Nie dajcie się nabrać okładce. To, co jest w środku, ma niewiele wspólnego z uśmiechem.

Seattle, 1933 rok.
Vera, aby zarobić na czynsz, zmuszona jest zostawić swojego trzyletniego synka Daniela samego na noc w domu. Nie podejrzewa nawet, jak jeden wieczór w pracy wpłynie na resztę jej życia. Na dodatek w nocy spada śnieg... majowy śnieg.

Seattle, 2010 rok.
Kolejna majowa śnieżyca ma miejsce dopiero osiemdziesiąt lat później. W związku z niespotykanym o tej porze roku opadem, Claire dostaje w pracy zlecenie napisania na ten temat artykułu. Zatytułuj go "Jeżynowa Zima", mówi szef, bo tak medialnie nazywa się spóźnioną falę chłodu. Claire z pomocą Abby - najlepszej przyjaciółki i mistrza archiwalnego researchingu w jednym - przeszukuje redakcyjne archiwum w poszukiwaniu jakiegoś punktu zaczepienia, gdzie przypadkiem trafia na wzmiankę o chłopcu, który zaginął w ostatnią jeżynową zimę...

Książka to dwie przeplatające się ze sobą historie. Nie spodziewajcie się jednak gorącego romansu. Vera desperacko próbuje odnaleźć ukochanego syna, a Claire nie potrafi pogodzić się z tragedią, która miała miejsce rok wcześniej, ani z mężem, którego nie było przy niej kiedy go najbardziej potrzebowała. Trafiając na wzmiankę o Verze i Danielu, Claire czepia się tej historii próbując dociec prawdy i sprawiedliwości, a tym samym pogodzić się z własną przeszłością. Do działania dodatkowo motywują ją Abby oraz Dominick, właściciel starej kawiarenki Cafe Lavanto.
To moje trzecie (i z pewnością nie ostatnie) spotkanie z twórczością Sary Jio. Historię oceniam na plus - jak zawsze mamy u Jio wartką akcję, obrazowość i dobrze zarysowanych bohaterów. Książka jednak mogła być bardziej dopracowana, ponieważ jest w niej kilka zdecydowanie przekoloryzowanych "przypadków", a na końcu trafiamy na błędy związane z datami. Nie chcę nikomu psuć lektury, więc nie zdradzę w których dokładnie miejscach :) Zastanawiam się, czy jest to wina autorki, czy raczej tłumaczki która przy okazji pogubiła bardzo dużo literek i przecinków, a w niektórych miejscach nawet poprzestawiała słowa.
Tym, którzy nie czytali jeszcze nic tej autorki, na początek polecam jej pierwszą książkę pt. "Marcowe Fiołki", która nawiasem mówiąc jest jedną z moich ulubionych książek. Czytelnicy "Marcowych Fiołków", zepsuję Wam tą niespodziankę - w "Jeżynowej Zimie" mamy jeden rozdział, w którym dowiadujemy się co słychać u Emily!

Nie dajcie się nabrać okładce. To, co jest w środku, ma niewiele wspólnego z uśmiechem.

Seattle, 1933 rok.
Vera, aby zarobić na czynsz, zmuszona jest zostawić swojego trzyletniego synka Daniela samego na noc w domu. Nie podejrzewa nawet, jak jeden wieczór w pracy wpłynie na resztę jej życia. Na dodatek w nocy spada śnieg... majowy śnieg.

Seattle, 2010 rok.
Kolejna majowa...