen.
Te dwie kobiety,przeszły istne piekło.
Że,też są ludzie zachwyceni komunizmem.
Podobało,mi się to.Że,autor opisuję te dziewczyny.Też jako,prawdziwe...

470 stron w niespełna dwa dni… objętość książki duża, ale i lektura, która zasysa i nie pozwala się oderwać. Po zaskakujących, urzekających i pięknych w swej formie Dziewczynach wojennych Łukasza Modelskiego pojawia się historia dwóch młodych dziewczyn, które pełne ideałów, wychowane w duchu patriotycznym szacunku dla Polski jako nastolatki stają się ważnymi ogniwami walki z okupantem w szeregach Narodowych Sił Zbrojnych.

Cieszy fakt, że w XXI wieku nadal sięga się po takie tematy, dając świadectwo tamtych, wyjątkowo trudnych dni, bo kto nigdy sam tego nie doświadczył nigdy nie będzie w stanie zrozumieć, czym jest wolność. Wychowanie w duchu patriotyzmu, w okresie międzywojennym ukształtowało wyjątkowe pod każdym względem pokolenie młodych ludzi.

Ludzi, dla których oddanie sprawie wolnej Polski było ważniejsze ponad wszystko, łącznie z własnym życiem. Wacław Holewiński w formie powieści zaprezentował dwa niezwykłe życiorysy kobiet, które po dramatycznych przeżyciach okresu wojny, działalności w NSZ, okresie powojennym, śledztwach, o których nie da się napisać w dwóch słowach... połączyła wspólna prycza w kobiecym więzieniu w Fordonie... być może tak właśnie było, choć sam autor w posłowiu nie zakłada tego, jako pewnik. Nie zmienia to faktu, że warto poznać te niesamowite losy młodych dziewczyn, aby zdać sobie sprawę, czym tak naprawdę jest PATRIOTYZM i jak czasem niewiele o nim obecnie wiemy.

Młodzieńcza niewinność jakże szybko zamienia się miejscami z dojrzałością i chęcią działania, włączenia się w walkę z okupantem, walki o sprawę, z wiarą w ideały wyniesione z domu, szkoły, środowiska, harcerstwa. To wszystko miało swój wyjątkowy wydźwięk w momencie, w którym jeden okupant zamienił się na drugiego, kiedy zniknęli źli faszyści, a ich miejsce zajęli jeszcze bardziej bezwzględni komuniści. (...)

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2018/10/wacaw-holewinski-opowiem-ci-o-wolnosci.html

470 stron w niespełna dwa dni… objętość książki duża, ale i lektura, która zasysa i nie pozwala się oderwać. Po zaskakujących, urzekających i pięknych w swej formie Dziewczynach wojennych Łukasza Modelskiego pojawia się historia dwóch młodych dziewczyn, które pełne ideałów, wychowane w duchu patriotycznym szacunku dla Polski jako nastolatki stają się ważnymi ogniwami walki...

Trochę zawiodłam się przeczytawszy posłowie. Myślałam, że bohaterki powieści znały się, a tu taka smutna niespodzianka :(

Trochę zawiodłam się przeczytawszy posłowie. Myślałam, że bohaterki powieści znały się, a tu taka smutna niespodzianka :(

Niektórych historii się nie mówi głośno, do wielu trzeba coś dodać, by pojąć. Wacław Holewiński stworzył piękną powieść o tych, o których się nie opowiada, a są kluczowymi postaciami z okresu wojny. Kobiety działające w konspiracji, niezwykle odważne i zasługujące na miano "żołnierzy wyklętych".
Stając przed okrucieństwem, torturami i brakiem człowieczeństwa Maria "Agata" Nachtman oraz Walentyna "Platerówka"/"Żabka" Stempkowska wybrały Polskę. Nie zdradziły swoich sprzymierzeńców z Podziemia, lecz z Bogiem w sercu i obrazem Ojczyzny przed oczami przyjęły na siebie ogromne cierpienie, zachowując honor.
Wspaniała, prawdziwa historia w ciekawym wydaniu. Cześć i chwała bohaterom!

Niektórych historii się nie mówi głośno, do wielu trzeba coś dodać, by pojąć. Wacław Holewiński stworzył piękną powieść o tych, o których się nie opowiada, a są kluczowymi postaciami z okresu wojny. Kobiety działające w konspiracji, niezwykle odważne i zasługujące na miano "żołnierzy wyklętych".
Stając przed okrucieństwem, torturami i brakiem człowieczeństwa Maria...

Dwie młode kobiety, Maria i Walentyna, pełne życia, energiczne, z głowami pełnymi planów na przyszłość. Wszystko to przekreśla wybuch II wojny światowej. Każdą do konspiracji i pracy dla podziemia zbrojnego wciągnie brat. Będą przenosić meldunki, rozkazy, bibułę konspiracyjną. Nie zważając na zagrożenie, codziennie i cicho będą walczyć o niepodległość. Marii uda się przejść bez większych szkód wojnę, Wala trafi do obozu. Spotkają się dopiero w ubeckim więzieniu, do którego trafią po wojnie.

,,Opowiem Ci o wolność" to poruszająca powieść. Autor wykorzystując rzeczywiste losy dwóch kobiet, stworzył prawdziwą historię o wojnie. Na ich przykładzie dał odczuć koleje losu tych, którzy walczyli zarówno w czasie wojny jak i po jej oficjalnym zakończeniu. Oszczędnie i w prostych słowach buduje opowieść, o której nie da się oderwać. Jej trudny i bolesny wydźwięk oddziałuje mocno na wyobraźnię i więcej mówi niż najlepsze podręczniki historii. Bo jest tam wszystko: miłość, cierpienie, chwile radości przeplatają się z tygodniami trwogi i zagrożenie, jest i bestialstwo oprawców i niewidoczna pomoc, są trudy i przeciwności ale pojawia się też spokój.

Wacław Holewiński nie napisał swojej powieści tak aby na pierwszy plan wysuwać patos ale przez pozorną prostotę pokazał co znaczy prawdziwy patriotyzm i ile trzeba dla Ojczyzny poświęcić. Polecam gorąco!

Dwie młode kobiety, Maria i Walentyna, pełne życia, energiczne, z głowami pełnymi planów na przyszłość. Wszystko to przekreśla wybuch II wojny światowej. Każdą do konspiracji i pracy dla podziemia zbrojnego wciągnie brat. Będą przenosić meldunki, rozkazy, bibułę konspiracyjną. Nie zważając na zagrożenie, codziennie i cicho będą walczyć o niepodległość. Marii uda się przejść...

Bardzo polecam. Książka wciąga. Dwie historie różnych kobiet, które są i powinny być wzorem dla wielu.
Na zawsze pozostaną ze mną. Jeszcze raz pozycja godna polecenia !

Bardzo polecam. Książka wciąga. Dwie historie różnych kobiet, które są i powinny być wzorem dla wielu.
Na zawsze pozostaną ze mną. Jeszcze raz pozycja godna polecenia !