Jeśli miałbym określić tę książkę jednym słowem, to powiedziałbym, że jest różnorodna. Co w żaden sposób nie jest odkrywcze, ponieważ wszystkie autorskie antologie krótkich form komiksowych takie są. Jednakże w wypadku albumu Pictures That Tick owa różnorodność widoczna jest na płaszczyźnie wizualnej (są prace malarskie i zrobione tuszem, kolorowe i czarno białe, są kolaże i cyfrowo zmodyfikowane zdjęcia) i narracyjnej (są historie bardzo krótkie, jednostronicowe, ale i dłuższe – opowieść bez tytułu, opatrzona w spisie treści znakiem graficznym oka, ma prawie 50 stron). Świat wykreowany przez McKeana na kartach tego albumu jest dziwny, smutny, śmieszny i przerażający zarazem.
Wachlarz „różnorodności” jest zresztą jeszcze szerszy: są nowele bez słów (Ukłuty i potłuczony) i przeładowane tekstem (Twoje ubrania są martwe), są miniaturki przeznaczone dla dzieci (Jego historia czy Czarna woda) i dla dorosłych (Historia Yol), niektóre są bardzo banalne i dosłowne (Świt), a inne fascynujące a zarazem metaforyczne (Ash). W spisie treści podano, że książka zawiera 22 nowele graficzne. Większość z nich została na wstępie opatrzona odautorskim komentarzem, w którym Dave McKean opowiada jak i kiedy powstała, a także sugeruje ewentualne odczytanie. I właśnie owe komentarze przeszkadzają mi najbardziej. Po prostu nie lubię, jak mi się mówi, co mam widzieć i jak mam daną historię odczytywać.

- - -
całość można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2012/10/03/pictures-that-tick/

Jeśli miałbym określić tę książkę jednym słowem, to powiedziałbym, że jest różnorodna. Co w żaden sposób nie jest odkrywcze, ponieważ wszystkie autorskie antologie krótkich form komiksowych takie są. Jednakże w wypadku albumu Pictures That Tick owa różnorodność widoczna jest na płaszczyźnie wizualnej (są prace malarskie i zrobione tuszem, kolorowe i czarno białe, są kolaże...