Zakończenie poprzedniej części wprawiło mnie, delikatnie mówiąc, w osłupienie. Dobrzy bohaterowie nie mogą sobie ot tak umierać, prawda? A jednak mogą...
Zakończeniu [pandemonium] zawdzięczam nieprzespaną noc. Zazwyczaj łatwo przewidzieć jak dana historia się skończy. W tym wypadku bardzo się pomyliłam.

"Świat bez miłości, jest także światem bez ryzyka."
Alex pokazał Lenie czym jest miłość i o 180 stopni przekształcił znaną jej definicję tego słowa. Cierpliwie tłumaczył jej, że miłość to nadające sens życiu uczucie, a nie ciężka choroba, przed którą trzeba się szczepić. Namówił ją do fatalnej w skutkach ucieczki do miejsca, w którym wolno kochać. A jednak miłość sprawiła jej ogromny ból, zostali rozdzieleni...
Lena budzi się w miejscu którego nie rozpoznaje, wśród ludzi, których nie zna, a którzy bezinteresownie się o nią troszczą. Tęsknota za ukochanym obezwładnia ją i nie pozwala zacząć żyć na nowo. W końcu osłabiona usiłuje się podnieść. Żyć dalej, nieważne jak jest ciężko.

"Jeśli uda mi się przebiec całą drogę do starego banku - mimo kłucia w plecach i drżenia ud - wtedy Alex będzie żył."
Myśli o ukochanym ze sprawiającej ból świadomości, przekształca w nierzeczywiste wyobrażenia, w których on gdzieś na nią czeka. To staje się jej mantrą, jej siłą, jedynym, co pozwala jej iść na przód.

"Jeśli uda mi się dobiec do tamtego drzewa, Alex wróci."
Ale Alex nie wraca. Nie pojawia się za żadnym drzewem, mimo, że Lena boi się odwrócić, by nie zniszczyć tej ostatniej, nierealnej nadziei. Czasem owa nadzieja jest wszystkim, co nam pozostaje.

"Alex żyje. Nieco więcej wysiłku, przyspieszenie na ostatniej prostej, i zobaczysz."
Życie w głuszy to ciężka praca. Nic nie jest takie proste, jak dawniej, noszenie wody, posiłki, zmywanie, kąpiele. Wszystko pochłania wiele czasu i wysiłku. Tutaj ludzie mają własne cierpienie i każdego dnia sobie z nim radzą. Często chorują i umierają. A śmierć bliskich tak bardzo boli...

"Jeśli ci się uda... Jeszcze trochę dalej... Jeszcze trochę szybciej... Zobaczysz, zobaczysz, zobaczysz. Alex żyje."
Z utraconego uczucia, z bólu i zaskakującej dojrzałości rodzi się "nowa Lena", która wie, czym jest miłość, czym jest ból, a już najlepiej zdaje sobie sprawę z tego, jak strasznym uczuciem jest tęsknota.
Nie mając już zbyt wiele do stracenia, dziewczyna udaje się na niebezpieczną misję. I poznaje Juliana, wrażliwego chłopaka, który szybko uczy się miłości. Uczy się jej razem z Leną, chce zachorować na tę niebezpieczna chorobę.

"W tej właśnie chwili, gdy ból osiąga swoje maksimum i wydaje się nie do zniesienia, przechodzi przeze mnie jasność, widzę po lewej stronie błysk koloru [...] i wiem, że gdy tylko odwrócę głowę, on będzie tam stał, wpatrzony we mnie, roześmiany, wyciągając do mnie ręce...
...Rzecz jasna nigdy nie odwracam głowy. Ale pewnego dnia to zrobię, a on wróci, i wszystko będzie dobrze."

Zakończenie poprzedniej części wprawiło mnie, delikatnie mówiąc, w osłupienie. Dobrzy bohaterowie nie mogą sobie ot tak umierać, prawda? A jednak mogą...
Zakończeniu [pandemonium] zawdzięczam nieprzespaną noc. Zazwyczaj łatwo przewidzieć jak dana historia się skończy. W tym wypadku bardzo się pomyliłam.

"Świat bez miłości, jest także światem bez ryzyka."
Alex pokazał...