Wspaniała autokreacja pisarza Marka Hłaski, którą czyta się zaskakująco współcześnie. Mitologizująca go opowieść o jego życiu przybrała niemal postać strumienia świadomości, w którym autor z lekkością i dowcipem przeskakuje płynnie od jednego tematu do drugiego. Szalenie bawi jego specyficzny styl, w którym za pomocą wysublimowanej polszczyzny w bardzo spostrzegawczy sposób opisuje epizody z życia osób uznawanych w PRL-u za margines społeczny: chorych psychicznie, prostytutki, bumelantów, doliniarzy, czy zwyczajnych, ciężko pracujących niewykwalifikowanych robotników, którzy mieli być solą tej ludowej polskiej ziemi.
Szczególnie podoba mi się opisywanie rzeczywistości Polski stalinowskiej i wczesnego Gomółki bez patosu i martyrologii, pokazujące jak wiele osób żyło swoimi sprawami w sposób zupełnie oderwany od mielących młynów autorytarnego reżimu. Wydaje się, że w perspektywie tej książki władza komunistyczna manifestowała się wobec obywateli przede wszystkim poprzez absurdy i krętactwa gospodarki centralnie sterowanej, której machinacje Hłasko z lubością opisuje.
Napisany z talentem, wysoce zindywidualizowany obraz tamtych czasów, którego lektura jest współcześnie równie zajmująca, jak i w dniu pierwszego druku.

Wspaniała autokreacja pisarza Marka Hłaski, którą czyta się zaskakująco współcześnie. Mitologizująca go opowieść o jego życiu przybrała niemal postać strumienia świadomości, w którym autor z lekkością i dowcipem przeskakuje płynnie od jednego tematu do drugiego. Szalenie bawi jego specyficzny styl, w którym za pomocą wysublimowanej polszczyzny w bardzo spostrzegawczy sposób...