Tytuł powieści "Zniknięcie Patò" nawiązuje do końcowego epizodu z "Każdemu, co mu się należy" Leonarda Sciascii. Camilleri osnuł swoją historię na zmyślonym, jak powiada, fakcie z gazetowej kroniki, a całą akcję osadził w roku 1890. Podczas przedstawienia pasyjnego znika szanowany obywatel Vigaty, dyrektor i księgowy miejscowej filii sycylijskiego banku, niejako Patò. Gorączkowe poszukiwania prowadzone przez dwie instancje śledcze - policję i karabinierów - grożą wybuchem skandalu, w sprawę zamieszana jest mafia, miejscowi notable, a także wysoko postawione osobistości ze świata polityki i kościelnej hierarchii. Wyjście na jaw prawdy mogłoby uruchomić lawinę, burzącą dotychczasowy ład, oparty na korupcji i mafijnych powiązaniach.
Powieść, napisana według wszelkich reguł budowania dramaturgii, ma formę po części epistolarną, jest kolażem raportów policyjncyh, artykułów gazetowych, listów wymienioanych na kolejnych szczeblach władzy, a także anonimów i napisów ścienych. Camilleri sięga do różnych rejestrów języka: język gazetowy sąsiaduje tu z trybem biurokratycznym, iście barokowa retoryka mieszczańskich notabli zderza się z dialektalną mową miejscowych analfabetów.
Camilleri "zmyśla" powieściową intrygę, ale pokazuje całkiem prawdziwy mechanizm obronny skorumpowanej władzy, który uruchamia pokaźny arsenał środków, żeby zachować swoją pozycję i przywileje.